120208 ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τόσο χάλια είμαστε;

Δεν θέλω να το πιστέψω.

Κάπου γίνεται λάθος και δεν μπορώ να το εντοπίσω.

Διότι, αν δεχτώ τη ρήση που λέει πως ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, τότε είμαι υποχρεωμένος να συμπεράνω ότι πιο χάλια δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν.

Προσέξτε!

Μιλώ για κάθε είδους ηγεσία. Ας ξεκινήσουμε όμως από την πολιτική.

Πάμε σε μια διαπραγμάτευση στην οποία συμμετέχουμε ως χώρα, με κυβέρνηση που υποτίθεται ότι στηρίζεται από τρία κόμματα, οι ηγέτες των οποίων θέλουν, ντε και καλά, να μας σώσουν ο καθένας μόνος του.

Εσείς πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας αρχηγοί βγαίνουν από μια συνομιλία - διαπραγμάτευση και δηλώνουν ο καθένας τα δικά του;

Θα σταθώ στις δηλώσεις Σαμαρά, για δύο λόγους.

Πρώτον επειδή ήταν όντως ξεχωριστές και δεύτερον επειδή ο άνδρας αυτός είναι η ελπίδα της χώρας.

Είναι είπα;

Διορθώστε το: Θέλει να είναι, φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι είναι, κάτι αλλάξτε τέλος πάντων.

Βγαίνει λοιπόν ο Σαμαράς και κάνει δηλώσεις σε πρώτο πρόσωπο: Εγώ! Εγώ κατάφερα ό,τι κατάφερα, χάρη σε μένα έγινε ό,τι έγινε, αν δεν ήμουν εγώ…

Αν δεν ήταν αυτός οι άλλοι θα μας οδηγούσαν στο γκρεμό. Ενώ αυτός, δεν έσκυψε το κεφάλι, προέταξε τα στήθη, έτριξε τα δόντια στους αντίπαλους διαπραγματευτές και κατάφερε…

Τι κατάφερε;

«Να σώσει τον 13ο και 14ο μισθό»!

Ενώ, σε αντάλλαγμα, έδωσε μόνο μια μικρή μείωση μισθών της τάξης του 20%!

Το άλλο πουλάκι:

Ξέρει αριθμητική;

Διότι πρόκειται για πρόβλημα Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου. Τα δύο δέκατα τέταρτα είναι (απλοποιώ) το ένα έβδομο. Το είκοσι τοις εκατό είναι (μετατρέπω σε κλάσμα) το ένα πέμπτο.

Όταν δύο κλάσματα έχουν ίδιο αριθμητή, μεγαλύτερο είναι εκείνο που έχει τον… μικρότερο παρονομαστή.

Δηλαδή, το ένα πέμπτο (που έδωσε ο σωτήρας μας) είναι μεγαλύτερο από το ένα έβδομο (που πήρε, για λογαριασμό μας).

Ας πούμε όμως ότι εγώ κάνω λάθος. Ας πούμε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι (όχι η αριθμητική, αυτή έτσι είναι) η συμφωνία και ότι στις λεπτομέρειες δεν χάσαμε τίποτε σε ποσοστό.

Ξεχνάμε ότι, με βάση το μισθό κι όχι τα «δώρα», υπολογίζονται ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως συντάξεις ή το (υπερπολύτιμο, όπως μας κατάντησαν) επίδομα ανεργίας;

Τι να τους κάνει τους δέκατους τρίτους και δέκατους τέταρτους μισθούς ο άνεργος;

Ενώ το επίδομα ανεργίας το έχει απόλυτη ανάγκη για την επιβίωσή του. Λέμε, τώρα!

Ακόμη κι αυτό όμως να μην είναι έτσι.

(Βλέπετε πόσες υποχωρήσεις κάνω; Δεν είμαι εγώ για διαπραγματευτής, γι’ αυτό, άλλωστε και δεν ζήτησα να πάρω μέρος στις συνομιλίες.

Διαφορετικά…)

Είναι δυνατόν, όταν παίζεις σαν ομάδα, να βγαίνεις και να δηλώνεις ΕΓΩ τα κατάφερα και οι άλλοι τα μούντζωσαν;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι και Χριστιανοί!

Δεν έχουν διαβάσει ούτε το Ευαγγέλιο, μόνο ξέρουν να παριστάνουν τους πιστούς και τους θρήσκους, μπας και τσιμπήσουν ό,τι είναι δυνατόν από τον τεράστιο αυτό (εκλογικό) χώρο.

Εδώ ο Χριστός αρρώστους εθεράπευε και σε τυφλούς έδινε το φως του και δεν έλεγε εγώ το έκανα, αλλά «η πίστις σου σέσωκέ σε». (Ματθ. 9, 22 & Μαρκ. 10, 52)

Και, πράγματι, αν τελικά αυτό το κράτος σωθεί, θα είναι επειδή οι πολίτες του (όχι όλοι, έτσι όμως γίνεται στις δημοκρατίες) πίστεψαν στη σωτηρία τους, κυρίως όμως θυσίασαν ό,τι ήταν απαραίτητο, συχνά και μη, προκειμένου να την πετύχουν.

Και βγαίνει ο άλλος, η ελπίδα του τόπου (αυτό το ξαναείπαμε), ο αυριανός πρωθυπουργός (αυτό δεν θα το ξαναπούμε) και δηλώνει «ΕΓΩ», κανείς άλλος, μόνος μου κατάφερα να σας σώσω.

Τι να περιμένουμε όμως;

Αναγκαστικά καταλήγουμε στο αρχικό ερώτημα: τόσο χάλια είμαστε;

Μιλήσαμε όμως όχι για ηγεσία, αλλά για ηγεσίες.

Θέλουμε να σας πούμε κάποια πράγματα και για την άλλη εκλεγμένη ηγεσία, την συνδικαλιστική, όμως –είδατε;– πέρασε η ώρα.

Αύριο θα πούμε και για κείνους.

Σώσε με!

Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο!

Εκεί κι αν έχει ψωμί!