120612 ΒΙΑΙΟ-1

Το ένα πουλάκι:

«Από όπου κι αν προέρχεται…»

Η φράση αυτή, η οποία συνήθως συνοδεύει την καταδίκη της βίας, έχει παραπλανήσει πολλές φορές τόσο αυτούς που την ακούν, όσο κι εκείνους που τη λένε.

Καταδικάζουμε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται!

Είναι μια φράση που κρύβει πολλά, κυρίως την (α)προθυμία εκείνου που τη χρησιμοποιεί να καταδικάσει ένα συγκεκριμένο βίαιο επεισόδιο ή κάποιο άτομο ή οργάνωση που ασκεί βία.

Και να τα καταδικάσει απερίφραστα.

Είναι μια φράση… παιδαριώδης.

Ναι, ακριβώς! Υποδηλώνει τη «λογική» επιχειρηματολογία ενός μικρού παιδιού, που το μαλώνεις επειδή πετάει πέτρες και σου απαντά –τελείως φυσιολογικά- «και άλλοι πετούν».

Δηλαδή δεν εξετάζει μια πράξη –στην προκειμένη περίπτωση τη δική του- αυτοτελώς, αλλά πάντοτε σε σχέση με άλλες.

Κάτι που το κάνουν και άλλοι είναι λιγότερο κακό, ακριβώς επειδή… συμβαίνει συχνά.

Προσέξτε εδώ ένα λεπτό σημείο.

Το ότι εξοικειωνόμαστε με μια μορφή συμπεριφοράς, το ότι γινόμαστε πιο ανεκτικοί απέναντί της, αμβλύνονται δηλαδή τα αντανακλαστικά μας, λόγω της συχνότητας που αυτή εμφανίζεται, δεν σημαίνει ότι την κάνει και λιγότερο κακή ή αποτροπιαστική.

Για να το πω με ένα παράδειγμα.

Το να ξυλοφορτώνεις ένα παιδί για την ανυπακοή του δεν είναι σήμερα περισσότερο κακό απ’ ό,τι πριν από τριάντα χρόνια, επειδή απλώς τότε ήταν συνηθισμένη πρακτική, ενώ σήμερα αποφεύγεται.

Αυτό που δέχεται το παιδί και η πράξη ως πράξη είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Είναι επομένως υποκριτικό το να προσθέτεις το «απ’ όπου κι αν προέρχεται», θέλοντας να αμβλύνεις την εικόνα μας βίαιης πράξης ή, εν πάση περιπτώσει, μη μπορώντας να κάνεις κάτι άλλο από το να την καταδικάσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Τι θα μπορούσες να προσθέσεις;

Ή, καλύτερα, να μην το προσθέσεις, να αφήσεις την καταδίκη σκέτη, χωρίς φτιασιδώματα, και να το επισημάνεις όταν δοθεί μια άλλη ευκαιρία.

Θα μπορούσες να πεις «καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας».

Κι εδώ ανοίγει μετά μια μεγάλη συζήτηση, αφού αυτό το «κάθε» χωράει πάρα πολλά πράγματα.

Εμείς όμως θα πρέπει να τα επισημάνουμε και να είμαστε έτοιμοι να τα καταδικάσουμε στην πρώτη εμφάνισή τους για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι η βία έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να… βελτιώνεται και να περνάει πολύ εύκολα από μορφές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κατώτερες σε άλλες ανώτερες.

Ο δεύτερος είναι ότι η βία πολλαπλασιάζεται με εξαιρετική ευκολία και ακόμη πιο αξιοθαύμαστη επιτυχία.

Πολύ απλά, η βία φέρνει βία.

Αυτά τα δυο, αν τα συνδυάσουμε, θα δούμε πως πολύ εύκολα, και χωρίς να το καταλάβουμε, μια φραστική επίθεση μπορεί να γίνει μούντζα, έπειτα γιαούρτωμα, στη συνέχεια προπηλακισμός, ξυλοδαρμός, φόνος!

Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και αυστηρότατοι, απέναντι σε «κάθε μορφή βίας» κι όχι να λέμε πως η μούντζα ή το γιαούρτωμα είναι πιο αθώα και να τα αφήνουμε να περνάνε ασχολίαστα, πολύ δε περισσότερο να τα επικροτούμε.

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε.

Δηλαδή είναι όλες οι μορφές βίας το ίδιο, είτε σε βρίσω είτε σε χαστουκίσω είναι ένα και το αυτό;

Σε καμιά περίπτωση! Ας το ξαναπούμε, γιατί μπορεί να περάσει απαρατήρητο: σε καμιά περίπτωση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει όμως κι άλλο λεπτό σημείο.

Όταν εγώ ασκώ μια μορφή βίας ενός επιπέδου, είμαι δηλαδή κάποιος που πολύ εύκολα βρίζει ή μουντζώνει, έχω άδικο να διαμαρτύρομαι όταν κάποιος άλλος θα με γιαουρτώσει.

Ένας άλλος, ένας τρίτος «παρατηρητής», μπορεί να αξιολογήσει και να καταδικάσει κατατάσσοντας σε ανώτερη κλίμακα το γιαούρτωμα.

Έτσι εξάλλου πράττει και η δικαιοσύνη. Όμως εγώ, που δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, πώς απαιτώ από τους άλλους να το κάνουν;

Είναι σαν να λέω πως μέχρι το επίπεδο της μούντζας υπάρχει ανοχή, αλλά από εκεί και πέρα κάθε συμπεριφορά θα πρέπει να θεωρείται κατακριτέα.

Μοιάζει και πάλι με την «παιδαριώδη» συμπεριφορά που θεωρεί ότι μπορείς να βρίζεις κάποιον, μπορείς να βρίζεις τη γυναίκα ή τα παιδιά του, όχι όμως και τη… μάνα του!

Νομίζω ότι τώρα που κάναμε αυτή τη μακρά εισαγωγή, μπορούμε να δούμε το συγκεκριμένο περιστατικό (βίαιο επεισόδιο) με τον Κασιδιάρη, με άλλο μάτι.

Αύριο όμως!

Βία στη βία της… βίας!