120615 ΦΥΛΕΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μπροστά στην κάλπη…

Το ξέρουμε ότι είναι Παρασκευή ακόμη. Για μας όμως είναι η τελευταία φορά που επικοινωνούμε μαζί σας, πριν από την ψηφοφορία.

Ξέρουμε επίσης ότι, στις προηγούμενες εκλογές, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων αποφάσισε τι θα ψηφίσει την τελευταία στιγμή.

Είδατε; Λέμε στις προηγούμενες εκλογές, λες και είχαμε ψηφίσει πριν από μερικά χρόνια.

Στην ουσία πρόκειται για τις ίδιες εκλογές, ας πούμε πρώτη και δεύτερη φάση.

Με την κρυφή ελπίδα να μην υπάρξει τρίτη, να μπορέσει να σχηματιστεί μια κυβέρνηση που θα πράξει το καλύτερο δυνατό για τον τόπο.

Ποιο είναι όμως το καλύτερο δυνατό;

Αν το γνωρίζαμε όλοι, αν μπορούσαμε όλοι να συμφωνήσουμε, τότε τα πράγματα θα ήταν  πολύ καλύτερα.

Δεν γίνεται όμως.

Θα σας περιγράψω, όσο πιο σύντομα μπορώ, τι άκουσα όλον αυτό τον καιρό, όχι από τα Μέσα και τις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων, αλλά σε συζητήσεις με φίλους, με συναδέλφους, με γνωστούς στο καφενείο.

Υπάρχει λοιπόν μια μερίδα πολιτών για τους οποίους «όλα είναι μια μεγάλη απάτη». Γι’ αυτούς η χώρα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο, λεφτά υπάρχουν, όμως έχει στηθεί ένα τεράστιο κόλπο με δήθεν χρεοκοπίες, προκειμένου να φοβίσουν τον κοσμάκη και να τον υποχρεώσουν να δεχθεί ένα σωρό εις βάρος του μέτρα.

Τι προτείνουν να γίνει;

Να διώξουμε αυτούς που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια, οι οποίοι ήταν όχι απλώς ανίκανοι και κλέφτες, αλλά και πιόνια ξένων και ντόπιων συμφερόντων και να φέρουμε κάποιους άλλους.

Ποιοι θα είναι αυτοί;

Κάποιοι που θα πούνε όχι σε όλους και σε όλα, που δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι σε κανέναν, που θα οδηγήσουν την πλούσια χώρα μας να στηθεί στα πόδια της και να είναι αυτάρκης…

Ας σημειώσω εδώ ότι πολίτες αυτών των πεποιθήσεων (πιστεύουν ότι) ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, εντελώς συμπτωματικά όμως ψηφίζουν κόμματα από τα δύο άκρα.

Το άλλο πουλάκι:

«Όλα είναι θέμα διαπραγμάτευσης»!

Αυτό το πιστεύει μια άλλη μεγάλη ομάδα πολιτών.

Περιττό να πούμε πως εδώ διαφοροποιούνται οι προτιμήσεις ως προς το ποιον θεωρούν ικανότερο διαπραγματευτή.

Ορισμένοι πιστεύουν πως, αν πιέσουμε σωστά, και αν αξιοποιήσουμε το μεγάλο μας πλεονέκτημα θα μπορέσουμε να τινάξουμε από πάνω μας το μεγαλύτερο βάρος του μνημονίου.

Ποιο όμως είναι το μεγάλο μας πλεονέκτημα; Το γεγονός ότι οι εταίροι που μας δανείζουν δεν θα τολμήσουν ποτέ να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη, διότι τότε, απλούστατα, ποτέ δεν πρόκειται να πάρουν ούτε ένα ευρώ από εκείνα που τους χρωστάμε!

Θα προτιμήσουν, λοιπόν, να κάνουν… ό,τι τους πούμε, με την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσουν να πάρουν πίσω τα δανεικά.

Η λογική έχει μια βάση και θα έστεκε αν ήμασταν οι μόνοι που χρωστούσαμε.

Όταν όμως υπάρχουν κι άλλοι, που χρωστάνε πολύ περισσότερα, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να εκτιμήσουν οι δανειστές πως είναι προτιμότερο να μας χάσουν από… πελάτες, παρά να χαλάσουμε την πιάτσα και να αρχίσουν όλοι να τους εκβιάζουν, ακολουθώντας το παράδειγμά μας.

Επιπλέον, οι θιασώτες της «σωστής διαπραγμάτευσης» κάνουν, όπως έχουμε ξαναπεί ένα λάθος.

Τονίζοντας το ότι για το κατάντημα μας φταίνε οι λάθος διαπραγματεύσεις και όσοι τις έκαναν, είναι σαν να δίνουν συγχωροχάρτι στις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στις… διαπραγματεύσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πάντως και αυτοί δεν φοβούνται.

Όπως και η πρώτη ομάδα, πιστεύουν πως η χώρα, το χειρότερο που ήταν να πάθει είναι να βρεθεί στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα, εξαιτίας των μνημονίων.

Δεν έχει παρακάτω.

Υπάρχει όμως και μια άλλη μεγάλη ομάδα, η οποία φοβάται πως έχει.

Ή μάλλον πιστεύει πως έχει και φοβάται πως μπορεί, πολύ εύκολα, να βρεθούμε κι εκεί.

Αυτούς οι δύο προηγούμενοι τους θεωρούν κάπως κορόιδα και πιστεύουν ότι έπεσαν στην παγίδα του φόβου που προβάλλεται από όσους έχουν συμφέρον να συνεχίσει η χώρα να προσπαθεί με τη βοήθεια των εταίρων, αλλά και με όρους που οδηγούν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία.

Αυτοί πάλι απαντούν πως, απλώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πως η άλλη λύση είναι άτακτη χρεοκοπία και διεθνής απομόνωση.

Θέλουν να πιστεύουν πως οι δυσβάστακτοι όροι μπορούν σε κάποια σημεία να βελτιωθούν, πάντοτε με τη βοήθεια και του διεθνούς κλίματος που αλλάζει.

Κάπως έτσι, σχηματικά, έχει η κατάσταση.

Ξέρετε όμως ποιο είναι το πρόβλημα. Πως οι ομάδες αυτές (δηλαδή τα κόμματα που η καθεμιά ψηφίζει) θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συνεργαστούν ανά δύο προκειμένου όχι να σχηματιστεί κυβέρνηση αλλά να κυβερνηθεί ο τόπος!

Εσείς τι βλέπετε; Υπάρχουν δυάδες προς συνεργασία;

Οι φυλές των ψηφοφόρων!