120614 ΑΣΤΑΥΡΩΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Έφτασε, λοιπόν, η μεγάλη μέρα.

Την Κυριακή ψηφίζουμε σε μια εκλογική αναμέτρηση πολύ είναι πολύ διαφορετική από όσες έχουμε συνηθίσει ως τώρα.

Πράγμα που σημαίνει ότι κι εμείς θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε τη στάση μας, αν θέλουμε να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων.

Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι ότι δεν γίνονται με «σταυρό», πράγμα που σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι μπορούν να κινηθούν πιο ελεύθεροι από διάφορες δεσμεύσεις.

Διότι, όταν είναι, ας πούμε, ο ξάδελφός σου ή ο κουμπάρος σου υποψήφιος με ένα κόμμα, ε, είναι δύσκολο να πεις δεν τον ψηφίζω.

Ιδιαίτερα όταν το κόμμα αυτό είναι κάποιο στο οποίο θα πήγαινε το χέρι σου, δηλαδή όχι πολύ ακραίο για τα γούστα σου.

Η περίπτωση όμως του συγγενή ή του φίλου είναι η πιο αθώα. Για φανταστείτε τις δεσμεύσεις απέναντι σε υποψηφίους, στα γραφεία των οποίων έτρεχες για διάφορες εξυπηρετήσεις.

Κακά τα ψέματα, φίλοι μου.

Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών είχε μάθει να κάνει τις δουλειές του με αυτό τον τρόπο.

Πριν ξεκινήσει για οποιαδήποτε υπόθεσή του, να περνά πρώτα από το γραφείο του βουλευτή, ώστε να πάει συστημένος.

Ε, όπως να το κάνουμε, μια τέτοιου είδους συμπεριφορά γεννά και δεσμεύσεις. Δεν είναι σωστό να έρθουν οι εκλογές και να γυρίσεις να πεις στον βουλευτή (ΣΟΥ) «ποιος είστε, κύριε».

Αν και, όπως αποδείχθηκε στις προηγούμενες εκλογές, πολλοί ψηφοφόροι έσπασαν τέτοιου είδους δεσμά και κινήθηκαν πιο ανεξάρτητα.

Φαίνεται δεν ένιωσαν υποχρεωμένοι, αφού πιστεύουν πως ο βουλευτής είναι υποχρεωμένος στον ψηφοφόρο κι όχι το αντίστροφο.

Ένα δεύτερο στοιχείο των εκλογών με λίστα είναι πως σου δίνουν τη δυνατότητα να διαπιστώσεις ποιοι τρέχουν πραγματικά για το κόμμα.

Δεν μιλώ, φυσικά, για τους υποψηφίους που είναι στο τσακ να εκλεγούν, αλλά για τα στελέχη του κάθε κόμματος.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό έχει και τα κακά του.

Διαπιστώνεις, ας πούμε, πως υπεύθυνος του προεκλογικού αγώνα για ένα κόμμα που θέλει να εμφανίζεται ως σοβαρό και «μετανοημένο» είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης!

Ο οποίος, σας το λέω επειδή το ξέρω από «μέσα», παρά την καταδίκη και την αποπομπή του από το αξίωμα του Περιφερειάρχη, αυτός συνεχίζει να πηγαίνει κανονικά στο γραφείο του, να ασχολείται με όλα τα θέματα, απλώς να μην υπογράφει.

Και ρωτάω, όπως ρωτούσε και κάποιος αναγνώστης των ΧΡΟΝΙΚΩΝ, γίνεται ανανέωση της παράταξης με τον… Πανίκα;

Θα μου πείτε ποιος μίλησε για ανανέωση; Η Νέα Δημοκρατία (όπως ακριβώς και άλλα κόμματα) μαζεύουν ό,τι να ‘ναι, αρκεί να τους φέρουν κάποιες παραπάνω ψήφους.

Ας περάσουμε όμως να δούμε και άλλα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης εκλογικής αναμέτρησης.

Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο σοβαρά.

Δηλαδή, δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση, που θα αναδείξει μια κυβέρνηση για να διαχειριστεί τα τρέχοντα ζητήματα.

Από όλες τις πλευρές τονίζεται ότι πάμε για τις πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτό από κάποιους χαρακτηρίζεται κινδυνολογία ή επικράτηση κλίματος φόβου. Αφήνουν να εννοηθεί, ο καθένας για δικούς του λόγους, ότι δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία τι θα ψηφίσουμε, αρκεί να ψηφίσουμε το κόμμα τους.

Δεν είναι έτσι κι εδώ έρχεται να αναδειχθεί ένα τρίτο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών.

Θα οδηγηθούμε (;) σε συνεργασίες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση.

Και όλοι γνωρίζουμε ότι σε μια διαπραγμάτευση μετεκλογική παίζει μεγάλο ρόλο η δύναμη με την οποία θα προσέλθει το κάθε κόμμα.

Θα πρέπει, λοιπόν, ο ψηφοφόρος να υπολογίσει ποιοι θα καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και μετά να αποφασίσει πόσο ισχυρός θα ήθελε να είναι ο καθένας.

Τώρα, αν σ’ αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει θα πρέπει να διαπραγματευτεί με εταίρους, φίλους και συμμάχους, αλλά κυρίως με αντιπάλους, καταλαβαίνετε τη σοβαρότητα της ψήφου μας.

Να, λοιπόν, ένα ακόμη χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών.

Δεν έχει «χαβαλέ», δεν έχει «ξεχαρμάνιασμα» ή «ψήφο τιμωρίας»!

Η ψήφος μας πρέπει να είναι απολύτως υπεύθυνη και να προέλθει μετά από έντονο προβληματισμό.

Είχαμε τόσες ευκαιρίες να κάνουμε χαβαλέ και να βγάλουμε το άχτι μας. Τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν και κανείς δεν θα μπορεί να πει μετά «εγώ δεν το φανταζόμουνα ότι θα φτάναμε σ’ αυτό το σημείο».

Πώς είπατε; Κινδυνολογώ;

Μην ακούτε εμένα. Ακούστε τις δεκάδες φωνές σοβαρών αναλυτών που προέρχονται από κάθε πολιτικό χώρο, μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Αν δεν σας πείθουν κι αυτοί…

Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα!