120620 ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Μεταξύ φίλων…

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τι λένε τα στελέχη των κομμάτων, όταν βρίσκονται πιο «χαλαρά», όχι σε δημόσιες εμφανίσεις, αλλά σε μια παρέα, σε κάποια φιλική κουβέντα.

Πολλά από αυτά (όχι τας στελέχη, όσα λέγονται) δεν μεταφέρονται στο κοινό, κυρίως επειδή αφορούν χαρακτηρισμούς συγκεκριμένων προσώπων, που δεν έχει και νόημα να δημοσιοποιούνται ως «πληροφορίες».

Εξάλλου, το ποιος είναι ο καθένας μέσα στην κοινωνία της Δράμας, έχει να κάνει με την εικόνα που σχηματίζει γι’ αυτόν ο κάθε πολίτης χωριστά. Δεν έχει νόημα να μου πείτε εσείς τη γνώμη σας για τον τάδε ή να σας πω εγώ τη γνώμη μου για τον δείνα.

Πολύ δε περισσότερο, δεν έχει νόημα να μεταφέρει κάποιος τη γνώμη τρίτων. Ας κρατήσουμε ο καθένας τη γνώμη του και ας αφήσουμε το χρόνο να δείξει ποιος βρισκόταν πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Αυτά ως εισαγωγή κι ας περάσουμε σ’ αυτό που λέγαμε στην αρχή, στις κουβέντες μεταξύ φίλων:

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κρατούσε μια σοβαρή στάση όλο αυτό το διάστημα, θα μπορούσε να ξεπεράσει το 40% και θα είχε σχηματίσει κυβέρνηση».

Να η άποψη ενός φίλου, που τον βλέπουμε συνήθως στις εκλογές και στις διακοπές, η οποία προκάλεσε έντονη συζήτηση.

«Τι εννοείς πιο σοβαρή στάση;»

Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε κριτική για τη στάση του από δυο μεριές. Αν μπορούμε να το πούμε σχηματικά και από δεξιά και από αριστερά.

Οι πρώτοι τον κατηγορούσαν ότι «παίζει με την παραμονή της χώρας στο Ευρώ» καθώς και για μια λαϊκίστικη τακτική που άφηνε στον κόσμο ελπίδες για ένα ξεπέρασμα της κρίσης, χωρίς να ματώσει ρουθούνι, τουλάχιστον των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων.

Η άλλη κριτική, από τα αριστερά, κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλδημοκρατίζουσες τάσεις, για μετάλλαξη δηλαδή σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ και, φυσικά, για την παραμονή της χώρας στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Το άλλο πουλάκι:

Ε, ποιον να πρωτοϊκανοποιήσουν;

Η κουβέντα δεν προχωρούσε, γι’ αυτό και ξεκίνησε μια νέα, για το ποια πρέπει να είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ κι εμπρός.

Δυο επίσης προτάσεις. Η μια έλεγε να μπει στην κυβέρνηση και να πιέσει από μέσα, ενώ η άλλη να παίξει το ρόλο του ως αντιπολίτευση.

Προσέξτε τα επιχειρήματα:

Αν μείνει στην αντιπολίτευση, θα αποτελέσει μοχλό πίεσης της όποιας κυβέρνησης προς τους διαπραγματευτές μας.

Δηλαδή μπορεί η ελληνική πλευρά να θέτει «κόκκινες γραμμές», με το σκεπτικό ότι έξω μας περιμένει μια αριστερή αντιπολίτευση.

Το ίδιο όμως επιχείρημα ισχύει και από την άλλη πλευρά, η οποία πιστεύει ότι την πίεση αυτή (που συνιστά βοήθεια προς την εθνική μας υπόθεση) μπορεί να ασκηθεί καλύτερα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντός της κυβέρνησης.

Διότι, διαφορετικά υπολογίζει κάποιος μια κριτική που ασκείται από την αντιπολίτευση και διαφορετικά από ένα κόμμα που στηρίζει μια κυβέρνηση και που αν πάρει το καπελάκι του και φύγει, αυτή κινδυνεύει να πέσει ανά πάσα στιγμή.

Ωραία μέχρι εδώ. Υπάρχει όμως ένα ακόμη επιχείρημα που ακούστηκε στην κουβέντα:

Δηλαδή να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και να αφήσει αξιωματική αντιπολίτευση τη Χρυσή Αυγή;

Έτσι, η κουβέντα στράφηκε και πάλι αλλού και τέθηκαν ένα σωρό ζητήματα σχετικά με το ρόλο και τη δυναμική αυτού του κόμματος, της Χρυσής Αυγής, αλλά και το είδος των ανθρώπων που το στηρίζουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν ήταν, λοιπόν, συγκυρία!

Διότι, πολλοί υποστήριξαν πως οι πολίτες ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι εκπροσωπεί και ποιες είναι οι ιδέες και η πρακτική της.

Αποδείχθηκε πως δεν είναι έτσι.

Όπως λέει και η διαφήμιση, όσο περισσότερο τη γνωρίζουν, τόσο περισσότερο την εμπιστεύονται (!)

Που πάει να πει πως είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να δεχτούμε ότι, για ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, οι θέσεις και ο τρόπος λειτουργίας (πώς να το πω κι εγώ ο καημένος;) της Χρυσής Αυγής είναι σε σωστό δρόμο.

Εδώ βγαίνει ακόμη ένα συμπέρασμα, πως δεν πρέπει να τους τσουβαλιάζουμε όλους στο ίδιο σακί.

Ο καημένος ο Καρατζαφέρης αποδείχθηκε απλώς μια γραφική περίπτωση, και ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του έχουν σχέσεις μ’ αυτό που αποκαλείται νεοναζιστική ακροδεξιά.

Μια νεοναζιστική ακροδεξιά που είναι πλέον κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου και αυτό δεν χωρά καμιά δικαιολογία για όσους την ψήφισαν.

Αυτό θέλουν, αυτό έχουν.

Το ζητούμενο είναι πως θα οργανώσει η δημοκρατική κοινωνία την αντίδρασή της σ’ αυτό.

Η ποια;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε.