131001 ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΕΣ-2

Το ένα πουλάκι:

Εμείς επιμένουμε.

Άλλωστε είμαστε «περίπου βέβαιοι» (μια φράση που αγαπούσε ο αλησμόνητος εκδότης μας Νίκος) πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που η κυβέρνηση επέλεξε αυτή τη στιγμή για να κάνει τα επικοινωνιακά της παιχνίδια με τις συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Στόχος της είναι να χτυπηθεί το «κίνημα της παιδείας», που από τις απεργίες πέρασε στις καταλήψεις των σχολείων και στο κλείσιμο των πανεπιστημίων της χώρας.

Επειδή, λοιπόν, εμείς δεν «μασάμε» τα επικοινωνιακά κόλπα επιμένουμε να συζητάμε για το φλέγον αυτό θέμα.

Ας σταθούμε λίγο να δούμε το σκεπτικό που βρίσκεται πίσω από τη λογική των καταλήψεων και πώς αυτό επηρεάζει γενικότερα τη στάση πολιτών απέναντι στα υπαρκτά προβλήματα των σχολείων.

«Έχουμε κατάληψη»!

Τα δύο κοριτσάκια της Β΄ Γυμνασίου συμπαθέστατα, γλυκύτατα και κάπως αμήχανα, ιδιαίτερα όταν ρωτήθηκαν πώς αποφασίστηκε η κατάληψη και ποια είναι τα αιτήματά τους.

«Ψηφίσαμε», ήταν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. «Από τα παιδιά που ψήφισαν τα περισσότερα ήταν υπέρ της κατάληψης».

Όσο για τα αιτήματα, πέρα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο, οικονομικά κυρίως («το χειμώνα μπορεί να μην έχουμε θέρμανση») υπήρχε και ένα αίτημα που φανερώνει ευαισθητοποίηση και κοινωνική αλληλεγγύη.

«Συμπαραστεκόμαστε στα παιδιά των καθηγητών μας, που, επειδή δεν πήραν φέτος αποσπάσεις, αναγκάζονται να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές κι έτσι διαλύονται οι οικογένειές τους».

Ομογολουμένως συγκινητικό. Να, λες, που τα παιδιά μας μαθαίνουν και κάτι: να μην κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους, να ενδιαφέρονται και για τους άλλους, να αγωνίζονται για κείνους, ακόμη κι αν δεν το κάνουν με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο.

Κάπως έτσι έχει η κατάσταση. Μάλιστα πληροφορηθήκαμε ότι σε κάποιο σχολείο της πόλης οι καθηγητές έβαλαν τα παιδιά να ψηφίσουν ονομαστικά, ώστε να αναλάβουν και τις ευθύνες τους.

Ζήτησαν και από εκείνους που ψήφισαν υπέρ της «κατάληψης» να παρίστανται εκεί κι όχι να αφήσουν κάποιους λίγους πρόθυμους να έχουν το νου τους και οι άλλοι να το ρίχνουν στις βόλτες.

Το άλλο πουλάκι:

Όλα καλά και άγια!

Όλα καλά και άγια; Όχι ακριβώς!

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο που είναι ίσως και πιο εύκολα κατανοητό. Αυτό που μαθαίνουν τα παιδιά στην «Αγωγή του Πολίτη», ακόμη από τα χρόνια του Δημοτικού, είναι πως για να έχει κάποιος δικαίωμα ψήφου πρέπει να συμπληρώσει τα 18 του χρόνια.

Το ότι συνηθίζουμε ορισμένες φορές να ζητάμε τη γνώμη των παιδιών ή των εφήβων για κάποια θέματα είναι μια «καλή πρακτική», η οποία όμως στοχεύει ακριβώς στο να εκπαιδεύονται και να συνηθίζουν σιγά σιγά, ώστε να αναλάβουν, όταν ενηλικιωθούν, τον ρόλο του πολίτη.

Κάθε φορά, λοιπόν, που εκφράζουν τη γνώμη τους μέσα από μια ψηφοφορία, π. χ. για το πού θα πάνε εκδρομή, αυτή δεν είναι δεσμευτική για τη λειτουργία του σχολείου, απλώς μπορεί να ληφθεί υπόψη από τα αρμόδια όργανα διοίκησης, τον Διευθυντή και τον Σύλλογο Διδασκόντων.

Ας το αφήσουμε αυτό κι ας περάσουμε σε κάτι πιο δύσκολο.

Σε μια δημοκρατία, κανένα όργανο δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει (ακόμα και με απόλυτη πλειοψηφία, ακόμα και ομόφωνα), δεν έχει δικαίωμα καν να συζητά, θέματα που δεν είναι της αρμοδιότητάς του, πόσο μάλλον θέματα που παραβαίνουν το νόμο.

Για να γίνει αυτό κατανοητό από τους μαθητές, μπορούμε να τους πούμε πως ο Σύλλογος Διδασκόντων ενός σχολείου δεν μπορεί να αποφασίσει (ακόμη και ομόφωνα) να πηγαίνει δυο εκδρομές το μήνα, ούτε να επεκτείνει το ημερήσιο πρόγραμμα, ώστε να εργάζονται τέσσερις μέρες την εβδομάδα.

Για την ακρίβεια δεν έχουν καν το δικαίωμα να συζητήσουν τέτοια θέματα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πάμε στα πιο βαθιά;

Η «κατάληψη» ενός σχολείου είναι πράξη παράνομη. Το σχολείο οφείλει να λειτουργεί ακόμη κι αν ένας μόνο μαθητής θέλει να κάνει μάθημα. Επομένως μια «κατάληψη» δεν μπορεί να αποφασιστεί… δημοκρατικά.

Μπορεί, βεβαίως, να αποφασιστεί… επαναστατικά!

Συμφωνώ απολύτως. Μάλιστα, σε περιόδους που η γενική κατάσταση είναι ακραία, τότε κάποιοι τολμηροί αναλαμβάνουν συνειδητά να παραβούν το νόμο και να επιβάλουν (αν το κατορθώσουν) τη δική τους άποψη για τα πράγματα.

Προσέξτε όμως. Ταυτοχρόνως αναλαμβάνουν και τις ευθύνες των πράξεών τους κι αυτό είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να διδάσκεται στα παιδιά.

Τζάμπα αγώνας (δηλαδή τζάμπα μαγκιά) δεν υπάρχει. Κάθε αγώνας έχει ένα κόστος, μικρότερο ή μεγαλύτερο, για εκείνον που αποφασίζει να τον πραγματοποιήσει.

Με τις «καταλήψεις» κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Εδώ και χρόνια, επαναλαμβάνονται τέτοια εποχή, «εθιμικώ δικαίω», και ποτέ κανείς υπεύθυνος, μαθητής -ή γονέας, σε περίπτωση ανηλίκων- δεν τιμωρήθηκε για κάποια από αυτές.

Έτσι όμως συμβαίνουν πολλά κακά ταυτοχρόνως. Τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται με λάθος τρόπο, οι αγώνες τους εκτίθενται σε κακόβουλη κριτική και τα αιτήματά τους, ακόμη και τα πιο ουσιαστικά, γίνονται αντικείμενο ειρωνικών σχολίων.

Υπάρχει τρόπος να αποφευχθούν όλα αυτά; Θα το δούμε αύριο.

ΑΝΑΚΑ(ΤΑ)ΛΗΨΕΙΣ!