120209 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Συνδικαλιστικές ηγεσίες!

Θα μπορούσε κανείς να μιλάει ώρες γι’ αυτό το τεράστιο θέμα.

Είπαμε όμως και χθες. Αν ισχύει το «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν», τότε είναι για να χτυπάμε όλοι τα κεφάλια μας στον τοίχο.

Δεν θα μιλήσω γενικότερα για την πονεμένη ιστορία που λέγεται συνδικαλισμός στη χώρα μας.

Θέλω να σχολιάσω ένα πρόσφατο γεγονός που, αν το γενικεύσουμε, θα δούμε μια νοοτροπία και συμπεριφορά δεκαετιών.

Θέτω, λοιπόν, ένα κρίσιμο ερώτημα, την απάντηση του οποίου οφείλει να γνωρίζει και ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς συμβουλίου της Α΄ τάξης, σε κάθε Γυμνάσιο.

Όταν πραγματοποιείται μια σύσκεψη που σε αφορά, πότε είναι σωστό να πιέζεις; Πριν από αυτήν, ή μετά, αφού έχει παρθεί η απόφαση;

Ρητορικό το ερώτημα, έτσι;

Όλοι καταλαβαίνουμε πως, ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει πριν από τη λήψη απόφασης.

Μετά είναι πολύ πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αλλάξει κάτι.

Οπότε, ο αγώνας που ξεκινάει κατόπιν εορτής είναι για τα μάτια του κόσμου, για επαναστατική γυμναστική, για ό,τι άλλο θέλουμε, εκτός από το να καταφέρει κάτι ουσιαστικό.

Στην καλύτερη περίπτωση!

Διότι, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ή να φανταστεί βασίμως πως μεθοδεύεται και ένα σωρό άλλα πράγματα, αυτά τα συμπεράσματα όμως τα αφήνω σε σας.

Ας έρθουμε στο παράδειγμα που λέγαμε.

Δευτέρα μεσημέρι προς απόγευμα, όταν οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και όλοι του δημοσίου έχουν σχολάσει, η ΓΕΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αποφασίζουν απεργία για… Τρίτη.

Διαβάζω από το «κάλεσμα» που έστειλε μια από τις ομοσπονδίες που συμμετέχουν στην ΑΔΕΔΥ:

«Το Δ.Σ. σας καλεί να πάρετε μαζικά μέρος στην αυριανή (7/2/2010) 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση που κήρυξαν εκτάκτως ΑΔΕΔΥ – ΓΕΣΕΕ, λόγω των νέων μέτρων που αποφάσισαν ΤΡΟΪΚΑ και ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, σε βάρος των εργαζομένων του Δημοσίου και του Ιδιωτικού τομέα (απολύσεις στο Δημόσιο, μείωση σωματείων, μείωση κατώτατου μισθού, κλπ)».

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι η κρίσιμη λέξη;

Σωστά το είπατε. Το… «αποφάσισαν»!

Οι διαπραγματεύσεις και οι συνομιλίες είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη εβδομάδα, είχαν δε προαναγγελθεί μέρες πριν.

Όλοι γνωρίζαμε τα θέματα που θα συζητιόταν: Τι θα δώσουμε ως χώρα, προκειμένου να μας δώσουν (παραλίγω να πω να μας χαρίσουν) το PSI και το νέο δάνειο.

Όλοι επίσης γνωρίζαμε ότι, αυτό που θα δίναμε ως χώρα, θα το έδιναν, ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ οι εργαζόμενοι.

Υπάρχει κανείς που θα πίστευε ότι, μετά από αυτές τις διαπραγματεύσεις, η μοίρα των εργαζομένων θα ήταν καλύτερη;

Τι έκαναν, λοιπόν, η ΓΕΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, δηλαδή οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζομένων;

Έκαναν την πάπια!

Τότε έπρεπε να ξεσηκώσουν όλο τον κόσμο, εργαζόμενους και ανέργους, και να είναι όλοι εκεί.

Οι άλλοι μέσα να συζητούν και από έξω να χαλάει ο κόσμος.

Μια τέτοια απεργία είχαν όλο το χρόνο να την προετοιμάσουν κατάλληλα, ώστε να έχει τη συμμετοχή και τη δυναμική που θα ήταν απαραίτητες.

Και ένα τρίτο πουλάκι;

Προτίμησαν το «εκτάκτως»!

Να ακούσουν οι εργαζόμενοι στις βραδινές ειδήσεις, ότι την επόμενη μέρα έχουν απεργία, «λόγω των νέων μέτρων που αποφάσισαν ΤΡΟΪΚΑ και ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»!

Βεβαίως, αν ρωτήσεις τους συνδικαλιστές, θα έχουν χίλια δυο να σου απαντήσουν.

Βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου και οι στρατιώτες θα πρέπει να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή.

Σύμφωνοι. Άλλο όμως είναι να δίνεις μια καλά προετοιμασμένη μάχη για να αντέξεις στις επιθέσεις του εχθρού και να κρατήσεις το ύψωμα που κατέχεις κι άλλο να σε ξυπνάν το πρωί για να τρέξεις να καταλάβεις ένα ύψωμα που έχασες ενώ κοιμόσουν.

Μοιραία, ύστερα από όλα αυτά, τίθεται το ερώτημα.

Συμβαίνουν τυχαία; Πρόκειται απλώς για αποφάσεις που τις παίρνουν άνθρωποι ανίκανοι να δουν αυτό που βλέπει και ένα μικρό παιδί;

Ρητορικό και αυτό το ερώτημα.

Το θέμα είναι τι να κάνει ο κάθε εργαζόμενος. Να ακολουθήσει μια τέτοια ηγεσία, γνωρίζοντας ότι παίζονται παιχνίδια στην πλάτη του, ή να αδιαφορήσει, κάνοντας ίσως αυτό που εκείνοι επιδιώκουν;

Δύσκολα πράγματα! Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και αποφασίζει για τον δρόμο του. Το κακό όμως είναι ότι αυτό ακριβώς βρίσκεται στον αντίποδα της έννοιας του συνδικαλισμού.

Τουλάχιστον όπως τον ξέραμε εμείς οι παλαιότεροι!

Μετά, μας φταίνε οι άλλοι!

Μετά, μας φταίνε οι άλλοι!