130930 ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΕΣ-1

Το ένα πουλάκι:

«Να μην ανοίξουν ποτέ»!

Η φράση από το στόμα μητέρας κάποιου μαθητή που βρίσκεται στη Γ΄ τάξη του Λυκείου.

«Μπορούν να έχουν κατάληψη μέχρι τα Χριστούγεννα; Μακάρι!»

Όταν το ακούει κανείς έτσι, αποπλαισιωμένο, όπως θα έλεγαν και κάποιοι φιλόλογοι, πιστεύει αμέσως πως η μητέρα είναι του κινήματος «αγώνας διαρκείας», ή του δόγματος «ή εμείς ή αυτοί».

Καθόλου!

Η μητέρα εκφράζει με τα λόγια της μια άλλη πραγματικότητα που, δυστυχώς, υπάρχει δίπλα μας, αλλά την αγνοούμε, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, αρνούμαστε ένα τη δούμε.

Την περιγράφει η ίδια, μεταφέροντας όμως και τη εμπειρία του παιδιού της.

«Στο σχολείο, ειδικά στην Γ΄ Λυκείου, δε γίνεται τίποτα. Ό,τι κάνουν τα παιδιά το κάνουν με τους φροντιστές και τους καθηγητές των ιδιαίτερων. Ε, αυτά, στις καταλήψεις, όχι μονό δεν σταματούν, αλλά λειτουργούν πολύ πιο άνετα, αφού αξιοποιούν και τις ώρες του πρωινού.

Γι αυτό σας λέω. Μπορούν να κρατήσουν μέχρι τα Χριστούγεννα;»

Ξέρω τι θα μου πείτε.

Πως η εν λόγω μητέρα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη μόρφωση του παιδιού της, μόρφωση που μόνο το σχολείο μπορεί να δώσει, παρά μόνο για το πώς αυτό θα επιτύχει στις εξετάσεις και θα περάσει στο Πανεπιστήμιο.

Συμφωνώ απολύτως.

Ποιος όμως μπορεί να την κατηγορήσει γι’ αυτό, ποιος γονιός που έχει παιδί σ’ αυτή την ηλικία σκέφτεται διαφορετικά;

Στην καλύτερη περίπτωση, υποστηρίζουν τον αγώνα των καθηγητών, όμως εύχονται να έχει τις λιγότερες επιπτώσεις στην προσπάθεια του δικού τους παιδιού για είσοδο στο Πανεπιστήμιο.

Για ποιο λόγο αγωνίζονται οι καθηγητές; Για ποιο λόγο γίνονται οι καταλήψεις; Για ένα καλύτερο σχολείο; Για ένα σχολείο που θα παρέχει πραγματική μόρφωση; Που θα βοηθά το κάθε παιδί να ανακαλύψει και να αναπτύξει όλες τις κλίσεις του;

Ε, ας περάσει τώρα το δικό μου παιδί στη Νομική και ας έρθει αυτό το πολυπόθητο σχολείο του χρόνου.

Το άλλο πουλάκι:

Φταίνε τα «παπαγαλάκια»;

Οι καθηγητές κατηγορούν συχνά τους «πουλημένους δημοσιογράφους», «τα παπαγαλάκια της εξουσίας» ή «τους μνημονιακούς κονδυλοφόρους», οι οποίοι δεν ενημερώνουν το κοινό για τις θέσεις τους (των καθηγητών), διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, ψεύδονται και συκοφαντούν τον αγώνα τους.

Μπορεί να είναι κι έτσι.

Φοβάμαι όμως πως οι γονείς του έχουν παιδιά στο σχολείο, πολύ περισσότερο τα ίδια τα παιδιά, δεν χρειάζονται κανέναν δημοσιογράφο για να μάθουν τι συμβαίνει μέσα στις τάξεις ή και έξω από αυτές.

Αυτό αποτυπώνεται κυρίως στα διάφορα σχόλια που οι αναγνώστες έρχονται να προσθέσουν κάτω από τις αναρτήσεις στο διαδίκτυο.

Εκεί βλέπεις αν και πόσο συμφωνούν με τον αρθρογράφο ή τον σχολιαστή, διαβάζεις τις δικές τους απόψεις και σιγά σιγά αποκτάς με πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Μάλιστα, αν εξαιρέσεις τα «άκρα», δηλαδή εκείνες τις γνώμες που εκφράζουν εμπάθεια και φανατισμό, και εστιάσεις στις πιο ψύχραιμες ένθεν κακείθεν, θα διαπιστώσεις πως όλοι συμφωνούν σε κάποιες γενικές παραδοχές.

Το σχολείο δεν είναι αυτό που θέλουμε, άρα κάτι πρέπει να γίνει.

Τεράστια ευθύνη για την κατάσταση έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά και όλοι οι υπουργοί παιδείας που προσπάθησαν να… γράψουν ιστορία, με «μεταρρυθμίσεις» του ποδαριού.

Ωστόσο, μέρος της ευθύνης (κατ’ άλλους μικρό, κατ’ άλλους μεγαλύτερο) έχουν και οι καθηγητές, για λόγους πολλούς και διάφορους, κυρίως –λέω εγώ- γιατί δεν φρόντισαν να διαφυλάξουν το κύρος της εργασίας τους και της επιστημονικής τους κατάρτισης, φροντίζοντας οι ίδιοι να ξεχωρίσει η τρίχα από το σιτάρι.

Και υπάρχει πολύ σιτάρι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας είμαστε δίκαιοι.

Οι καθηγητές αγωνίζονται σε ένα περιβάλλον όπου η γνώμη και η μόρφωση δεν αποτελούν πλέον αξίες. Όπου, όπως είδαμε πριν, γονείς και μαθητές ενδιαφέρονται μόνο για την επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις. Όπου η δουλειά τους έχει να ανταγωνιστεί εκείνη του φροντιστηρίου, που πάντα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά και ένα βήμα ψηλότερα, στα μάτια γονέων και μαθητών.

Ξέρετε τι μου εξομολογήθηκε καθηγητής που κάνει ιδιαίτερα;

«Ένας λόγος, πέρα από τον οικονομικό, είναι πως εκεί αισθάνομαι ότι διδάσκω, υπάρχουν μαθητές που με παρακολουθούν, μπορώ να δω απτά τα αποτελέσματα της δουλειάς μου…»

Δεν έχει άδικο. Όπως δεν έχουν άδικο και οι καθηγητές που αγωνίζονται για ένα άλλο σχολείο, έτσι όπως το περιγράφουν και στις διακηρύξεις και τα κείμενά τους.

Μέχρι όμως να έρθει αυτό το άλλο σχολείο, ίσως χρειάζεται μια μεγαλύτερη προσπάθεια για να γίνει κάπως καλύτερο το σημερινό.

Κάποιοι την καταβάλλουν και με το παραπάνω. Έχουμε λαμπρά παραδείγματα (είμαστε μικρός τόπος και γνωριζόμαστε μεταξύ μας), τα οποία βάζουν τον πήχυ, ίσως πολύ ψηλά.

Δυστυχώς, κάποιοι άλλοι δεν κάνουν καν τον κόπο να πηδήξουν.

Περνούν από κάτω.

ΚΑΤΑΛΗ(Ξ)Η!