120622 ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Θέμα: Τι περιμένω από τη νέα κυβέρνηση.

Εγώ από τη νέα κυβέρνηση της χώρας μου περιμένω δύο πράγματα, τα οποία όμως θεωρώ πάρα πολλά.

Πρώτον να είναι κυβέρνηση και δεύτερον να είναι νέα!

Τι εννοώ:

Κυβέρνηση με όλη τη σημασία της λέξης, αν θέλετε αυτή τη σημασία που έχει όταν τη χρησιμοποιούμε για τα αεροπλάνα ή τα πλοία.

Δηλαδή όπως οι κυβερνήτες σε ένα αεροσκάφος ή ο καπετάνιος με το πλήρωμα στο καράβι έχουν ένα βασικό έργο, κάτι τέτοιο θέλω να κάνει και η κυβέρνηση της χώρας μου.

Να πάρει το σκάφος που λέγεται Ελλάδα και να το οδηγήσει κάπου.

Να το πάει στο προορισμό του με άνεση και ασφάλεια. Κυρίως, να εμπνεύσει σε όλους τους επιβαίνοντες την εμπιστοσύνη ότι η μοίρα τους βρίσκεται σε καλά χέρια και πως μπορούν να… κοιμούνται ήσυχοι.

Βεβαίως, κάπου εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές. Διότι οι κυβερνήτες στις περιπτώσεις που είπαμε δεν ζητούν από τους επιβάτες να κάνουν κάτι, πολύ περισσότερο δεν τους ζητούν να… τραβάνε κουπί, όπως συμβαίνει με τους πολίτες της χώρας.

Επιπλέον, οι κυβερνήτες στα πλοία ή τα αεροπλάνα δεν έχουν… αντιπολίτευση να τους φωνάζει συνεχώς «πού πάτε από κει, ρε» και να ξεσηκώνει τους επιβάτες λέγοντας «αυτοί είναι τρελοί, θα το βουλιάξουν το καράβι» ή «θα το ρίξουν το σκάφος».

Εκεί οι κυβερνήτες απολαμβάνουν της πλήρους εμπιστοσύνης των κυβερνωμένων, οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά.

Δεν μπορούν στη μέση τους ταξιδιού να αλλάξουν κυβερνήτες, βάζοντας άλλους στους οποίους έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη.

Υπάρχει και μια ακόμη διαφορά.

Όταν συμβεί κάτι κακό στο σκάφος, οι κυβερνώντες την πληρώνουν εξίσου, αν όχι περισσότερο από τους επιβάτες.

Αντιθέτως, όταν πέσει σε ξέρα ή πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση το σκάφος μιας χώρας, την πληρώνουν μόνο οι επιβάτες, ενώ οι κυβερνήτες δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε.

Το άλλο πουλάκι:

Είπαμε όμως να είναι και νέα!

Οπωσδήποτε δεν εννοούμε νέα… ηλικιακά.

Διότι, όπως σωστά επισημαίνει κι ένας φίλος, τι να τον κάνω τον άλλο που είναι νέος και ξυπνάει το μεσημέρι;

Νέος θα πει με φρέσκιες ιδέες, με όρεξη για δουλειά, με αντοχές στα δύσκολα, με διάθεση να αλλάξει πράγματα…

Νέος θα πει να μη φοβάται να δοκιμάσει, να μη διστάζει να εκτεθεί, να μη διακατέχεται από αγκυλώσεις και σύνδρομα…

Κι ας είναι πεντακοσίων χρόνων!

Η κυβέρνηση, λοιπόν, πρέπει να είναι νέα με ένα τέτοιο πνεύμα.

Κι εδώ τίθεται ένα σημαντικό ζήτημα. Γίνεται νέα κυβέρνηση με παλιά πρόσωπα, με ανθρώπους που έχουν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν;

Εγώ λέω γίνεται, γιατί τα πρόσωπα λειτουργούν συνήθως μέσα σε κάποιο πλαίσιο.

Όταν το πλαίσιο αλλάζει, τότε αλλάζει και ο τρόπος λειτουργίας τους.

Φαίνεται, λοιπόν, πως η κυβέρνηση, που θέλουμε να είναι και νέα, θα κληθεί να λειτουργήσει σε ένα νέο πλαίσιο.

Πρώτα πρώτα μέσα από μια συνεργασία κι έπειτα κάτω από την πίεση των πολιτών, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν φαινόμενα του παρελθόντος.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και την αντιπολίτευση η οποία υποσχέθηκε να είναι συνετή και καθόλου ακραία, ε τότε μπορούμε να ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς θα αλλάξουμε;

Διότι, όπως είπαμε και άλλη φορά, αν κάτι μπορεί να μας βγάλει από την κρίση δεν είναι ούτε τα μέτρα, ούτε οι πολιτικές, αλλά η αλλαγή της νοοτροπίας που μας οδήγησε σ’ αυτήν.

Ξέρω! Ακούω εδώ και καιρό να λένε πολλοί πως η κρίση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, πως είναι εγγενής αδυναμία του καπιταλισμού, πως δεν εξαρτάται από την οικονομία ή τον τρόπο ανάπτυξης μιας και μόνο χώρας…

Ξέρω όμως επίσης πως εμείς δεν είμαστε μια οποιαδήποτε χώρα!

Ξέρω πως η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε οτιδήποτε κρατικό, οτιδήποτε δημόσιο, οτιδήποτε δεν είναι δικό μας είναι μια νοοτροπία αδιαφορίας αν όχι καταλήστευσης και καταστροφής.

Ξέρω επίσης πως έχουμε μάθει να ζητάμε χωρίς να προσφέρουμε κάτι οι ίδιοι (πού είναι το κράτος;), να διεκδικούμε χωρίς να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας (όλα τα κιλά όλα τα λεφτά), να πιστεύουμε ότι όλοι μας χρωστάνε ενώ εμείς δεν έχουμε παρά να εισπράττουμε!

Τι άλλο ξέρω;

Ότι έχουμε φτάσει στο σημείο, αν ένας θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του να θεωρείται κορόιδο ή ότι χαλάει την πιάτσα.

Να πηγαίνουν μπροστά πάντα οι μετριότητες και όσοι φιλοδοξούν να μην πειράζουν τίποτε από τα καθιερωμένα.

Ξέρω πολλά. Και τα ξέρουμε όλοι μας.

Θα τολμήσουμε να (τα) αλλάξουμε ή θα καθόμαστε και θα καταριόμαστε την κρίση, το κεφάλαιο, και τους εχθρούς της Ελλάδας;

Έκθεση ιδεών!