120222 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για το Φαλακρό.

Διαβάσαμε με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις για την αξιοποίηση του βουνού μας και, όπως είναι φυσικό, μας δημιουργήθηκαν ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μια χαρήκαμε που, επιτέλους, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι η «ανάπτυξη» του Φαλακρού είναι πολύ σοβαρό, κυρίως όμως πολύ εξειδικευμένο θέμα, για να το αφήσουμε στις φιλότιμες προσπάθειες άσχετων ανθρώπων.

Εδώ και χρόνια λέμε πως ένα χιονοδρομικό κέντρο και ό,τι συνοδεύει τη λειτουργία του δεν μπορεί να σχεδιάζονται από δημάρχους, προέδρους συλλόγων και εκπροσώπους κοινωνικών φορέων.

Είναι άλλο πράγμα η πολιτική βούληση και εντελώς διαφορετικό ο τεχνοκρατικός σχεδιασμός.

Η πρώτη είναι αυτή που θα δώσει τις γενικές κατευθύνσεις, όμως για την υλοποίησή τους χρειάζεται εντελώς εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία.

Ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα ακολουθήσουμε; Το «γαλλικό», το «αυστριακό» ή μια συνδυασμένη μορφή;

Θα υπάρξουν συμπράξεις ιδιωτών με το δημόσιο ή θα δοθεί εξολοκλήρου σε ιδιώτες;

Υπάρχει βεβαίως και η περίπτωση να έχει όλη τη διαχείριση το δημόσιο, εκεί όμως είναι που θα χρειαστούν τεράστιες υπερβάσεις, ώστε να μην καταντήσει το όλο εγχείρημα όπως τόσες άλλες δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεις.

Αυτά είναι πολιτικές αποφάσεις και οπωσδήποτε πρέπει να ληφθούν από πολιτικούς, αφού όμως πρώτα τους ενημερώσουν κάποιοι για όλες τις παραμέτρους της κάθε εκδοχής.

Από εκεί και πέρα πρέπει να αναλάβουν ειδικοί.

Πρέπει να αναζητηθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα υλοποιήσουν όλο τον σχεδιασμό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το άλλο πουλάκι:

Ανάμεικτα συναισθήματα!

Δεν ξέρω πώς αισθανθήκατε εσείς, για μας όμως είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι, ύστερα από τόσα χρόνια, συζητάμε και πάλι τα ίδια πράγματα.

Είμαστε ακόμη στην αρχή, για να μην πω πριν από αυτή.

Τόσος χρόνος χαμένος. Τόσα έξοδα, τόσοι άνθρωποι που εργάστηκαν στο βρόντο.

Τόσες ευκαιρίες για χρηματοδότηση, τόσα κοινοτικά πακέτα, για να έρθουμε σήμερα και να λέμε ό,τι έπρεπε να πούμε πριν από δεκαετίες.

Εδώ, βεβαίως, υπάρχουν ευθύνες.

Έχουν περάσει τόσες κυβερνήσεις, τόσες διαφορετικές τοπικές ηγεσίες, βουλευτές, δήμαρχοι, νομάρχες, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα.

Ξέρω, υπάρχει η δικαιολογία των αγκυλώσεων του ελληνικού δημοσίου, νομοθεσίες, περιορισμοί, γραφειοκρατία, υπάρχει όμως και η ανικανότητα, την οποία διαπιστώνει κανείς, αν κάνει τις συγκρίσεις με άλλες περιοχές.

Φαίνεται πως, εκτός από την ελληνική ιδιαιτερότητα, ή μάλλον εντός αυτής, έχουμε και μια δραμινή ιδιαιτερότητα, που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Το θέμα είναι ότι τώρα, που φτάσαμε και πάλι να τα συζητάμε όλα αυτά, οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και το ζητούμενο της ανάπτυξης ένα στοίχημα μεγάλου κινδύνου.

Διότι είναι άλλο να ξεκινάει κανείς να έρθει στο Φαλακρό με τη βενζίνη στη μισή τιμή και το μισθό του ακέραιο και άλλο τον καιρό που μετράει από πού να πρωτοκόψει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο κακός μας ο καιρός!

Το χιονοδρομικό κέντρο του Φαλακρού, αυτό το οποίο υφίσταται σήμερα, έχει ακόμη μια ιδιαιτερότητα.

Δεν λειτουργεί όταν δεν έχει χιόνι –πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί «φυσιολογικό»- δεν λειτουργεί όμως και όταν έχει πολύ χιόνι!

Εδώ είναι ο σχεδιασμός που λέγαμε.

Φαντάζεστε να ακούσουμε για χιονοδρομικά κέντρα, αυτά που θέλουμε να μοιάσουμε, πως δεν λειτουργούν επειδή… έπεσε πολύ χιόνι!

Ο δρόμος, βλέπετε!

Πόσα χρόνια, αυτός ο δρόμος. Παρόλο που ακούστηκαν και προτάσεις του τύπου: γιατί είναι υποχρεωτικό να φτάνουν τα αυτοκίνητα μέχρι επάνω;

Μήπως θα μπορούσαν να σταματούν στον Βώλακα ή τους Πύργους; Αυτό όμως είναι ένα θέμα σχεδιασμού και δεν θα κάνουμε το λάθος να πετάξουμε προχείρως, σκόρπιες ιδέες.

Γιατί, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσαν μέχρι σήμερα και οι υπεύθυνοι σχεδιασμού:

«Βάρα το εσύ, ρε Κούη, και μπορεί να μπει και γκολ»!

Τότε μπήκε, αυτά όμως δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.

Είμαστε στην αρχή
τού να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε
από πού… να αρχίσουμε!