120605 ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ

Το ένα πουλάκι:

Κι όμως, υπάρχει λύση!

Είχα αποφασίσει να μη σχολιάσω άλλο τα πολιτικά θέματα, την προεκλογική κατάσταση, τις δηλώσεις των κομμάτων και, κυρίως, τα προγράμματα που «έθεσαν στην κρίση του Έλληνα πολίτη».

Λέω, τώρα που απαγορεύτηκαν και οι δημοσκοπήσεις, δηλαδή η δημοσιοποίηση τους, να περιέλθω κι εγώ σε κατάσταση προεκλογικής περισυλλογής και να αφήσω κι εσάς να βγάλετε τα συμπεράσματά σας, ανεπηρέαστοι από τις δικές μου κρίσεις.

Έτσι επέλεξα για σήμερα (μην πάμε και πολύ μακριά) ένα θέμα… υγείας.

Ένα θέμα που βασανίζει χρόνια τώρα εκατομμύρια ανθρώπων σ’ όλο τον πλανήτη.

Πρώτα όμως θα σας πω μια ιστορία.

Είμαστε νεοσύλλεκτα φανταράκια και βρισκόμαστε στη γραμμή, με το μπράτσο ξεγυμνωμένο, για να κάνουμε ένα από τα πολλά εκείνα εμβόλια που κάνουν τους φαντάρους «άτρωτους».

Άτρωτους σε ό,τι τρώνε.

Διότι τα εμβόλια του στρατού, τουλάχιστον τότε, στα δικά μας χρόνια, ήταν εκείνα χάρη στα οποία τρώγαμε του «γκοτζίλα» και δεν παθαίναμε απολύτως τίποτε.

Για όσους (μάλλον για όσες) δεν γνωρίζουν, ο «γκοτζίλας», που είχε πάρει το όνομα που από το ομώνυμο κινηματογραφικό τέρας, ήταν κρέας κατεψυγμένο, σε τεράστιες «μπάλες», που χρειαζόταν έναν τεράστιο μπαλτά και μερικούς από τους πιο δυνατούς φαντάρους για να κοπεί σε μερίδες.

Πάνω στα κιβώτια βρίσκαμε κάτι απίθανες, προϊστορικές χρονολογίες, όμως οι υπαξιωματικοί μάς διαβεβαίωναν πως «το κρέας, άμα καταψυχθεί καλά, δεν παθαίνει τίποτα».

Εμείς, μη έχοντες κάτι καλύτερο να κάνουμε και κάτι άλλο να φάμε, τους πιστεύαμε και τρώγαμε, αφού προηγουμένως είχαμε κάνει το σταυρό μας και τα υποχρεωτικά εμβόλια.

Το άλλο πουλάκι:

Πίσω στην ουρά!

Καθώς προχωρούσαμε αργά αργά προς τον εμβολιασμό μας, συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων, κάνοντας διάφορες πλάκες μεταξύ μας.

Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε ότι τη συζήτηση στους ανέμους και στα ύδατα την είχε οδηγήσει ένας νεοσύλλεκτος, ο οποίος είχε χάσει το χρώμα του και, καθώς η ουρά προχωρούσε, αυτός έμενε ολοένα πιο πίσω.

Ήταν, βλέπετε, μια από εκείνες τις ελληνικότατες ουρές, που στέκονται όλοι δυο δυο τρεις τρεις, ή πέντε πέντε, και μόνο όταν φτάνουν μπροστά στον υπάλληλο, ξεκαθαρίζει το θέμα της προτεραιότητας.

Έτσι, ο φίλος των ανέμων και των υδάτων άφηνε να περνούν οι άλλοι, χάνοντας συνεχώς τη σειρά του και ολοένα το χρώμα του.

Ένα πειραχτήρι τον πήρε είδηση και ξεκίνησε μια κουβέντα για το πόσο άφοβος ήταν από μικρό παιδί με τα εμβόλια και τις ενέσεις.

Συγχρόνως έμενε πίσω, κάνοντας και σ’ εμάς νόημα να του μιμηθούμε, ώστε να είμαστε συνεχώς μαζί με τον… φοβητσιάρη.

Κάποτε, όμως, ήρθε και η σειρά μας.

Ο πλακατζής μπαίνει στη γραμμή πριν από τον κάτασπρο πλέον συνάδελφο, κάνοντας τον άνετο και λέγοντας διάφορα καλαμπούρια με σεξουαλικά υπονοούμενα για τις «νοσοκόμες», δηλαδή τους φαντάρους-γιατρούς που μας έκαναν τα εμβόλια.

Όταν ήρθε η σειρά του και καθώς η βελόνα του τρυπούσε το χέρι, έκανε πως δαγκάθηκε, έσφιξε τα δόντια, έκλεισε τα μάτια και άφησε να του ξεφύγει ένα, συγκρατημένο μεν εντονότατο δε, βογκητό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τέζα ο άλλος!

Κόντεψε να λιποθυμήσει στα χέρια μας.

Σου λέει, αφού αυτός ο άνετος, ο μαθημένος να αντιμετωπίζει τα εμβόλια σαν να τον τσιμπάει κουνούπι, είδε τέτοια ζόρια, ποιος ξέρεις πόσο οδυνηρό θα είναι.

«Σήκω, ρε ψάρι, ψέματα έκανα», του είπε χαμογελώντας ο πλακατζής, ενώ οι... «νοσοκόμες» τον είχαν περιλάβει κάνοντάς του ήδη το εμβόλιο, χωρίς να το καταλάβει.

Γιατί το διηγηθήκαμε όμως τώρα αυτό;

Α, ναι! Διότι υπάρχει, πλέον, λύση!

Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, κατασκεύασαν μια συσκευή που σε εμβολιάζει, δηλαδή σου βάζει το φάρμακο στον οργανισμό, χωρίς να σε τρυπάει με βελόνα!

Πώς γίνεται αυτό;

Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι γίνεται.

Χάρη στη συσκευή μας, λένε οι ειδικοί του ΜΙΤ, ξεπερνιέται ο φόβος που έχουν πολλοί άνθρωποι απέναντι στις σύριγγες, ενώ δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος να τρυπηθούν κατά λάθος γιατροί και νοσοκόμες.

Περισσότερα όμως αύριο, γιατί το θέμα έχει άλλου είδους «ψωμί».

Ατρύπητοι!