120806 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Μπα, δεν συμφέρει!

Τώρα είδαμε κι εμείς πόσο δύσκολο είναι να υλοποιήσεις τις προεκλογικές σου δεσμεύσεις ή τις προγραμματικές σου δηλώσεις, αν δεν τις έχεις επεξεργαστεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Είχαμε φανταστεί, λοιπόν, και το κακό είναι ότι το είχαμε πει και σε εσάς, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια κριτική παρουσίαση των προγραμμάτων, τουλάχιστον της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, πιάνοντας ένα ένα τα σημαντικότερα σημεία.

Είδαμε όμως χθες, και το κακό είναι ότι το είδατε κι εσείς, ότι μόνο για τους μισθούς, τις συντάξεις και κάποια επιδόματα στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, φάγαμε μια ολόκληρη μέρα.

Θα συνεχίσουμε σήμερα, για λόγους δεοντολογίας, με κάποια στοιχεία από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως δεν δεσμευόμαστε πως θα επεκταθούμε το ίδιο συστηματικά σε ολόκληρα τα προγράμματά τους.

Αυτό ίσως γίνει με περιστασιακές αναφορές, όσο θα μιλάμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Μακροπρόθεσμα, που λένε και τα προγράμματα των κομμάτων.

Τώρα τι γίνεται;

Θέλω να σας πω εξαρχής ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με παίδεψε κάπως. Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές. Είναι ένα εγγενές πρόβλημα της Αριστεράς να λένε πολλά, να θέλουν να τα πουν όλα.

Στέλνουν πρόσκληση για μια ομιλία τους και, αντί να σου πουν τα βασικά, το θέμα, του ομιλητή, τον τόπο και το χρόνο, αρχίζουν να αναλύουν το παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι για να καταλήξουν στην ανάγκη να πραγματοποιούνται τέτοια λογής ομιλίες και να πουν πως μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πραγματοποιείται κ.λπ. κ.λπ.

Φανταστείτε, λοιπόν, πως η εκδοχή του προγράμματος που έχω εγώ μπροστά μου είναι 22 σελίδες!

Από αυτές το ουσιαστικό μέρος περιγράφεται στα παραρτήματα, που είναι 7 σελίδες.

Στις υπόλοιπες αναλύονται τα κακά του μνημονίου (2 σελίδες), οι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ (3 σελίδες), η μέθοδος που θα ακολουθηθεί με κάποιες σκέψεις για τη φορολογία, τη δημόσια διοίκηση, τις σχέσεις πολιτών-κράτους, τον έλεγχο από την κοινωνία, τη δημοκρατία και άλλα γενικότερα και γενικόλογα ζητήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Ορισμένες παρατηρήσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από την κυρίαρχη «αριστερή» λογική και θα εξηγήσω ποια είναι αυτή.

Πρώτα πρώτα, για τα δεινά της χώρας δεν έχουν την αποκλειστική ευθύνη κάποιες «κακές» κυβερνήσεις, ενώ οι πολίτες, ο «λαός», είμαστε αθώοι.

Οι κυβερνήσεις αυτές ούτε θεόσταλτες ήταν, ούτε με δικτατορία επιβλήθηκαν στη χώρα.

Κάποιοι τις ψήφιζαν και τις ξαναψήφιζαν με μεγάλες μάλιστα πλειοψηφίες γιατί… έτσι ήθελαν!

Είτε τους βόλευαν, είτε τους εξυπηρετούσαν, είτε, απλώς, τις θεωρούσαν καλύτερες από κάποιες άλλες.

Άλλο παράδειγμα: Συχνά γίνεται αναφορά, γενικώς και αορίστως, σε κάποια «μεγάλα εισοδήματα» που πρέπει να φορολογηθούν (και) για να αρθούν οι αδικίες του συστήματος.

Ποια είναι τα μεγάλα αυτά εισοδήματα; Για να μην πάμε μακριά, είναι, ας πούμε, γιατροί της πόλης μας που δηλώνουν έσοδα πέντε με εφτά χιλιάδες το χρόνο (και που πολλοί από αυτούς ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της «αριστεράς»);

Είμαστε μικρός τόπος και γνωριζόμαστε μεταξύ μας!

Ελπίζουμε αυτό να το αποδείξουν οι μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό νομοθετικό πλαίσιο και το «περιουσιολόγιο» που έχει στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παρεμπιπτόντως, προχθές άκουγα από κάποιον που επισκέφθηκε πρόσφατα τις Βρυξέλλες πως εκεί αγοράζονται καθημερινά καμιά εικοσαριά ακίνητα, αξίας άνω των τριακοσίων χιλιάδων από Έλληνες! Καθημερινά!

Αυτοί, προφανώς, δεν είναι ούτε εφοπλιστές, ούτε κάποιοι από τους μεγαλοβιομήχανους που (δεν) έχει η χώρα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε και στο δημόσιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει –και ποιος δεν το θέλει;- ένα άλλο, ένα «καλό δημόσιο».

Ένα δημόσιο όπου όλοι οι υπάλληλοι, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και πολλή εργατικότητα να εξυπηρετούν τους πολίτες και θα παράγουν εθνικό πλούτο.

Εδώ υπάρχουν επίσης δύο ενστάσεις.

Πρώτα πρώτα έχει αποδειχθεί από τη διεθνή πραγματικότητα ότι είναι ελάχιστοι οι εργαζόμενοι εκείνοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, χωρίς να δέχονται κάποιον έλεγχο ή να έχουν κυρώσεις στην αντίθετη περίπτωση.

Δεύτερον, αν κάνουμε ένα μικρό πείραμα (η ιδέα είναι ενός φίλου) και δώσουμε σε όλους τους υπαλλήλους από ένα ημερολόγιο στο οποίο να γράφουν τι δουλειά κάνουν κάθε μέρα, θα βρεθούν πολλοί που, μετά από έναν μήνα, θα το επιστρέψουν λευκό.

Χρειάζονται, λοιπόν, αλλαγές και στο δημόσιο, το οποίο, το ξαναλέω, και ποιος δεν το θέλει.

Το κακό είναι ότι η «αριστερά», χρόνια τώρα, αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλαγή –αφήνω τις απολύσεις- ακόμη και στις μετατάξεις, ακόμη και στις αυξήσεις κάποιων σκανδαλωδών ορίων συνταξιοδότησης, σε οτιδήποτε δηλαδή θεωρείται κεκτημένο!

Υπάρχουν λοιπόν και άλλα εμπόδια πέρα από «τη σήψη του θεσμοθετημένου δικομματισμού και τη διαπλοκή των καθεστωτικών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, που στόχο έχουν τον έλεγχο των κοινωνικών εξελίξεων και την αποτροπή των αλλαγών που θα θίξουν τα προνόμιά τους».

Δεν μας έμεινε χρόνος για τα «παραρτήματα». Θα συνεχίσουμε.

Δύσκολο να προγραμματίζεις!