120223 ΣΠΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Σπάσε και πάρε»

Ήταν ένα από τα συνηθισμένα μας αστεία, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν σπουδάζαμε στην Αθήνα.

Ωραία χρόνια!

Τα χρήματα από λιγοστά έως άφαντα.

Βεβαίως, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου είχε αυξήσει την αξία του φοιτητικού κουπονιού από 70 δραχμές σε 105!

Αυτό σήμαινε για μας ζεστό χρήμα. Βεβαίως, για να φας μεσημεριανό σε ένα από τα τρία εστιατόρια που δεχόταν τα κουπόνια, έπρεπε να μείνεις νηστικός μια εβδομάδα.

Όμως, στη φοιτητική εστία του Αγίου Λουκά μπορούσες να εξαργυρώσεις τα κουπόνια αυτά.

Εμείς γραφόμασταν μόνο για το βραδινό φαγητό, που ήταν πολύ φθηνότερο (και είχε πάντα και περίσσευμα), ώστε την αξία του μεσημεριανού την παίρναμε σε χρήμα.

Άγιος Λουκάς σήμαινε μισή ώρα με τρία τέταρτα γρήγορο περπάτημα από το σπίτι μας, που πάει να πει πως, ό,τι τρώγαμε, το χάναμε στο πήγαινε έλα.

Ποιος νοιαζόταν;

Υπήρχε βεβαίως η λύση του τρόλεϊ, μάλιστα, αν έκανες χρήση του άλλου σοσιαλιστικού μέτρου, να ρίχνεις στην ουσιαστικά ό,τι είχες ευχαρίστηση, αρκεί να ακουγόταν ντραγκ μέσα στον κερματοδέκτη, μπορούσες σαν μετακινηθείς σχεδόν δωρεάν.

Υπήρχε και το ταξί (ΧΑ!)

Εδώ έπεφτε το άλλο αστείο:

«Δεν παίρνουμε ένα ταξί να πάμε σαν κύριοι;» ρωτούσε ο ένας, όποτε περνούσε από μπροστά μας κάποιο «ελεύθερο».

Για να πάρει την απάντηση:

«Καλύτερα ρεμάλια με λεφτά, παρά κύριοι χωρίς φράγκο»!

Κι έτσι οι περισσότερες μετακινήσεις γινόταν με το ποδαράκι, ιδίως οι μεταμεσονύχτιες, όταν σταματούσαν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Καθώς, λοιπόν, διασχίζαμε τους δρόμους και κοιτάζαμε τις βιτρίνες, στεκόμασταν σε καταστήματα με πανάκριβα στερεοφωνικά, με ηλεκτρικές κιθάρες, με τα πρωτοεισαγόμενα τότε ποδήλατα βουνού…

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς, μπατίρια!

Ο πιο πλούσιος της παρέας, δουλεύοντας επί μήνες στο σουβλατζίδικο του γαμπρού του, είχε αγοράσει μια ασπρόμαυρη τηλεόραση δώδεκα ιντσών, που, για να πιάσει αθλητική Κυριακή, έπρεπε να τη γυροφέρνουμε σε όλο το σπίτι.

Φανταστείτε την ευτυχία μας, όταν ο πατέρας μιας φίλης κέρδισε στα χαρτιά μια… βέσπα και τη χάρισε στην κόρη του.

Εκείνη έπαιρνε κάποιον από μας συνοδηγό, για να απλώνει τα πόδια του στα φανάρια, αφού, μικρόσωμη καθώς ήταν, έπρεπε να πηδάει από τη βέσπα για να σταματήσει. Και, μετά, άντε να ξεκινήσει!

Τέτοια χρόνια!

Ο Ηλίας, που έχανε στο τάβλι, κατέβαινε να πάρει τρία ίδια παγωτά χωνάκια και, επιστρέφοντας, έδινε το ένα μισοφαγωμένο στον Γιάννη λέγοντας «ξεχάστηκα και έγλειφα από το δικό σου».

Παρασύρθηκα όμως από τις αναμνήσεις και δεν είπα ακόμη για το «σπάσε και πάρε».

Ήταν η φράση κλισέ, κάθε φορά που στεκόμασταν μπροστά σε μια βιτρίνα με τα πανάκριβα αντικείμενα του πόθου μας και κάναμε όνειρα.

«Σπάσε και πάρε».

Οι δρόμοι έρημοι από διαβάτες, τα αυτοκίνητα λιγοστά, αργά τη νύχτα, οι συναγερμοί τότε άγνωστη πολυτέλεια κι εμείς με ένα… «σπάσε και πάρε» συνεχίζαμε το δρόμο μας για να σταθούμε παραπέρα, στην επόμενη προκλητική βιτρίνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα χρόνια πέρασαν.

Την προτροπή ήρθαν να την… υλοποιήσουν διάφοροι «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές», «μπαχαλάκηδες», «κουκουλοφόροι», ή κάποιοι άλλοι που εκμεταλλεύονται την «οργή» αυτών και φεύγουν από τα λεηλατημένα μαγαζιά με τρία τέσσερα ρόλεξ στο χέρι και κάμποσα κινητά τελευταίας τεχνολογίας στις τσέπες.

Κι όχι μόνο έσπασαν και πήραν, αλλά έβαλαν και φωτιά, ώστε ο ιδιοκτήτης να μην μπορέσει ποτέ να αποκαταστήσει τις ζημιές.

Μ’ αυτό τον τρόπο προεικονίζουν την κοινωνία την οποία οραματίζονται, στην οποία θα υπάρχει δίκαιη κατανομή του πλούτου και διαχείρισή του από συνειδητοποιημένες, αυτοοργανωμένες κοινότητες πολιτών.

Ούτε κράτος, ούτε κεφάλαιο!

Ήθελα να ήμουν από μια μεριά να δω με ποιον τρόπο μοιράζονται τα κλοπιμαία ή μάλλον τον απαλλοτριωμένο πλούτο, ο οποίος πάει , φαντάζομαι, για τις ανάγκες του αγώνα.

Δεν τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι. Ξέρω ότι υπάρχουν αναρχικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με τους «μπαχαλάκηδες», που προσπαθούν να οργανώσουν δημιουργικά το χώρο γύρω τους, που αγαπούν το όμορφο…

Δυστυχώς όμως τους έχουν «καπελώσει» οι άλλοι, οι «σπάσε, πάρε και κάψε».

Αυτοί που δρουν στο όνομα της κοινωνίας, μιας άλλης κοινωνίας, γιατί η παρούσα, βεβαίως, απλώς τους λέει «πάρτε τα… να μη σας τα χρωστάω».

Είναι αυτό που λέμε

πως τα παιδιά μας θα μας ξεπεράσουν!