120628 ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ούτε καν αυτούς!

Καλά, εμείς, να το δεχτώ.

Είχαμε μια κυβέρνηση σοσιαλίζουσα (στα λόγια) και νεοφιλεύθερη (στα έργα) για την οποία χώρες όπως η Ρωσία, κυρίως όμως η Κίνα, δεν είχαν κανένα (πολιτικό) συμφέρον να ασχοληθούν.

Η Κύπρος όμως!

Η Κύπρος έχει στο τιμόνι της ένα αριστερό (με όλη τη σημασία της λέξης) κόμμα, μια κυβέρνηση την οποία, ειδικά οι σύντροφοι Κινέζοι, είχαν ηθικό χρέος να τη βοηθήσουν ώστε να μην πέσει στην αγκαλιά των «μηχανισμών στήριξης».

Κι όμως, τίποτε!

Έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε στην πράξη αν ο άδικος αυτός κόσμος χωρίζεται σε καλούς και κακούς δανειστές.

Σε δανειστές που σπεύδουν να βοηθήσουν χώρες όπως η Ελλάδα, μόνο και μόνο για την ψυχή της μάνας τους, άντε και επειδή τους το ζητούν διάφοροι ανοιχτόμυαλοι πολιτικοί, που βλέπουν τον κόσμο όχι με τα στενά όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.

Πολιτικοί που πιστεύουν στη διεθνή αλληλεγγύη απ’ όπου κι αν προέρχεται (αυτό μοιάζει με την καταδίκη της βίας), είτε από λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, είτε από αραβικά κεφάλαια, κυρίως όμως από τους αριστερούς Κινέζους ή τους, παραδοσιακά, φίλους Ρώσους.

Σύμφωνα πάντα με τους ανοιχτόμυαλους πολιτικούς μας, όλοι αυτοί αποτελούν τους καλούς δανειστές και σ’ αυτούς έπρεπε να απευθυνθεί η χώρα μας, προκειμένου να της δώσουν όσα έχει ανάγκη, χωρίς να ζητούν «γη και ύδωρ», όπως κάνουν οι κακοί δανειστές στα νύχια των οποίων βρισκόμαστε τώρα.

Ιδού όμως το παράδοξο.

Ούτε η μαρξιστική Κύπρος μπόρεσε να βρει βοήθεια από τους καλούς δανειστές, παρά το γεγονός ότι προσπάθησε και δεν έσπευσε κατ’ ευθείαν στους αδίστακτους βορειοευρωπαίους.

Δηλαδή, τι;

Τώρα αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος (πλην αυτού που επέλεξε ο «Γιωργάκης») κι ας φώναζαν (και φωνάζουν ακόμη) οι ανοιχτόμυαλοι πολιτικοί μας, οι οποίοι μοιάζουν να ξεχνούν και το γεγονός ότι οι, παραδοσιακά, φίλοι Ρώσοι μας είχαν δώσει ό,τι πολυτιμότερο είχαν:

Τη συμβουλή «παιδιά, πάτε στο ΔΝΤ»!

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει θέμα, λοιπόν!

Μία μία προσφεύγουν στους μηχανισμούς στήριξης και άλλες χώρες, αποδεικνύοντας αυτό που έλεγαν πολλοί από την αρχή, πως η Ελλάδα είναι απλώς ένα θύμα.

Υποστήριζαν πως δεν φταίει η χώρα μας, ο τρόπος ανάπτυξης (μη ανάπτυξης), η λάθος διαχείριση, η ανικανότητα των κυβερνήσεων, αλλά και οι τρόποι που οι πολίτες βλέπουν το κράτος, παρά φταίει ΜΟΝΟ ο κακός καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, τα αρπακτικά της οικονομίας και οι τραπεζίτες που διάλεξαν να πέσουν πάνω μας.

Όπως τώρα κάνουν με άλλες χώρες!

Προσέξτε! Από όλο αυτό το σκεπτικό μπορεί να εξαχθεί ένα λάθος συμπέρασμα. Κάποιοι έχουν ήδη καταλήξει σ’ αυτό και χαράσσουν ανάλογα την πολιτική τους.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Ότι εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτε. Ότι στην κρίση μας οδήγησαν «οι κακοί ξένοι και τα ντόπια τσιράκια τους» και πως για να βγούμε από αυτήν δεν έχουμε παρά να τους καταγγείλουμε, να πάψουμε να τους πληρώνουμε ό,τι χρωστάμε, και να χαράξουμε μια περήφανη μοναχική πορεία, βασισμένοι στις δικές μας αποκλειστικά δυνάμεις και στον πλούτο που διαθέτει η χώρα μας.

Το γιατί αυτό είναι ένα εσφαλμένο (κι επικίνδυνο) συμπέρασμα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση.

Αρκεί να σκεφτούμε ότι, ουσιαστικά, πίσω του κρύβει το σκεπτικό του περιούσιου λαού που όλοι τον μισούν και θέλουν το κακό του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει ένας συνδυασμός.

Το έχουμε πει πολλές φορές. Ασφαλώς και υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα, τα οποία είναι έτοιμα να λεηλατήσουν… όποια χώρα μπορούν.

Να κερδοσκοπήσουν… όπου τους παίρνει.

Ασφαλέστατα όμως υπάρχει και αυτό που λέμε ελληνική ιδιαιτερότητα.

Δεν θα μιλήσω ούτε για τον χαρακτήρα του Έλληνα, ούτε για το αν είναι εργατικός ή τεμπέλης, ούτε για το αν (όπως καθημερινά αποκαλύπτεται) απλώνει το χέρι του όπου μπορεί, ανακαλύπτοντας χιλιάδες τρόπους για να κλέβει το δημόσιο.

Ας δεχτούμε ότι αυτά συμβαίνουν και αλλού και πως είναι συμπεράσματα που βασίζονται και σε ψυχολογικά δεδομένα, άρα καλό είναι να μην τα χρησιμοποιούμε στην πολιτική συζήτηση.

Εγώ θα χρησιμοποιήσω ένα άλλο επιχείρημα, που το έχω πρόσφατο, και δείχνει πράγματι μια ελληνική μοναδικότητα.

Ξέρετε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, όπου το 50% του πληθυσμού της να είναι συγκεντρωμένο σε μια πόλη;

Κι αυτό είναι το λιγότερο, γιατί αν πάμε σε άλλους δείκτες θα δούμε πως τα ποσοστά (του εξαγωγικού εμπορίου, των αερομεταφορών, των επικοινωνιών κ.λπ.) αγγίζουν το 100%.

Αυτό, από μόνο του, δεν αποτελεί ένα ελληνικό πρόβλημα, μια στρέβλωση που καταπίνει οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης;

Δεν πρέπει να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε, έστω καταγγέλλοντας συγχρόνως τα αρπακτικά που έβαλαν στο μάτι τον πλούτο μας;

Είμαστε, πάντως, πρωτοπόροι!