120213 ΧΑΟΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Απόλυτο χάος!

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς χωρίς να γνωρίζεις, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που οι εξελίξεις τρέχουν και το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα θα φέρουν τα πάνω κάτω.

Σας θυμίζουμε εδώ, για άλλη μια φορά, ότι αυτά που εσείς βλέπετε στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ ή στο 3poulakiadramas.blogspot.com εμείς τα έχουμε πει μία ή δύο μέρες πριν.

Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Μέχρι να γίνουν «σελίδα», να τυπωθούν, να διπλωθούν, να ταχυδρομηθούν και να φτάσουν στα χέρια σας, χρειάζεται χρόνος, χρόνος που σε ορισμένες περιπτώσεις τρέχει με υψηλότατες ταχύτητες.

Χθες είχαμε την ψηφοφορία στη Βουλή. Εσείς γνωρίζετε το αποτέλεσμα. Εμείς όχι, γι’ αυτό θα σχολιάσουμε τη γενική εικόνα, το απόλυτο χάος, όπως το περιγράψαμε, βαδίζοντας περίπου στα τυφλά.

Ας παρατηρήσουμε απλώς τα δεδομένα.

Έχουμε ένα κόμμα του οποίου οι βουλευτές θέλουν να ψηφιστεί το μνημόνιο, θέλουν δηλαδή να παρθούν όλα αυτά τα σκληρά μέτρα που προβλέπονται, όμως… δεν θέλουν να το ψηφίσουν αυτοί!

Ας βρεθούν κάποιοι άλλοι, που στην ουσία αναλαμβάνουν και το πολιτικό κόστος.

Αυτοί το μόνο που θέλουν είναι να γυρίσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες και να πούνε στους ψηφοφόρους «εμείς ήμασταν μαζί σας».

Οι οποίοι ψηφοφόροι, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις, λένε όχι στη δανειακή σύμβαση, ναι όμως στο ευρώ και στην παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Έρχεται το δεύτερο κόμμα που είχε υποστηρίξει με σθένος το όχι στο πρώτο μνημόνιο, τώρα όμως λέει ναι στο δεύτερο, πολύ σκληρότερο από εκείνο.

Ο αρχηγός μάλιστα είχε διαγράψει τη Ντόρα Μπακογιάννη επειδή ψήφισε στη Βουλή το πρώτο και τώρα απειλεί να διαγράψει (είπαμε δεν γνωρίζουμε) όσους δεν θα ψηφίσουν το δεύτερο.

Το άλλο πουλάκι:

Πάμε παραπέρα.

Ο Καρατζαφέρης αποχωρεί ποιητικότατα από τις διαβουλεύσεις και δηλώνει πως δεν θα υπογράψει τη σύμβαση, οι βουλευτές του όμως που συμμετέχουν ως υπουργοί στην κυβέρνηση έχουν αντίθετη άποψη.

Ο Φώτης Κουβέλης υποστηρίζει πως τα μέτρα που συνοδεύουν τη σύμβαση είναι απαράδεκτα και πως ο ίδιος θα διαπραγματευόταν καλύτερα και θα αγωνιζόταν για ευνοϊκότερους όρους.

Τα ίδια όμως έλεγαν Σαμαράς και Καρατζαφέρης πριν μπουν στο χορό των διαπραγματεύσεων, όπου διαπίστωσαν ότι άλλοι κρατούν τα όργανα και εσύ απλώς χορεύεις στο σκοπό που βαράνε.

Φαίνεται πως, για την ώρα, η Δημοκρατική Αριστερά έπιασε το σφυγμό των πολιτών –ναι στο ευρώ, όχι στη σύμβαση– κι έτσι εξηγείται και η δημοσκοπική άνοδός της.

Παραπέρα υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ καθώς και διάφορα άλλα εξωκοινοβουλευτικά –για την ώρα– κόμματα που τοποθετούνται απέναντι στο «μαύρο μέτωπο» του μνημονίου.

Στο ΣΥΡΙΖΑ, ως συνήθως, υπάρχουν διάφορες φωνές.

Κάποιες υποστηρίζουν πως πρέπει να παίξουμε μέχρις εσχάτων το χαρτί του «εκβιασμού» ελπίζοντας πως οι δανειστές μας θα φοβηθούν τις επιπτώσεις μιας ελληνικής χρεοκοπίας και θα μας δώσουν ό,τι ζητάμε χωρίς πολλές αντιρρήσεις.

Άλλες πάλι μιλούν για μονομερή άρνηση, αναστολή πληρωμής ή διαγραφή του χρέους και άλλες ζητούν ευθέως την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στο ΚΚΕ η φωνή είναι μία.

Έξω από όλα, δεν έχουμε ανάγκη ούτε τα λεφτά τους, ούτε τα μέτρα τους, αυτή η χώρα μπορεί να ζήσει άνετα με το δικό της πλούτο, με ό,τι παράγει και με την εργασία των κατοίκων της.

Όλα τα παραπάνω είναι ωραία. Συγνώμη αν έχουμε παρανοήσει ή παραποιήσει τις θέσεις κάποιων, όμως έτσι τις έχουμε καταλάβει εμείς, μέσης νοημοσύνης και ενημέρωσης πουλάκια, οπότε ας προβληματιστούν και οι ίδιοι για το πώς φτάνει η φωνή τους στους πολίτες.

Για μας το πρόβλημα και η απορία βρίσκονται αλλού.

Εντάξει, η Ευρώπη των Τραπεζιτών είναι απέναντί μας και κάνει τη δουλειά της.

Πού βρίσκεται όμως η Ευρώπη των… λαών;

Πού βρίσκεται η Ευρώπη της Αριστεράς, η Ευρώπη των συνδικάτων, η Ευρώπη της αλληλεγγύης των εργαζομένων;

Δεν θα έπρεπε να στέκονται στο πλάι μας σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές και τον άνισο αγώνα που δίνουμε;

Τι γίναν τα τόσα ευρωπαϊκά συνέδρια στα οποία παίρνουν μέρος οι μεγαλοσυνδικαλιστές μας, οι σύντροφοι των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων πού είναι;

Δεν θα έπρεπε να πιέζουν κι αυτοί τις κυβερνήσεις τους και να προσπαθούν να τους πείσουν για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν οι πολιτικές τους;

Όλοι τσάμπιονς λιγκ βλέπουν;

Μόνο ένα;

Τόσα σχέδια υπάρχουν για τη σωτηρία μας!