120214 ΦΑΡΙΣΑΪΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ο θάνατός σου η ζωή μου!

Για πολιτικό θάνατο μιλάμε, έτσι, μη παρεξηγηθούμε και το ρίξουμε στο πένθος.

Πολιτικό πένθος, ναι. Όχι όμως να τα βάψουμε και μαύρα!

Θα σας θέσω ένα ερώτημα, να δω πόσο μέσα στα πράγματα είστε. Ποιο είναι το αντίθετο του πολιτικού θανάτου; Η πολιτική… ανάσταση;

Χμ, δεν θα το έλεγα. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι το πολιτικό βρικολάκιασμα!

Τα λέω όλα αυτά γιατί, μετά τις διαγραφές τόσων βουλευτών από τα δύο μεγάλα κόμματα και την πιθανότητα αποπομπής τους από τα ψηφοδέλτια των προσεχών εκλογών, ανοίγει ο δρόμος και η όρεξη άλλων υποψηφίων.

Φανταστείτε, ας πούμε, στις Σέρρες, όπου τρεις εν ενεργεία βουλευτές δεν θα είναι υποψήφιοι με τη Νέα Δημοκρατία.

Κάποιοι, από πίσω, έχουν στήσει ήδη πανηγύρι!

Εμάς μας ενδιαφέρει όμως πρωτίστως ο νομός μας και το τι θα ακολουθήσει τη διαγραφή του Μαργαρίτη Τζίμα, ο οποίος ψήφισε όχι στο νέο μνημόνιο και τέθηκε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν είμαστε στο μυαλό του ανδρός, ούτε γνωρίζουμε τις προθέσεις του βουλευτή, γνωρίζοντας όμως την πορεία του μέχρι σήμερα και εκτιμώντας το γεγονός ότι ο κύριος Τζίμας τίποτε δεν άφησε στην τύχη, είμαστε περίεργοι να δούμε τι θα ακολουθήσει.

Ένα είναι βέβαιο. Ο κύριος Τζίμας δεν πρόκειται να αφήσει αναξιοποίητη αυτή την πολιτική του θυσία. Κάποια στιγμή θα σπεύσει να ακολουθήσει τον άνεμο που ελπίζει να πνεύσει στα ιστία της πολιτικής του καριέρας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εδώ είμαστε και θα το δείτε:

Το ζήτημα είναι ότι οι παραπίσω τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση και ακονίζουν τα μαχαίρια τους ώστε να είναι έτοιμοι.

Το άλλο πουλάκι:

Είδατε ο Σταύρος;

Μοίρασε πατάτες και αβγά σε αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας.

Έτσι κερδίζονται οι εκλογές, με έργα, όχι με λόγια.

Ας το πάρουμε από την αρχή, γιατί το πράγμα είναι σοβαρό και λεπτό, παρόλο που ο χειρισμός του από τον πολιτευτή αγγίζει τα όρια της πολιτικής γελοιότητας.

Πράγματι, υπάρχει κόσμος που υποφέρει.

Πράγματι, υπάρχουν συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη και το ελάχιστο. Πράγματι, όσοι μπορούν να βοηθήσουν, πρέπει να το κάνουν χωρίς καμία καθυστέρηση.

Πώς όμως; Εδώ είναι το σοβαρό  ερώτημα.

Στεκόμενοι στο κέντρο της πλατείας, υψώνοντας το ανάστημά τους και βγάζοντας μεγάλη φωνή (και μικρή να είναι τα κανάλια την κάνουν μεγάλη), ώστε να τους δουν και να τους ακούσουν όλοι;

Έτσι εννοούν αυτοί τη φιλανθρωπία; Αυτό, εδώ και τουλάχιστον δυο χιλιάδες χρόνια, έχει ένα όνομα: φαρισαϊσμός!

Αν θέλεις να βοηθήσεις όσους έχουν ανάγκη να το κάνεις εν κρυπτώ και παραβύστω.

Υπάρχουν ένα σωρό φορείς, σωματεία, οργανώσεις, που γνωρίζουν μάλιστα πολύ καλά και ποιοι ακριβώς έχουν ανάγκη κι έτσι η «φιλανθρωπία» σου θα πιάσει τόπο.

Άσε πάλι το άλλο.

Πόσο εγκληματικό είναι να υποχρεώνεις εκείνον που έχει ανάγκη να προσέλθει για να δεχτεί τη βοήθειά σου, μέρα μεσημέρι, στη  μέση της πλατείας, μπροστά στις κάμερες!

Ποιος το είπε πως οι άνθρωποι που βρέθηκαν στην ανάγκη δεν έχουν αξιοπρέπεια; Γιατί θα πρέπει να τους δει ο κάθε τηλεθεατής και μάλιστα η δημοσιογράφος να τους ρωτάει «πώς κρίνετε αυτή την πράξη;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φιλανθρωπία… προεκλογική!

Μάλιστα, για να προλάβει αυτό το σχόλιο, ο πολιτευτής δήλωσε πως, αν εκλεγεί βουλευτής, θα δίνει τη μισή του βουλευτική αποζημίωση στους έχοντες ανάγκη.

«Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μύξα να γιάνει»!

Διότι, για το κατάντημα της χώρας, κάτι τέτοιοι πολιτικοί ευθύνονται και, φυσικά, εμείς που τους ψηφίζαμε.

Τώρα επανέρχονται και ζητούν την ψήφο μας για να μας σώσουν!

Πώς να μας σώσουν; Με «φιλανθρωπίες»; Με τη μισή βουλευτική αποζημίωση υπέρ των αναξιοπαθούντων;

Α μήπως τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια στον πολιτικό στίβο, άνοιξαν ξαφνικά τα μάτια τους και είδαν τη μαγική συνταγή που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο και την ευημερία;

Τι επιπλέον έχουν να προσφέρουν στον τόπο άνθρωποι οι οποίοι το μόνο πράγμα που θα έχουμε να θυμόμαστε από αυτούς είναι οι χειραψίες τους στο παζάρι κάθε Πέμπτη;

Έλεος! Όχι…. Ελεημοσύνη!

Όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια!