131031 ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Πού έχουν πάει όλοι;

Λέγαμε χθες για την κεντροαριστερά, η οποία προσπαθεί μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες να ξανασυσταθεί ως χώρος, υπάρχει όμως ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.

Αν υποθέσουμε ότι το μαγαζί ήταν κάποτε γεμάτο κόσμο, σήμερα πού έχουν πάει όλοι αυτοί;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι κρίσιμη και χρήσιμη για όσους ενδιαφέρονται για την επιστροφή τών μέχρι πρότινος κεντροαριστερών σε έναν νέο οίκημα που θα τους στεγάσει.

Ο πρώτος λόγος είναι πρακτικός. Αν γνωρίζεις πού έχει πάει ο άλλος, μπορείς πολύ πιο εύκολα να τον αναζητήσεις.

Ο δεύτερος λόγος είναι χρησιμοθηρικός. Μπορείς να δεις τι είναι εκείνο που τον τράβηξε κάτω από άλλη στέγη και να το αποκτήσεις κι εσύ, με κάπως παραλλαγμένα, εννοείται, χαρακτηριστικά.

Συγχρόνως μπορείς να διευκρινήσεις και τους λόγους που τον έκαναν να φύγει, διαδικασία που εμπεριέχει και το στοιχείο της αυτοκριτικής, στοιχείο απαραίτητο, αν σκοπεύεις αυτό το νέο που οραματίζεσαι να στηθεί σε στέρεες βάσεις.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, τη διερεύνηση του ζητήματος, αφού προηγουμένως κάνουμε κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις.

Γιατί «καιγόμαστε» για τον χώρο της κεντροαριστεράς; Ο λόγος είναι πως πιστεύουμε ότι η ύπαρξη του είναι πολύτιμη για την υγιή πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό θα εξηγηθεί στη συνέχεια.

Επιπλέον, όπως έχουμε πει πάρα πολλές φορές, μας ενδιαφέρει ο κάθε πολιτικός χώρος να καταθέτει στον τόπο ό,τι καλύτερο διαθέτει, είτε πρόκειται για ιδέες, είτε για ανθρώπους.

Αφού, λοιπόν, θα γίνει που θα γίνει κάτι στο χώρο της κεντροαριστεράς, γιατί να μη συμβάλουμε κι εμείς, όσο μας κόβει, στο να στηριχθεί με καλές προδιαγραφές; Αυτό θα είναι οπωσδήποτε για το καλό του τόπου.

Τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε τη διερεύνηση. Σύμφωνα με βάσιμες εκτιμήσεις, η Κεντροαριστερά πήγε, κυρίως Αριστερά.

Αυτό μπορεί να μας το διαβεβαιώσει και μια απλή ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί πήγαν εκεί;

Να ένα κρίσιμο ερώτημα, από την απάντηση στο οποίο εξαρτώνται πολλά.

Μήπως ήταν περισσότεροι αριστεροί παρά κεντρώοι και βρήκαν στην Αριστερά (για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε, έτσι;) τον… φυσικό τους χώρο;

Αν απαντήσουμε θετικά στο ερώτημα, τότε θα πρέπει ο φορέας της κεντροαριστεράς να δει πώς θα ενδυναμώσει τα χαρακτηριστικά του εκείνα που θα καλύπτουν τις ανάγκες «επαναπατρισμού» των συγκεκριμένων πολιτών. Δηλαδή να κινηθεί περισσότερο προς τα αριστερά και λιγότερο προς το κέντρο.

Το ζήτημα είναι αλλού. Μήπως οι «απόδημοι» αναγνώρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ στοιχεία της φυσιογνωμίας που είχε το προηγούμενο «σπίτι» τους, από το οποίο έφυγαν δυσαρεστημένοι και πικραμένοι; Αν ναι, ποια είναι αυτά;

Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τι ήταν εκείνο που έκανε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ; Η αριστερή πολιτική του δεύτερου; Η διάψευση των αριστερών οραμάτων που επένδυσαν στο ΠΑΣΟΚ; Ή μήπως η εντύπωση και η ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα νέο ΠΑΣΟΚ, όπου μπορούν να ξαναβρούν όλα όσα εκείνο τους παρείχε, στην προ κρίσης εποχή;

Αν ισχύει αυτό το τελευταίο, πώς θα μπορέσει ο νέος κεντροαριστερός φορέας να τους επαναφέρει πίσω;

Αναζητώντας και αναπαράγοντας κι αυτός τα προ κρίσης χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ;

Τότε, λυπάμαι που θα το πω, αλίμονο στην κεντροαριστερά!

Αν, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τους παλιούς κεντροαριστερούς ένα ΠΑΣΟΚ το οποί, αυτή τη στιγμή, καλύπτει τις… ψυχολογικές ανάγκες πολλών ψηφοφόρων του, αλλά και τις προσωπικές φιλοδοξίες πολλών στελεχών του, τότε πράγματι το δέλεαρ του «επαναπατρισμού» ίσως ήταν ένα ΠΑΣΟΚ κάπως καλύτερο, πάντοτε όμως των παλιών γνωστών προδιαγραφών.

Αυτό όμως θα ήταν καταστροφή για τη χώρα.

Όσοι το οραματίζονται ή το σχεδιάζουν έτσι καλά θα κάνουν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, πριν καν την ξεκινήσουν.

Ο τόπος δεν θέλει άλλες τέτοιες περιπέτειες, όπως αυτές που περνάμε σήμερα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε, τι;

Η νέα κεντροαριστερά πρέπει να έχει νέα χαρακτηριστικά κι ας μην την ακολουθήσουν τόσοι όσοι θεωρητικά θα μπορούσαν.

Σε πρώτη, τουλάχιστον φάση, θα πρέπει να προσπαθήσει να καλύψει τις ανάγκες ενός τμήματος της κοινωνίας το οποίο έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και θέλει να αλλάξουν πολλά.

Υπάρχουν άνθρωποι που επαναπροσδιορίζουν τις ατομικές και τις οικογενειακές στρατηγικές τους, λαμβάνοντας υπόψη τους τις νέες συνθήκες που δημιούργησε η κρίση.

Δεν έχουν αυταπάτες, δεν ονειρεύονται οικονομικά μεγαλεία, έπαψαν να στηρίζονται σε κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, δεν έχουν αποκλειστικό στόχο το δημόσιο, προσπαθούν να στήσουν μια επιχείρηση που θα τους προσφέρει μικρό αλλά σταθερό εισόδημα…

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πλέον βέβαιοι ότι η αξιοκρατία είναι μονόδρομος, που δέχονται να αξιολογηθούν, που δεν έχουν αντίρρηση να ξεβολευτούν ή να χάσουν προνόμια, όταν δουν πως αυτό είναι για το κοινό καλό.

Αυτούς θα κληθεί να εκφράσει η νέα κεντροαριστερά. Από εκεί και πέρα, όσοι πιστοί…

Πίσω στο… μέλλον!

131030 ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ποια κεντροαριστερά;

Λέγαμε πριν από μερικές μέρες πως ο διαχωρισμός δεξιός αριστερός, τώρα πια, δεν έχει κανένα νόημα, ειδικά αν παραμένει σε επίπεδο διακηρύξεων και δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες πρακτικές, κυρίως όμως από μια ανάλογη στάση ζωής.

Το Σάββατο διαβάσαμε στην επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά πως τα ελληνικά πολιτικά κόμματα υιοθέτησαν τον διαχωρισμό σε δεξιά, κέντρο και αριστερά περισσότερο μιμούμενα ένα ευρωπαϊκό τρόπο οριοθέτησης της πολιτικής τους, παρά ανταποκρινόμενα υπαρκτές ανάγκες της εδώ πραγματικότητας.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν υπήρξε ποτέ βιομηχανική επανάσταση, άρα προλεταριάτο, ούτε μεγάλες αγροτικές ιδιοκτησίες όπου να εργάζονται ακτήμονες γεωργοί. Η «πάλη των τάξεων» ήταν περισσότερο ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα που μεταφέρθηκε εδώ από αλλού, παρά μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Τα πολιτικά κόμματα, ιδίως εκείνα των τελευταίων δεκαετιών, ήταν προσωπικά κατασκευάσματα φιλόδοξων αρχηγών, τα οποία αυτοδιαλύονταν μόλις ο ιδρυτής τους έφευγε για να επιστρέψει συνήθως στο κόμμα απ’ όπου είχε ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του.

Εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα αποτελεί το ΚΚΕ, που ακολουθεί τη δική του ιστορική, με την έννοια της αρτηριοσκληρωτικής, πορεία.

Ενδιαφέρον έχει η επισήμανση πως πολλά από αυτά τα κόμματα, ακολουθώντας τους νόμους του μάρκετινγκ, εξέλαβαν ονομασίες θελκτικές όπως «Πολιτική Άνοιξη», «Ανεξάρτητοι Έλληνες», «Νέα Δημοκρατία» ή «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου», χωρίς να έχουν πραγματικό αντίκρισμα σε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες, παρά μόνο ικανοποιώντας αρχηγικές ή άλλες φιλοδοξίες που γεννούσε η εκάστοτε συγκυρία.

Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό περιβάλλον, αλλά και την παρούσα πολιτική κατάσταση, τι νόημα έχει το αίτημα για τη δημιουργία ενός κόμματος της «κεντροαριστεράς» και σε ποιους ακριβώς απευθύνεται μια πρόσκληση και μια πρωτοβουλία, όπως αυτή των 58 πολιτών;

Πώς μπορείς να τοποθετήσεις κάτι πραγματικό ανάμεσα σε άλλα τα οποία υπάρχουν κυρίως σε φανταστικό επίπεδο;

Αν ισχύουν όλα αυτά, τότε η συζήτηση που ξεκινάει είναι πολύ μεγάλη και το ενδιαφέρον της επεκτείνεται πέρα από το παραπάνω ερώτημα.

Το άλλο πουλάκι:

Σχέση με την πραγματικότητα.

Ναι, μπορείς να ορίσεις και να τοποθετήσεις κάτι πραγματικό ακόμη και ανάμεσα σε άλλα που ίσως υπάρχουν μόνο σε φαντασιακό επίπεδο.

Στην παρούσα φάση δεν μας ενδιαφέρει η σχέση τους με την πραγματικότητα, αλλά χρησιμοποιούμε τον σχηματικό διαχωρισμό πρωτίστως για να συνεννοούμαστε και δευτερευόντως για να θέσουμε κάποια πολιτικά όρια.

Έτσι, όταν λέμε «κεντροαριστερά» δεν εννοούμε απλώς ένα πολιτικό χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έναν χώρο που έχει (ευχόμαστε; περιμένουμε; φανταζόμαστε;) κάποια πολύ συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

Ξεκάθαρη, ας πούμε, θέση υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, χωρίς όμως πολιτικές τύπου «Καλαμάτας». Ξεκάθαρο, επίσης, ρόλο του κράτους στο οικονομικό και το κοινωνικό παιχνίδι, χωρίς τα βαρίδια συνδικαλιστικών ηγεσιών που φιλοδοξούν να χαράξουν προσωπικές στρατηγικές.

Φαίνεται πως, σε επίπεδο τουλάχιστον διακηρύξεων, υπάρχει ένα κενό που αντιστοιχεί σε έναν τέτοιο χώρο. Το αν θα υλοποιηθεί και σε πρακτικό επίπεδο, με συγκεκριμένες πολιτικές είναι ένα στοίχημα, όπως όλα, και μένει να το δούμε, αν και όταν υπάρξει ο φορέας που θα αναλάβει αυτή τη δέσμευση και θα πείσει τους πολίτες να του δώσουν ουσιαστικό ρόλο.

Σε ποιους όμως απευθύνεται αυτή η, αδιαμόρφωτη ακόμη, πρόταση;

Είτε μας αρέσει, είτε όχι απευθύνεται πρωτίστως στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ (με αυτήν ακριβώς τη σειρά) και δεν εννοώ τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν σήμερα αυτά τα κόμματα, αλλά τον κόσμο που (εξακολουθεί να) βρίσκεται κοντά τους.

Επαναλαμβάνω, είτε μας αρέσει, είτε όχι!

Αυτό για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι πως στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Οι άνθρωποι αλλά και οι προτάσεις του χώρου δεν θα γεννηθούν από το πουθενά, ούτε θα πέσουν από τον ουρανό, επομένως σημαντικό ρόλο σ’ αυτούς θα έχουν τα κόμματα που αυτή τη στιγμή διαθέτουν και μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με «παλιά υλικά»;

Θα έλεγα ναι, αν δεν φοβόμουν ότι θα παρεξηγηθώ.

Από την άλλη, αλίμονο αν δεχόμαστε πως ούτε οι άνθρωποι ούτε οι ιδέες τους αλλάζουν, με την προϋπόθεση και την ευχή να αλλάζουν διδασκόμενοι από το παρελθόν και βασισμένοι στις επιταγές του μέλλοντος κι όχι συγκυριακά και με διάθεση προσαρμογής με στόχο την επιβίωση.

Είπαμε όμως, αυτά είναι στοιχήματα, όπως εξάλλου όλο το πολιτικό παιχνίδι και, είτε είσαι μέσα και ρισκάρεις μαζί τους, είτε κάθεσαι από το σπίτι σου να παρακολουθείς.

Προσοχή, κίνδυνος παρεξήγησης: «Μέσα» δεν σημαίνει απαραιτήτως οργανώνομαι στο κόμμα, λαμβάνω θέσεις και αξιώματα, κατεβαίνω υποψήφιος…

Σημαίνει ενδιαφέρομαι, παρακολουθώ, λέω την άποψή μου, προσπαθώ να επηρεάσω -στο μέτρο των δυνάμεών μου- αποφάσεις, κρίνω, σχολιάζω, κυρίως όμως ανησυχώ.

Δεν ξέρουμε, κανείς δεν ξέρει, τι καινούριο θα φέρουν η προσπάθεια για τη δημιουργία κεντροαριστερού φορέα, είμαστε εδώ όμως για όλα όσα είπαμε πριν.

Το θετικό είναι ότι τέθηκε το θέμα της συζήτησης. Για τη συνέχεια είμαστε υπεύθυνοι όλοι.

Και κέντρο και αριστερά!

131029 ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας αλλάξουμε λίγο το ερώτημα.

Αντί να αναρωτηθούμε, όπως ο ποιητής, τι είναι η πατρίδα μας, ας αναρωτηθούμε τι είναι πατριωτισμός.

Το ερώτημα θεωρείται κάτι παραπάνω από επίκαιρο, όχι μόνο λόγω της χθεσινής επετείου, αλλά και της γενικότερης πολιτικής κατάστασης.

Τι είναι πατριωτισμός, λοιπόν;

Περιμένετε απάντηση; Τόσα χρόνια δεν έχετε καταλάβει πως, αν είναι κάτι που αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι, είναι οι έτοιμες απαντήσεις.

Ερωτήσεις να σας υποβάλουμε όσες θέλετε. Απαντήσεις όμως…

Ένας πονηρός τρόπος για να αποφύγεις να δεις το ερώτημα κατά πρόσωπο είναι να το αντιστρέψεις, να το προσεγγίσεις από την αντίθετη πλευρά και να ορίσεις αυτό που θέλεις διά τής εις άτοπον…

Κι έτσι βεβαίως θα υποχρεωθείς να απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα, αυτά όμως θεωρούνται πιο απλά ή ανώδυνα, ίσως επειδή είναι πολλά και μικρά.

Ας έρθουμε όμως στο συγκεκριμένο. Αντί να σκεφτούμε τι είναι πατριωτισμός, ίσως ήταν προτιμότερο να αναρωτηθούμε τι δεν είναι πατριωτισμός κι έτσι πιθανόν να έχουμε και κάποια απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα.

Πατριωτισμός, λοιπόν, δεν είναι οι παρελάσεις.

Ιδίως όταν γίνονται καθαρά εθιμοτυπικά, χωρίς αυτοί που συμμετέχουν κι εκείνοι που παρακολουθούν να έχουν την παραμικρή συναίσθηση του λόγου για τον οποίο λαμβάνουν χώρα όλα αυτά.

Αν οι πρόβες είναι ευκαιρία για «χάσιμο μαθήματος», αν η παρέλαση είναι επίδειξη μόδας-ντύσιμο, κούρεμα, βάψιμο κ.λπ. -και η παρακολούθηση ευκαιρία για χαβαλέ- γιουχάισμα, πειράγματα, στραγάλια…- τότε αυτή η παρέλαση δεν έχει σχέση με πατριωτισμό.

Αν πάω για να καμαρώσω και να φωτογραφίσω μόνο το δικό μου παιδί, αν παρακολουθώ τη σημαιοφόρο κι όχι τη σημαία, αν κατεβαίνω στην παρέλαση για να πιω καφέ φορώντας τα καλά μου, τότε μάλλον σε λάθος εκδήλωση πάω και σίγουρα όχι κινούμενος από αισθήματα πατριωτισμού.

Ας αφήσουμε όμως τις παρελάσεις κι ας δούμε λίγο την καθημερινότητα, αφού, ακόμη κι αν είναι «αυθεντικός», ο πατριωτισμός δεν μπορεί να μας διακατέχει δύο μέρες το χρόνο.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι ελληνοκεντρικός!

Δεν είμαι περισσότερο πατριώτης, όταν πιστεύω πως το σύμπαν κινείται γύρω από τη χώρα μου, είτε επειδή της χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη, είτε επειδή τη φθονεί και απεργάζεται σχέδια καταστροφής της.

Δεν είμαι περισσότερο πατριώτης, όταν μένω προσκολλημένος στο ένδοξο παρελθόν και τρέφω από αυτό την ματαιοδοξία μου. Όταν ξεχνώ πως το χθες με τα επιτεύγματα του ανήκει, εν πολλοίς, σε κάποιον παγκόσμιο πολιτισμό και πως αυτό που θα έπρεπε να με ενδιαφέρει είναι η σημερινή δική μου συμβολή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Δεν είμαι περισσότερο πατριώτης, όταν αγνοώ ή κρύβω επιδεικτικά τα λάθη του παρελθόντος, τις αδυναμίες και τα πάθη της φυλής, όταν αρνούμαι να δω όλες τις πτυχές της ιστορίας μας και, κυρίως, να παραδειγματιστώ από αυτές και να αντλήσω συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον.

Δεν είμαι περισσότερο πατριώτης, όταν χωρίζω τους ανθρώπους σε δικούς μας και ξένους, ή όπως θα έλεγε και ο Bob Marley, όταν το χρώμα του δέρματος σημαίνει για μένα περισσότερα απ’ ό,τι το χρώμα των ματιών.

Δεν είμαι περισσότερο πατριώτης, όταν ξεχνώ πως αυτή η φυλή για την οποία καμαρώνω και υπερηφανεύομαι λειτούργησε κατ’ εξοχήν μέσα σε πλουραλιστικά και πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα, ότι ποτέ δεν κλείστηκε στο καβούκι της και ότι πάντοτε έβλεπε τους άλλους όχι με φόβο ή έχθρα αλλά ως πηγή άντλησης γνώσεων και φορείς  προς ανταλλαγή βιωμάτων και επιτευγμάτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν κι άλλα…

Πόσο πατριώτης είμαι όταν θεωρώ τον εαυτό μου ξεχωριστή περίπτωση, η οποία δικαιούται ιδιαίτερα προνομιακής μεταχείρισης;

Όταν εγώ μόνον πρέπει να προηγούμαι στις ουρές, να εξυπηρετούμαι από κολλητούς, να τελειώνω τις δουλειές μου κατά προτεραιότητα, είτε με μέσον είτε μα λάδωμα;

Πόσο πατριώτης είμαι όταν, πιστεύω πως μόνο εγώ δικαιούμαι να μην πληρώνω φόρους, να χτίζω όπου και όσο γουστάρω, να παρκάρω όπου μου κάνει κέφι, να πετάω τα σκουπίδια μου όπου βρω, να πηγαίνω στη δουλειά μου όταν θυμηθώ και να δουλεύω μέχρι να βαρεθώ, να γράφω σε όποιον τοίχο μου αρέσει, να κλείνω τους δρόμους όποτε αγανακτώ, να υπακούω μόνο σε εκείνους τους νόμους που θεωρώ δίκαιους…

Πόσο πατριώτης είμαι, όταν έχω την απαίτηση μόνο το δικό μου παιδί να έχει το καλύτερο σχολείο, τους καλύτερους καθηγητές, να σπουδάζει όπου με βολεύει, να υπηρετήσει δίπλα στο σπίτι του ή να μην υπηρετήσει καθόλου;

Πόσο πατριώτης είμαι, όταν τα περιμένω όλα από το κράτος ή τους άλλους, όταν ο ίδιος δεν έχω αφιερώσει ποτέ λίγο από τον χρόνο μου σε κάποιον κοινωφελή σκοπό, όταν δεν έχω κάνει τίποτε χωρίς να σκεφτώ το αντάλλαγμα, όταν θεωρώ πως όλοι και όλα είναι προορισμένα να εξυπηρετούν τη δική μου μεγαλειότητα;

Αλήθεια, τόσο πατριώτης είμαι;

Αλήθεια, τι είναι πατριωτισμός;

Ψηλά τις σημαίες!

131025 ΑΕΡΟΠΛΑΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για τον εορτασμό του ΟΧΙ…

Δεν γνωρίζω τι άλλες εκπλήξεις μας επιφυλάσσει ο φετινός εορτασμός πέρα από τα αεροπλάνα τα οποία «τα πληρώνει ο ελληνικός λαός με τους φόρους τους και θέλει να τα βλέπει», τα οποία επαναφέρουν ένα παλιό θέμα που το είχαμε ξανασυζητήσει.

Τι πληρώνουμε με τους φόρους μας;

Δίνουμε στον κάθε υπουργό την άδεια να διαχειρίζεται εν λευκώ τα χρήματα του προϋπολογισμού που αναλογούν στο υπουργείο του; Πού ξέρει ο κάθε Αβραμόπουλος τι θέλω να βλέπω εγώ με τα χρήματά μου;

Πρώτα πρώτα όποιος θέλει να βλέπει αεροπλάνα θα μπορούσε να πάει στα ΟΛΥΜΠΙΑ, να θαυμάσει την ομώνυμη ταινία, με πολύ λιγότερα χρήματα και να περάσει πολύ καλύτερα από το να περιμένει με το κεφάλι ψηλά να περάσει από πάνω του κάποιο σμήνος στρατιωτικών αεροσκαφών.

(Πλάκα, πλάκα, παιδιά, αν είστε πολλοί εσείς που γουστάρετε τέτοιο θέαμα, μπορώ να αναλάβω να πω στον Σταύρο να ξαναφέρει την ταινία να τη δείτε όσες φορές θέλετε).

Έπειτα, ας πει κάποιος στον κύριο Αβραμόπουλο, πως ο κόσμος πάει στις παρελάσεις κυρίως για να δει τα παιδιά του.

Τουλάχιστον εμείς στην επαρχία πάμε μόνο γι’ αυτό κι όχι για το ένα ή δυο αγήματα στρατού που θα περάσουν.

Ας επικεντρωθούμε λοιπόν, στις μαθητικές παρελάσεις, οι οποίες έχουν τη γοητεία τους, αλλά και τα πολλά στραβά τους.

Για να ξεκινήσουμε με τη σειρά που περνούν οι μαθητές, ας μιλήσουμε, λίγο για την επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών.

Το θέμα αυτό ταλαιπωρεί κάθε ελληνική οικογένεια, η οποία έχει παιδί στην Ε΄ τάξη του δημοτικού. Κι αυτό γιατί από τους αριστούχους της Ε΄ τάξης προκύπτουν οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες που θα παρελάσουν την επόμενη χρονιά.

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί να δείτε ανταγωνισμό!

Ενώ τα πράγματα μέχρι την Δ΄ τάξη ήταν χαλαρά, με τους μαθητές να παίρνουν όλοι «Α», ξαφνικά σοβαρεύουν και αρχίζει ένας αγώνας για το… «ποιοι θα είναι στη σημαία».

Σε πρώτη φάση. Διότι μετά, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα «είναι στη σημαία», ξεκινά το πιο σκληρό παιχνίδι για το ποιοι θα είναι οι σημαιοφόροι.

Ναι πληθυντικός αριθμός, ο δυικός καταργήθηκε, γι’ αυτό όμως θα μιλήσω αργότερα.

Εκεί, λοιπόν, που οι μαθητές και οι γονείς τους είχαν μια χαλαρή σχέση με την αξιολόγηση (στην πραγματικότητα οι γονείς αξιολογούσαν τα παιδιά τους, ασχέτως της γνώμης των δασκάλων), ξαφνικά τα πράγματα σοβαρεύουν.

Ένα «εννιάρι» στο σύνολο των «δεκαριών» μπορεί να κάνει τη διαφορά που θα κρίνει τον σημαιοφόρο από τους παραστάτες. Φαντάζεστε λοιπόν τι πίεση ασκείται από κάποιους γονείς, προς τα παιδιά τους αλλά και προς το Σχολείο, προκειμένου να μην τα «αδικήσει».

Και νομίζετε ότι υπάρχει κάποιο παιδί που αδικείται;

Όπως σας είπα κι άλλες φορές, οι βαθμοί είναι τόσο «μπόλικοι» που στο τέλος την αξιολόγηση έρχεται να κάνει η κλήρωση. Κλήρωση για τους σημαιοφόρους, αλλά και κλήρωση για τις θέσεις των παραστατών.

Ας μιλήσουμε όμως και για το πλήθος όλων αυτών.

Ο νόμος προβλέπει –άκουσον, άκουσον- δύο σημαιοφόρους- έναν για κάθε παρέλαση- και δέκα παραστάτες! Επιπλέον αυτών, δύο μαθητές θα καταθέσουν το στεφάνι του Σχολείου και δύο θα είναι ταμπελοφόροι.

Αυτό το τελευταίο δεν προβλέπεται από το νόμο, είναι όμως μια δραμινή ιδιαιτερότητα, που έχει καθοριστεί τα τελευταία χρόνια. Ένας μαθητής, προηγείται του τμήματος και κρατά μια ταμπέλα όπου αναγράφεται το όνομα (ο αριθμός) του Σχολείου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάνατε την πρόσθεση;

Δεκαέξι μαθητές θα παρελάσουν σε… διακεκριμένες θέσεις οι οποίες θεωρούνταν επιβράβευση των προσπαθειών και των επιδόσεών τους.

Δεκαέξι μαθητές! Σε κάποιες τάξεις δεν αρκεί ο αριθμός των φοιτούντων για να συμπληρωθεί το νούμερο, στην πράξη δηλαδή όλοι παρελαύνουν ως αριστούχοι, σημαιοφόροι ή παραστάτες του Σχολείου.

Κλήρωση όμως και για τις θέσεις.

Όταν δύο μαθητές έχουν την ίδια βαθμολογία, ποιος θα τοποθετηθεί δεξιά και ποιος αριστερά του σημαιοφόρου. Και, άντε η πρώτη σειρά ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Τι γίνεται με τη δεύτερη;

Από παράδοση, έχει επικρατήσει οι θέσεις δεξιά να θεωρούνται «ανώτερες». Ο λόγος είναι πως τα παιδιά εκεί περνούν ακριβώς μπροστά από τους επισήμους.

Έλα όμως που στην παράδοση δεν υπήρχαν… τηλεοράσεις!

Διότι, στις μέρες μας, ποιος νοιάζεται για το αν θα τον καμαρώσει ο κάθε επίσημος (αφήνω εκείνο το… «το κεφάλι αριστερά»), αφού οι επίσημοι έρχονται και παρέρχονται, οι τηλεοράσεις όμως και τα πλάνα τους μένουν;

Οι κάμερες στήνονται συνήθως αριστερά και τα παιδιά που βρίσκονται από εκείνη την πλευρά φαίνονται καλύτερα στις οθόνες!

Για να το σοβαρέψουμε όμως και λίγο. Καλά όλα αυτά, καλές και άγιες οι παρελάσεις, δίνουν πράγματι εορταστικό κλίμα στην ημέρα, είναι όμως λόγος για να έχουμε την απαίτηση να περνούν τα παιδιά σαν στρατιωτάκια;

Ας περάσουν ωραία, ντυμένα με τις στολές τους, κρατώντας σημαιούλες, χαλαρά, χωρίς αυστηρό βηματισμό, χωρίς την (μάταιη, ούτως ή άλλως) προσπάθεια να φαίνονται σωστά… εκπαιδευμένα.

Αλλού κι αλλού είμαστε τόσο ελαστικοί, στο βηματισμό και την στοίχιση θα εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας;

Ζήτω τα ΟΧΙ!

131024 ΧΑΙΡΕΚΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Χαιρεκακία!

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, όμως υπάρχουν κάποια ανθρώπινα ελαττώματα στα οποία δείχνω μεγάλη κατανόηση.

Λέτε επειδή τα διαθέτω κι εγώ; Ίσως.

Ένα από αυτά είναι το να χαίρεσαι όταν κάποιος άλλος την πατάει, όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όταν ένα πάθημά του ξεπερνάει τα συνηθισμένα, όχι σε ένταση ή σε σπουδαιότητα, αλλά επειδή έρχεται «κουτί» στον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Τώρα είμαι βέβαιος ότι δεν καταλάβατε τι ακριβώς εννοώ, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω λίγο το θέμα και να δώσω ορισμένα παραδείγματα.

Να, ας πούμε κάποιος είναι έντονα ηθικολόγος, μας πρήζει στο «πνεύμα και ηθική», όπως ο Αυλωνίτης.

Ε, δεν χαίρεστε ιδιαιτέρως όταν αποδειχθεί πως ο εν λόγω κύριος δεν ήταν και τόσο αμέπτου ηθικής –με τα δικά του κριτήρια, έτσι;- και πως όλα όσα έλεγε για τους άλλους μπορούν κάλλιστα να ισχύουν για τον ίδιο; Εγώ χαίρομαι πολύ και ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις «κακίας» μιλάω.

Αυτό εξάλλου είναι και το περιεχόμενο μιας πλειάδας ταινιών, αρχής γενομένης από τα κινούμενα σχέδια, όπου όλοι ταυτιζόμαστε με το αθώο πουλάκι, τον Τουίτι, και χαιρόμαστε όταν ο πονηρός γάτος Σιλβέστρο την πατάει.

Το ίδιο και αργότερα, όταν μεγαλώνουμε, πάντοτε νιώθουμε μια ανακούφιση και μια δικαίωση όταν ο κακός ήρωας βρίσκει πληρωμή ανάξια της συμπεριφοράς του και δεν εννοώ να τιμωρηθεί παραδειγματικά, απλώς να την πατήσει ή, καλύτερα, να πέσει ο ίδιος στον λάκκο που ανοίγει για τους άλλους.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Πρόσφατα φαίνεται ότι την πάτησε κάποιος, ο οποίος όμως, σε αντίθεση με τους ήρωες που σας ανέφερα, ήταν αρκετά συμπαθείς στον πολύ κόσμο. Τόσο που τον εξέλεξαν και βουλευτή.

Εμένα όμως κάτι δεν μου πήγαινε στο ύφος ή στο στυλ του, και δεν θέλω να κάνω τον μετά Χριστόν Προφήτη, απλώς είναι από τις περιπτώσεις που με κάποιους ανθρώπους κάτι δεν σου κάθεται καλά, χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί.

Το άλλο πουλάκι:

Ο λόγος για τον Αλέξη Μητρόπουλο.

Και μόνο το γεγονός ότι ήταν τακτικότατος θαμώνας στο πρωινάδικο του Αυτιά θα αρκούσε για να μην τον τοποθετήσεις στους πλέον συμπαθείς. Ένα άλλο που με ενοχλεί αφάνταστα είναι όταν κάποιος τα ξέρει όλα, ακόμη και σε θέματα που δεν είναι της ειδικότητάς του.

Θέλετε κάτι πιο ενοχλητικό;

Όταν αυτά τα όλα που γνωρίζει τα «πουλάει», εκμεταλλευόμενος όμως όχι τόσο τις γνώσεις του αλλά τις θέσεις που έχει ή τη δημοσιότητα που πέτυχε χάρη στην τηλεόραση.

Αφήνω τελευταίο το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είχε στενές επαφές με τον Γιώργο Παπανδρέου –ίσως ο καλύτερος όρος να ήταν στενό μαρκάρισμα- όταν όμως ο δεύτερος δεν τον συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ το 2009 (γιατί άραγε;) αυτός βρήκε φιλόξενη γη στον ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίο εκλέχτηκε και βουλευτής.

Διαβάζω από τον τύπο:

«Ο δικηγόρος Αλέξης Μητρόπουλος εισέπραξε μια υψηλότατη αμοιβή στο εξωτερικό. Τη νομιμοποίησε εισάγοντας το ποσό στην Ελλάδα, κάνοντας χρήση ενός αμφιλεγόμενο νόμου. Αμφιλεγόμενου μεν, νόμου δε. Άρα, ως προς αυτό δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Το ΣΔΟΕ όμως λέει όταν δεν είναι νόμιμος ως προς την απόδοση φόρων».

Τι συμβαίνει εδώ;

Πρώτα πρώτα να πούμε πως και για τον κύριο Μητρόπουλο ισχύει όπως για όλους τους πολίτες το τεκμήριο αθωότητος. Πως μέχρι να δικαστούν και να καταδικαστούν δεν αποκαλούνται –ούτε, φυσικά, είναι- ένοχοι, αλλά κατηγορούμενοι.

Σκέτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλοι οι πολίτες;

Μήπως για τα πολιτικά πρόσωπα υπάρχει και κάτι άλλο;

Συνήθως αρκεί μια σοβαρή κατηγορία για να τεθούν «εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας» ή «εκτός κόμματος», εν πάση περιπτώσει να μπουν στο πολιτικό ψυγείο μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους.

Διότι, μέχρι τότε, τίθενται σε περιορισμό, προκειμένου να μην εκφράζουν δημοσίως τις απόψεις του κόμματος, στην ουσία να μην συμπαρασύρουν το κόμμα ή τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπούν στις κατηγορίες που τους βαρύνουν.

Από την άλλη το κόμμα ή ο φορέας θέλουν μ’ αυτό τον τρόπο να δείξουν πως είναι το ίδιο αυστηροί απέναντι σε μέλη τους, όπως και σε οποιαδήποτε άλλο.

Φαντάζεστε όμως αυτά που βαρύνουν –έστω ως κατηγορίες- τον κύριο Μητρόπουλο και βάρυναν κάποιο άλλο στέλεχος από κάποιο άλλο κόμμα, κυρίως της συγκυβέρνησης;

Φαντάζεστε πόσα και τι θα είχε να πει ο ίδιος και ο πολιτικός φορέας που τώρα κάνουν την πάπια;

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά κι ας επανέλθουμε στην αρχή, σ’ εκείνα που λέγαμε πως μας χαροποιούν, όταν δηλαδή κάποιος υπερασπιστής των αδυνάτων αποδεικνύεται όχι και τόσο καλό κουμάσι.

Η χαιρεκακία είναι ένα ελάττωμα, ποιος είπε όμως ότι τα πουλάκια οφείλουν να είναι «καλά παιδιά» και να μην έχουν ελαττώματα;

Εξάλλου, κάτι τέτοιες αποκαλύψεις είναι που δίνουν νοστιμιά στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου και καλά είναι, όταν γίνονται, να τις τιμούμε δεόντως.

Δεν τα φάγαμε μαζί!

131023 ΦΙΛΟΞΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τώρα ησύχασα.

Διότι εγώ είχα μείνει με την εντύπωση πως τα θέμα ήταν φυλετικό, δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε, ρατσιστικό.

Πώς εμείς το έχουμε στο αίμα μας να είμαστε ο ανώτερος, ο εξυπνότερος, άντε και ο πιο αδικημένος λαός του κόσμου; Έτσι, στο ίδιο αίμα, συνυπάρχει και η φοροδιαφυγή.

Πως το να μην πληρώνουμε φόρους ήταν ένα αποτέλεσμα της ανυπότακτης φύσης μας, η συνέχεια της αντίστασης τους Τούρκους, της Εθνικής Αντίστασης και του Πολυτεχνείου…

Ποιος ξέρει, έλεγα, άμα περάσουν πολλά χρόνια και η Ιστορία βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση, ίσως τα δισέγγονά μας να γιορτάζουν στα σχολεία τους και την επέτειο της «φοροδοτικής αντίστασης».

Φαίνεται όμως φίλοι μου πως δεν είναι καθόλου έτσι, φαίνεται πως η αποφυγή φόρων είναι στη φύση ολόκληρου του ανθρώπινου είδους, ένα μυστικό χάρισμα, όπως ας πούμε η ομιλία, που, αν βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον και δεχθεί τα απαραίτητα ερεθίσματα, ανθίζει και θεριεύει.

Εδώ όμως μπαίνει και πάλι, από την πίσω πόρτα, η ιδιαιτερότητα (με την έννοια της ανωτερότητας, πάντα) της πατρίδας μας, διότι, ως γνωστόν ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, που έχει, επιπλέον, και το καλύτερο κλίμα.

Σ’ αυτήν εδώ τη χώρα λοιπόν, φαίνεται πως εκτός από πορτοκαλιές, ελιές και αμπέλια, το κλίμα και το έδαφος ευνοούν και τη φοροδιαφυγή. Κι όπως μας επισκέπτονται τόσοι και τόσοι τουρίστες για να απολαύσουν τα μοναδικά δώρα της φύσης, έτσι προσέρχονται και πάρα πολλοί ξένοι προκειμένου να βγάλουν αφορολόγητο χρήμα.

Ένα δισεκατομμύριο είναι, λένε, τα χρήματα που δεν μπαίνουν στα ταμεία του κράτους εξαιτίας της φοροδιαφυγής αυτού του είδους, στην οποία οι ξένοι ανταγωνίζονται επαξίως εμάς τους γηγενείς.

Ποιου είδους; Tvn ενοικιαζόμενων σπιτιών και δωματίων, χωρίς άδεια, χωρίς έγκριση και, όπως είναι φυσικό, χωρίς την απόδοση των αναλογούντων φόρων.

Το άλλο πουλάκι:

Μέσω διαδικτύου!

Οι άνθρωποι (άνθρωποι είναι και αυτοί) ήρθαν εδώ, αγόρασαν ένα «σπιτάκι» που στα χαρτιά φαίνεται σαν αγροτόσπιτο, δεν πληρώνουν φόρο επειδή η αξία του είναι κάτω από το όριο των 150.000 ευρώ, μπορούν όμως να το εκμεταλλεύονται βγάζοντας ένα σωρό λεφτά.

Έξω!

Υπάρχει μια διεύθυνση στο διαδίκτυο στην οποία μπορείς να βρεις σπίτια ή και δωμάτια, που τα νοικιάζεις από τον ιδιοκτήτη τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνήθως μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες.

Εκεί τα σπίτια αυτά περιγράφονται ως «ιδανικά καταφύγια» ή «απομονωμένοι παράδεισοι» και οι ιδιοκτήτες τους, που όπως είπαμε είναι κυρίως ξένοι, φιλοξενούν ή τα παραχωρούν σε «φιλικά πρόσωπα» με το αζημίωτο.

Συνήθως φεύγουν οι ίδιοι για καναδυό μήνες το καλοκαίρι και οι «φιλοξενούμενοι» τα χρησιμοποιούν αφού πρώτα έχουν πληρώσει το ενοίκιο κατ’ ευθείαν στο εξωτερικό, έτσι που το ελληνικό δημόσιο δεν παίρνει μυρουδιά από φορολογημένο χρήμα.

Και μιλάμε για ποσά, έτσι;

Διότι οι «παράδεισοι» ειδικά οι «απομονωμένοι», έχουν το τίμημά τους το οποίο μπορεί να φτάσει από 150 μέχρι 800 ευρώ την ημέρα!

Φαντάζομαι εξαρτάται από το πόσο απομονωμένοι είναι και τι δυνατότητα έχουν οι ένοικοι για απ’ ευθείας επικοινωνία με τον Ύψιστο.

Σύμφωνα με τους ελεγκτές έχουν βεβαιωθεί παραβάσεις και για ενοίκιο 10.000 ευρώ ημερησίως. Φαντάζομαι σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι ένοικοι όχι μόνο θα συναντούν τον Ύψιστο αλλά θα μοιράζονται μαζί του μέχρι και… το μπάνιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για πόσα σπίτια μιλάμε;

Εδώ σας θέλω. Διότι δεν υπάρχουν ακριβείς αριθμοί, παρά μόνο εκτιμήσεις οι οποίες… εκτιμούν ότι μπορεί να μιλάμε και για 50.000 σπίτια, ίσως και καναδυό περισσότερα.

Δίκαια λοιπόν το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος μιλάει για «μάστιγα» και ζητά από το ΣΔΟΕ να εντείνει τους ελέγχους.

Τι να σου πρωτοκάνει κι αυτό το έρμο; Στη χώρα που ζούμε θα έπρεπε οι μισοί υπάλληλοι να ανήκουν στο ΣΔΟΕ, προκειμένου να προλαβαίνουν τις χιλιάδες διαφορετικές περιπτώσεις παραβάσεων.

Κάνανε, λέει, για το συγκεκριμένο θέμα 181 ελέγχους και βρήκανε 160 παραβάσεις.

Φαντάζεστε τι γίνεται;

Αν αυτό το αναγάγεις στις 50.000 κατοικίες, ε τότε δίκιο έχουν που υπολογίζουν τη «μαύρη τρύπα» στο 1 δις, λεφτά που τα μαζεύουμε με αίμα και δάκρυ, προκειμένου να… καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας. (Παραλίγο να πω να τα δώσουμε στην Τρόικα.)

Αυτό που σκέφτεται πάντως το κράτος είναι η αύξηση των προστίμων, ώστε να σφίξουν οι… όλοι!

Να φοβάται ο άλλος τουλάχιστον και να λέει «ας πληρώσω κάτι και στην εφορία, μήπως και βγω από το στόχαστρο».

Ξέρετε όμως πώς λειτουργεί ο φαύλος κύκλος. Όσο πιο τσουχτερά είναι τα πρόστιμα τόσο αυξάνονται και οι περιπτώσεις που αυτά είπε δεν καταλογίζονται είτε μειώνονται χάρη στην ευαισθησία που δείχνουν οι ελεγκτές.

Γι αυτό σας λέω. Δεν φτάναμε εμείς από μόνοι μας.

Μάθανε πως φοροδιαφεύγουμε, πλακώσανε και οι ξένοι!

Το ξένο είναι πιο γλυκό!

131022 ΕΧΘΡΟΖΩΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι γίνεται με τα αδέσποτα;

Θα μου πείτε λίγο αργά το έπιασες το θέμα. Τώρα ο καιρός κρυώνει, η μέρα μικραίνει και το πρόβλημα κρύβεται στο κρύο και τη νύχτα, για να εμφανιστεί πάλι οξύτατο την άνοιξη.

Δεν είναι έτσι;

Έτσι είναι. Εννοώ και για το αργά και για το πώς εμφανίζεται το πρόβλημα, διότι περί προβλήματος πρόκειται.

Για το οποίο, φαίνεται, δεν υπάρχει λύση -αν είναι δυνατόν- λες και μιλάμε για τον τετραγωνισμό του κύκλου.

Ας δούμε όμως κάποιες παραμέτρους λίγο πιο εκτεταμένα.

Περπατάτε; Κάνετε ποδήλατο; Εννοώ είστε από εκείνους που νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα προσπαθούν να αθληθούν και να μειώσουν κάποιες από τις επιπτώσεις της καθιστικής ζωής, της κακής διατροφής και του καπνίσματος.

Τότε σίγουρα θα σας έχει τύχει να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα «κατά πρόσωπο». Αδέσποτα σκυλιά, μεμονωμένα ή κατά αγέλες να κλείνουν το δρόμο σας, να έρχονται κατά πάνω σας, να σας γαβγίζουν απειλητικά, να σας επιτίθενται…

Υπάρχουν περιοχές της πόλης, -τις γνωρίζουν καλά όσοι αθλούνται μ’ αυτό τον τρόπο- που είναι πραγματικά γκέτο, δεν τολμάς να περάσεις από εκεί, ούτε καν να πλησιάσεις.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αρκεί να τις αποφύγει για να αποφύγεις και τις περιπέτειες, αφού τα σκυλιά μετακινούνται γυρεύοντας τροφή, να ζευγαρώσουν ή απλώς θύματα για να εξασκήσουν τα ένστικτά τους.

Αν είστε από εκείνους που δεν φοβούνται (εύκολα) τα σκυλιά, ίσως να μην βρεθήκατε (συχνά) σε δύσκολη θέση.

Αν όμως είστε… φυσιολογικός άνθρωπος, αν έχετε μαζί σας κάποιο παιδί, τότε δεν αρκούν ούτε χίλιες διαβεβαιώσεις του τύπου «δεν δαγκώνουν» ή «είναι εμβολιασμένα» ή «μη φοβάστε δεν πειράζουν κανέναν», που πιθανόν να ακούσετε από διάφορους φίλους των αδέσποτων σκύλων.

Διότι, αν ένα τέτοιο «παιχνιδιάρικο» σκυλί πάρει απλώς στο κυνήγι ένα παιδάκι που κάνει ποδήλατο, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη. Αφήνω την τρομάρα που από μόνη της είναι… τρομερή.

Το άλλο πουλάκι:

«Ακριβά» αδέσποτα!

Διάβασα πριν από δέκα μέρες στα ΧΡΟΝΙΚΑ (ναι, ρε παιδιά, ΧΡΟΝΙΚΑ διαβάζω, τι να κάνω, αδυναμίες είναι αυτές και αγάπη για την καλή ενημέρωση) πως ο Δήμος αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με τα αδέσποτα.

Ξέρετε πόσο κοστίζει η λειτουργία του κυνοκομείου και γενικά οι εμβολιασμοί, οι στειρώσεις και όλα όσα πρέπει να κάνει προκειμένου τα ζώα να είναι όσο γίνεται υγιή, να μην πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα και να μην μεταδίδουν ασθένειες; Κοντά στις 135.000 ευρώ το χρόνο!

Φαντάζεστε πόσα πράγματα θα μπορούσε να κάνει ο Δήμος με τα χρήματα αυτά στον τομέα της πρόνοιας αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας;

Λαϊκισμός;

Μπορεί. Το λέω όμως αυτό γιατί, σε καιρούς που τα λεφτά δεν μας περισσεύουν, μοιραία μπαίνουν και τέτοιες συγκρίσεις.

Και δεν μιλάω μόνο για οικονομικής φύσεως συγκρίσεις, διότι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι φιλόζωοι τοποθετούν τους τετράποδους φίλους μας πάνω και από τον άνθρωπο.

Τον περασμένο Αύγουστο, στην Κορσική, κόντεψε να γίνει επανάσταση, όταν τα σόσιαλ μίντια γέμισαν από διαμαρτυρίες για την «απάνθρωπη» συμπεριφορά ενός οδηγού ο οποίος «έδεσε πίσω από το μηχανάκι του ένα σκυλί και το έσερνε επί πολλά χιλιόμετρα».

Μέχρι και διαδηλώσεις έγιναν για τον άτυχο Ουίσκι, έτσι έλεγαν τον σκύλο, και οι διαδηλωτές ζητούν το κεφάλι του ασυνείδητου οδηγού επί πίνακι, δείχνοντας μεγαλύτερη ευαισθησία απ’ ό,τι θα έδειχναν για τον θάνατο ενός ανθρώπου.

Τι είχε συμβεί όμως; Ο οδηγός παρουσιάστηκε αυτοβούλως στην αστυνομία και ομολόγησε. Δεν οδηγούσε μηχανή αλλά αυτοκίνητο. Είχε χτυπήσει τον Ουίσκι που πετάχτηκε μπροστά του και το άτυχο ζώο σκάλωσε κάτω από το όχημα χωρίς εκείνος να το καταλάβει, παρά μόνο όταν μετά από χιλιόμετρα είδε σε κάποιο φανάρι τη φρίκη στα πρόσωπα των επιβατών ενός διπλανού αυτοκινήτου.

Ρωτάω όμως. Πόσοι φιλόζωοι θα συγκινούνταν αν η σύγκρουση με το ζώο προξενούσε τον τραυματισμό ή και τον θάνατο ενός οδηγού;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολλοί οι «φιλόζωοι».

Οι οποίοι, όπως δείχνουν τα στοιχεία, παίρνουν κάποιο ζώο και, αφού κάνουν το κέφι τους για λίγο διάστημα συνειδητοποιούν ότι η φροντίδα του είναι μεγάλος μπελάς και το παρατάνε στο δρόμο.

«Μόνο το 2011, και το 2012 έχουν στειρωθεί και σημανθεί πάνω από 350 ζώα ετησίως, ενώ αντίστοιχα έχουν γίνει κοντά στις διακόσιες, υιοθεσίες αδέσποτων, χωρίς όμως ο πληθυσμός τους να μειώνεται» δήλωσε ο Δήμαρχος Δράμας Κυριάκος Χαρακίδης.

Που πάει να πει ότι έχουμε μια πόλη που παράγει… αδέσποτα. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχει το φαινόμενο σε άλλες ελληνικές πόλεις, στο εξωτερικό όμως έχουν βρει τρόπους να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Ο κάθε ένας που αγοράζει ή υιοθετεί έναν σκύλο τον «χρεώνεται» υποχρεωτικά και μπορεί πολύ εύκολα να εντοπιστούν ζώο και ιδιοκτήτης χάρη σε κάποιο τσιπ που εμφυτεύεται στο τετράποδο. Έτσι αν το παρατήσει κάπου ή το «χάσει», του το πηγαίνουν πακέτο στο σπίτι μαζί με το αντίστοιχο πρόστιμο.

