120625 ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε!

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο κατάλληλη φράση, που να αποδίδει το σημείο στο οποίο έχουμε φτάσει μετά την «περιπέτεια» των εκλογών.

Ας ρίξουμε μια ματιά στη νέα κυβέρνηση, στο υπουργικό συμβούλιο που προέκυψε μετά από διαβουλεύσεις και «παζαρέματα», και είναι βέβαιο ότι θα πούμε «αυτό το έργο το έχω ξαναδεί».

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε θα πρέπει να κάνουμε μια σύγκριση και καλύτερα θα ήταν να γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι γινόταν πέρσι, τέτοια εποχή στη χώρα μας.

Είχαμε το «κίνημα της πλατείας» όπως ονομάστηκε.

Στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης, με κορύφωση την πλατεία Συντάγματος, είχαν συγκεντρωθεί οι περίφημοι «αγανακτισμένοι».

Γι’ αυτούς ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά.

Κάποιοι τους χαρακτήρισαν πολιτικά ανερμάτιστους, άλλοι περιθωριακούς, οι περισσότεροι ως ανθρώπους που θέλαν κάπως να ξεσπάσουν αλλά δεν γνώριζαν τον τρόπο να το κάνουν.

Οι ίδιοι οι «αγανακτισμένοι» χαρακτήριζαν τον εαυτό τους ως ένα κίνημα «άμεσης δημοκρατίας», που λειτουργούσε μέσα από διαδικασίες γενικών συνελεύσεων, «ανοιχτές», και είχε ως κύριο γνώρισμά του την αυθόρμητη αυτοοργάνωση.

Κύριο αίτημά τους ήταν η «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού».

Ζητούσαν να αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί το πολίτευμα και διεξάγονται οι εκλογές, να δοθεί ουσιαστική δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι, κυρίως όμως να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό, να φύγουν οι πολιτικοί που τους θεωρούσαν συλλήβδην διεφθαρμένους και ανίκανους.

(Αυτή είναι η καλή εκδοχή, έτσι; Διότι υπήρχαν και πολλοί που ζητούσαν… άσ’ τα να πάνε!)

Εν τω μεταξύ, στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βενιζέλος αναλάμβανε τον ρόλο του διαπραγματευτή με την Τρόικα, αφού η εφαρμογή του μνημονίου πήγαινε κατά διαόλου και τα μέτρα δεν απέδιδαν.

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Ας ξεκινήσουμε και πάλι από τις πλατείες.

Οι πλατείες είναι άδειες, παρόλο που δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς κάποιο από τα αιτήματα των αγανακτισμένων που να έχει ικανοποιηθεί.

Αυτό δεν είναι παράξενο. Κανένα κίνημα δεν «αντέχει» να παραμένει στους δρόμους και τις πλατείες για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Στην περίπτωσή μας όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.

Διότι, στο μεταξύ, μεσολάβησαν δυο εκλογικές αναμετρήσεις και θα μπορούσε κανείς, βλέποντας τα αποτελέσματά τους, να κάνει κάποιες -αυθαίρετες μεν, όχι απόλυτα όμως- εκτιμήσεις για το «πού πήγαν» εκλογικά οι αγανακτισμένοι πολίτες.

Προφανώς δεν ψήφισαν στη συντριπτική τους πλειονότητα, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ούτε και το ΚΚΕ, ειδικά στις δεύτερες εκλογές.

Προφανώς, επίσης, κάποιοι πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήταν παρών, «διακριτικά», στις πλατείες.

Προφανέστατα πήγαν και σε άλλα κόμματα που ενισχύθηκαν εκλογικά, αν δεν διασπάρθηκαν στα πολλά μικρούτσικα κόμματα που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού.

Αγανακτισμένοι ή όχι, οι πολίτες αυτής της χώρας, αφού πράξαμε το εκλογικό μας καθήκον, βλέπουμε… μια από τα ίδια!

Υπουργούς που τους ξέρουμε καλά (Στυλιανίδης, Αβραμόπουλος, Παναγιωτόπουλος, Χατζηδάκης, Δένδιας, Ιωαννίδης, Λυκουρέντζος, Κεδίκοκγλου…) και μερικούς άλλους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νέα πρόσωπα, συντροφιά με κάποιους τεχνοκράτες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλαξε, λοιπόν;

Μα, άλλαξε η… αντιπολίτευση.

Την προηγούμενη φορά που αυτά τα πρόσωπα βρισκόταν στις υπουργικές θέσεις, σε μια κυβέρνηση που (το έχουμε ξαναπεί) έχει χαρακτηριστεί ως η χειρότερη που γνώρισε ο τόπος, στην αντιπολίτευση βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ.

Τώρα το ΠΑΣΟΚ (υποτίθεται ότι) στηρίζει αυτή την κυβέρνηση, αν και δεν συμμετέχει με κάποιο γνωστό του στέλεχος, ενώ στην αντιπολίτευση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό, λοιπόν, είναι το θέμα.

Εμείς οι Έλληνες αποφασίσαμε πως, για να βγούμε από την κρίση που, κατά και δική τους ομολογία, μας οδήγησαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, θα έπρεπε να αλλάξουμε… αντιπολίτευση!

Ξέρω τον αντίλογό σας.

Μπορεί να πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα, όμως αυτή τη φορά είναι όλοι τους σοφότεροι.

Θα ρωτήσω ευθέως:

Πόσο σοφότερος νομίζετε ότι μπορεί να γίνει ένας Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος, σε όποιο πόστο κι αν τοποθετήθηκε, μηδενός του κόμματος του οποίου ο ίδιος ίδρυσε εξαιρουμένου, σημείωσε παταγώδη αποτυχία;

Δεν πρέπει, λένε, να προδικάζουμε την αποτυχία κάποιων, πριν δούμε το έργο τους, όμως στην περίπτωσή μας, δυστυχώς, το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Δυστυχέστερα, δεν μπορούμε να φύγουμε!

Θα αρχίσουμε να αγανακτούμε κι εμείς μου φαίνεται!