120611 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ-3

Το ένα πουλάκι:

Χρωστάμε μια συνέχεια.

Πάμε να δούμε λίγο τα «παραρτήματα» από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκεί βρίσκεται μεγάλο μέρος της ουσίας.

Και πάλι, ενδεικτικά, με το φόβο πως θα αδικήσουμε ορισμένα θέματα, αφού δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε σε όλα.

Ας δούμε, για παράδειγμα, το σημείο που λέει «μέτρα άμεσης φορολογικής ανακούφισης, (χαράτσι κ.λπ.) για την πρώτη κατοικία, τους ανέργους και όσους ζουν κάτω από το όριο φτώχειας».

Θεωρούμε πως αυτή είναι, μια πολύ πιο ώριμη στάση, από εκείνη του «μη πληρώνετε το χαράτσι», που έχει κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να υπάρχει διαφοροποίηση (διάκριση θα το λέγαμε), μάλιστα!

Αυτό θα ήταν και κοινωνικά ευαίσθητο μέτρο και δημοκρατικό.

Να συμφωνήσουμε, για παράδειγμα, πως η πρώτη κατοικία, μέχρι εκατό τετραγωνικά δεν πληρώνει τίποτε.

Θα μπορούσαν να μπουν και άλλα, κριτήρια, αυτό ήταν θέμα της βουλής και των κομμάτων να συμφωνηθεί.

Όταν όμως λες «παιδιά, μη πληρώσει κανείς», τότε δημιουργείς μεγαλύτερη αδικία (αφού τα πολλά τα γλιτώνουν όσοι έχουν και πολλά) και πολύ κακό προηγούμενο.

Διότι τώρα, στο πρόγραμμά σου, θα έπρεπε κανονικά να προβλέψεις και πώς θα αντιμετωπίσεις όσους «δεν πληρώνουν», τους οποίους εξέθρεψες με τη στάση ή την ανοχή σου τόσα χρόνια.

Να ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο:

«Δυνατότητα λειτουργίας ή επαναλειτουργίας κλειστών ή υπό χρεοκοπία επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσα από συνεταιρισμούς ή άλλες συλλογικές νομικές μορφές».

Ρωτάω: Τι είναι αυτό που εμποδίζει σήμερα τους εργαζόμενους να πουν «άσε, αφεντικό, θα το δουλέψουμε εμείς το μαγαζί, ώστε να βγάζει κέρδος και να μην κλείσει, μην χάσεις κι εσύ τα χρήματά σου»;

Ή τι τους εμποδίζει να φύγουν από μια χρεοκοπημένη επιχείρηση και να πάνε δίπλα, να ανοίξουν μια δική τους, ίδια, που θα έχει κέρδη.

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς το είχαμε προτείνει πρώτοι.

Ας δώσει το κράτος τις προβληματικές επιχειρήσεις στους εργαζόμενους, ιδίως εκείνους που υποστηρίζουν ότι το μαγαζί μπορεί να είναι κερδοφόρο.

Να δώσει ας πούμε τον ΟΣΕ, αναλαμβάνοντας μάλιστα όλα τα μέχρι σήμερα χρέη.

Έτσι και οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν στην πλάτη τους το βάρος των χρεών και το κράτος θα πάψει να πληρώνει τα τόσα εκατομμύρια που μπαίνει μέσα ο οργανισμός κάθε μέρα.

Γιατί δεν γίνεται αυτό; Είναι ένα μοντέλο πέρα από την ιδιωτικοποίηση ή την κρατική επιχειρηματικότητα, που ταιριάζει με τις εξαγγελίες περί «κοινωνικού ελέγχου» κ.λπ.

Συνεχίζουμε όμως:

«Θα ακολουθήσουμε έναν δημοσιονομικό κανόνα ειδικού σκοπού, που στοχεύει σε ισοσκελισμένο πρωτογενής αποτέλεσμα του τακτικού προϋπολογισμό».

Θεωρώ πως η εξαγγελία ενός τέτοιου στόχου και, φυσικά, η υλοποίησή του, θα ικανοποιήσει πρώτη απ’ όλους την κυρία Μέρκελ, η οποία γι’ αυτό ακριβώς φωνάζει χρόνια τώρα.

Ασφαλώς και πρέπει να… καταναλώνουμε όσα παράγουμε, να τα φέρνουμε ίσα βάρκα ίσα πανιά, έστω και μη έχοντας να πληρώσουμε τα χρέη.

Υπάρχουν δυο ερωτήματα. Το πρώτο αυτονόητο. Πώς θα γίνει αυτό και αν είναι τόσο απλό γιατί δεν το καταφέρνουμε τόσα χρόνια;

Ρητορικά το ερώτημα, ξέρω την απάντηση. Δεν το καταφέρνουν οι άλλοι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα το καταφέρει, γι’ αυτό άλλωστε τον ψηφίζει και ο ελληνικός λαός.

Το δεύτερο ερώτημα.

Γιατί αυτό το πρόγραμμα ισοσκελισμένου προϋπολογισμού πρέπει να διαρκέσει «όσο διαρκεί η κρίση και μέχρι να επιτευχθεί η σταθεροποίηση»;

Δηλαδή μετά θα αρχίσουμε πάλι να μπαίνουμε κάθε χρόνο μέσα και να ζούμε με δανεικά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δημιουργία θετικού κλίματος!

Αυτός είναι ένας σημαντικός στόχος του προγράμματος, που όμως έχει χαθεί ήδη, πριν ακόμη αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας. Πώς θα καταφέρει να αντιστρέψει το κλίμα αυτό που δημιούργησε εν μέρει και ο ίδιος και να πείσει τους καταθέτες να ξαναφέρουν τα χρήματά τους στις τράπεζες;

Μήπως με την «ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο έλεγχο, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, αλλά και να γίνει αυτό με όρους υπέρ των συμφερόντων της κοινωνίας»;

Τέλος πάντων. Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορεί να επισημάνει κανείς, κυρίως όμως η κριτική θα πρέπει να εστιαστεί σε δυο σημεία, πέρα από όσα είπαμε την Παρασκευή περί «αριστερής λογικής».

Το πρώτο είναι πώς υπάρχουν γενικόλογες εξαγγελίες, περισσότερο υπό μορφή ευχολογίου και, φυσικά, χωρίς την ανάλυση οικονομικών παραμέτρων του να προσδίδουν κύρος και σοβαρότητα.

Το δεύτερο είναι πως πολλά σημεία του προγράμματος έρχονται σε αντίθεση με την αντιπολιτευτική τακτική του έχει κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα τελευταία χρόνια.

Πώς θα καταφέρει να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια;

Άλλος καιρός ήτονε τότες,
άλλος καιρός είναι τώρα!