Λέτε να χρειάζεται ένα μνημόνιο και γι’ αυτό το θέμα;

Αδέσποτοι φιλόζωοι!

131021 ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Ακόμη εκεί είμαστε;

«Αφήστε τον αυτόν, μην τον ακούτε, είναι δεξιός»!

Μια φράση που δεν ξεστομίστηκε την εποχή των πράσινων και γαλάζιων καφενείων, αλλά μόλις προχθές.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ακούν, δεν μπαίνουν στον κόπο να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι λέει κάποιος «δεξιός», τον οποίο όμως έχουν χαρακτηρίσει έτσι από… αυτά που λέει!

Δεν είμαστε για κλάματα;

Και τι σημαίνει πλέον στις μέρες μας δεξιός και αριστερός; Άντε, να δεχτώ τον διαχωρισμό μνημονιακός αντιμνημονιακός, παρόλο που δεν βοηθάει καθόλου τη συζήτηση, αφού βάζει στην ίδια πλευρά τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Καμένου και της Χρυσής Αυγής.

Ποιος όμως είναι δεξιός και ποιος αριστερός;

Ας το διερευνήσουμε λίγο με βάση μια αρχή που θα έπρεπε να μας καθοδηγεί σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μας:

Έργα και όχι λόγια!

Δεν μ’ ενδιαφέρει, ρε φίλε, πού τοποθετείς εσύ τον εαυτό σου ή πού θέλεις να σε τοποθετήσουν οι άλλοι με βάση αυτά που λες. Άφησέ μας να σε κρίνουμε από τις πράξεις και τα έργα σου.

Δείξε μας πώς συμπεριφέρεσαι στην εργασία σου, ποιες είναι οι σχέσεις σου με προϊσταμένους και υφισταμένους, πόσο σε εκτιμούν οι συνεργάτες σου, τι πρόσωπο έχεις στην αγορά…

Δείξε μας τη θέση σου στην κοινωνία, τη συμμετοχή σου (την ουσιαστική συμμετοχή, όχι μέλος σε εβδομήντα συλλόγους) στα κοινά, τη δραστηριοποίησή σου μέσα από συλλογικές δράσεις, την εθελοντική προσφορά σου…

Θέλεις να μας δείξεις και το σπίτι σου, πώς συμπεριφέρεσαι στην οικογένειά σου, με ποιο τρόπο ανατρέφεις τα παιδιά σου, τι αρχές και τι αξίες του δίνεις, ποια πρότυπα τους παρέχεις, πώς τα ετοιμάζεις να γίνουν άξιοι και χρήσιμοι πολίτες στην κοινωνία;

Με τέτοια κριτήρια, φίλοι μου, θα έπρεπε να αξιολογούμε τους ανθρώπους και, αφού έχουμε την αληθινή τους εικόνα, μετά μπορούμε να τους τοποθετήσουμε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω ή όπου αλλού γουστάρουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Θα φέρω ένα παράδειγμα.

Το διάβασα πρόσφατα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση γι’ αυτό νομίζω αξίζει να το συζητήσουμε.

Από τον Δήμο Αθηναίων πέρασαν πολλοί δήμαρχοι, οι περισσότεροι στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που (υποτίθεται ότι) ασπάζονται τη δεξιά πολιτική.

Οι άνθρωποι αυτοί δημιούργησαν έναν δήμο τέρας, με χιλιάδες αργόσχολους ή αργόμισθους υπαλλήλους, με τεράστια χρέη, με ανύπαρκτο έργο, με χίλια δυο προβλήματα στην καθημερινή του λειτουργία.

Στις τελευταίες εκλογές εξελέγη ένας δήμαρχος (υποτίθεται) αριστερός, υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ και με τη στήριξη (υποτίθεται, επίσης) του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Καμίνης. Διαβάστε μαζί μου μια σύνοψη του έργου του.

Παρέλαβε τον δήμο με έλλειμμα 46,7 εκατ. ευρώ και την περασμένη χρονιά παρουσίασε πλεόνασμα 12,5 εκατομμύρια. Αυτό από τη στιγμή που η κρατική επιχορήγηση μειώθηκε κατά 60%, ενώ και ο δήμος μείωσε και τα τέλη που εισπράττει κατά 20%!

Παρέλαβε έναν δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό ο οποίος, το 2010 είχε κόστος λειτουργία γύρω στα 16 εκατομμύρια ετησίως και το κατέβασε, το 2013 στα 4,3 εκατομμύρια, απολύοντας και πολλούς, μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφους!

Παρέλαβε ένα προσωπικό 12.500 υπαλλήλων και το μείωσε στους 7.500, ενώ την ίδια στιγμή φαίνεται πως δεν έχει κάνει καμιά έκπτωση στο τομέα τουλάχιστον της πρόνοιας, αφού καθημερινά ετοιμάζονται 3.000 γεύματα για αναξιοπαθούντες, ενώ κλιμάκια ψυχολόγων, γιατρών και κοινωνικών λειτουργών έρχονται σε επαφή με όλους τους άστεγους του δήμου παρέχοντας υποστήριξη.

Εσείς, μετά από όλα αυτά που θα τον τοποθετούσατε; Στους δεξιούς ή τους αριστερούς; Απολύσεις από τη μια κοινωνικό έργο από την άλλη. Νοικοκύρεμα από τη μια μείωση προσλήψεων αλλά και τελών από την άλλη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μη βιαστείτε να απαντήσετε.

Διότι υπάρχουν και άλλες πρακτικές που ίσως σας μπερδέψουν περισσότερο. Ας πούμε ο κύριος Καμίνης συνεργάστηκε με την Αστυνομία προκειμένου να ανοίξει τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης, η οποία τελούσε υπό κατάληψη από το 2007!

Φρόντισε να απομακρύνει από το Θησείο το «παζάρι των ρακοσυλλεκτών» που αποτελούσε πληγή για την περιοχή και τους κατοίκους της, αλλά, όπως διαβάζω, μετέφερε και την πίστα όσων ασχολούνται με τα λεγόμενα extreme sports σε ένα ασφαλές μέρος, σε ελεγχόμενο χώρο!

Όπως βλέπετε, φίλοι μου, είναι δύσκολο να κατατάξουμε πλέον τους ανθρώπους με βάση τους παλιούς διαχωρισμούς σε δεξιούς και αριστερούς, ακόμη κι αν τους κρίνουμε όχι από εκείνα που διακηρύσσουν, αλλά από όσα κάνουν.

Κι αυτό γιατί πρέπει να απαλλαγούμε επιτέλους από τους δογματισμούς, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα του παρελθόντος.

Όποιος, ας πούμε, χάιδευε τα αφτιά των εργαζομένων, συνήθως μέσω των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, ήταν αριστερός, ενώ όποιοι τους έλεγε πως χρειάζονται θυσίες προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται η εργασία τους ήταν δεξιός.

Και, ξέρετε ποιο είναι τελικά το αστείο;

Σε μεγάλο βαθμό, δεξιοί κι αριστεροί, είχαν περίπου την ίδια πρακτική. Αντίληψη ιδιοκτησίας για το δημόσιο, βόλεμα ημετέρων, λαϊκισμός, πελατειακές σχέσεις και πάει λέγοντας…

Αριστεροδεξιά!