130911 ΣΧΟΛΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Με το πρώτο κουδούνι…

Σήμερα ξεκινούν τα μαθήματα, με τον Αγιασμό και τη διανομή των βιβλίων, και εκείνο που απασχολεί γονείς και μαθητές είναι αν θα γίνει και πότε θα γίνει απεργία των εκπαιδευτικών.

Φέτος θα θέλαμε να συμβάλλουμε κι εμείς, όσο μπορούμε, στο να ξεκινήσει κάπως καλύτερα η σχολική χρονιά και θα το κάνουμε παραβαίνοντας μια από τις βασικές αρχές αυτής της στήλης: θα δώσουμε συμβουλές!

Κάποιες συμβουλές προς τους γονείς των μαθητών, έτσι όπως τις ακούσαμε από έναν παλιό δάσκαλο κι όπως προκύπτουν ίσως από μια απλή παρατήρηση της συμπεριφοράς γονέων και μαθητών.

Θα είναι σκόρπιες, έτσι όπως τις θυμόμαστε από μνήμης, όμως εσείς, όταν τις διαβάσετε, προσπαθήστε να τις βάλετε σε κάποια σειρά.

Αν τις βρείτε ενδιαφέρουσες και σας πουν κάτι.

Πρώτα πρώτα ψυχραιμία!

Το να είσαι μαθητής και να παρακολουθείς το σχολείο είναι κάτι που το κάνουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο, δεν πρόκειται δηλαδή να το αντιμετωπίσει μόνο τι δικό σας παιδί.

Είναι τόσο «φυσιολογικό» όσο το να κάνει το παιδί κάποια στιγμή πυρετό ή το να βγάζει ένα δόντι.

Μην ταυτίζεστε με το παιδί σας.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο σχολείο (έχουμε την τάδε δασκάλα, πήραμε βαθμούς, καθόμαστε στο δεύτερο θρανίο, αύριο πάμε εκδρομή…) αλλά ακούω να συμβαίνει και σε κάθε δραστηριότητα του παιδιού (πάμε στο τένις, χθες είχαμε πυρετό, δεν μας αρέσουν οι φακές…)

Όλα αυτά τα κάνει το παιδί όχι ο γονιός, ο οποίος πρέπει να είναι δίπλα του για να το ενισχύει και να το καθοδηγεί, όσο πιο διακριτικά γίνεται. Έτσι το παιδί θα αισθανθεί ότι το εμπιστεύεστε και θα αρχίσει να παίρνει δικές του πρωτοβουλίες που σιγά σιγά, θα το κάνουν ανεξάρτητο άτομο.

Διδάξτε στα παιδιά σας ότι τα προνόμια συνεπάγονται και υπευθυνότητες. Μην προσπαθείτε να τα προστατεύσετε συνεχώς από τις συνέπειες των πράξεών τους. Αν κάνουν στο σχολείο κάτι που επισείει ποινή, μην πάτε να «καθαρίσετε» γι’ αυτά. Οι παιδαγωγικές τιμωρίες είναι από τα καλύτερα μαθήματα που μπορούν να πάρουν από το σχολείο.

Το άλλο πουλάκι:

Χρειάζεται όμως εμπιστοσύνη!

Η οποία, όπως μου έλεγε εκείνος ο παλιός δάσκαλος, μοιάζει να απουσιάζει, στις μέρες μας.

Ο σχολείο και η παιδαγωγική σχέση στηρίζονται σε μια σύμβαση. Ο γονιός «παραδίδει» το παιδί του στους δασκάλους, έχοντας την πεποίθηση πως είναι εκεί για το καλό του και πως ό,τι κάνουν το κάνουν με γνώμονα την πρόοδο του παιδιού.

Αν στέλνει το παιδί του στο σχολείο, πιστεύοντας πως θα το αδικήσουν, θα το τιμωρήσουν χωρίς λόγο, θα το μειώσουν και θα το προσβάλλουν, θα αδιαφορήσουν για τις ανάγκες του, ε, τότε καλύτερα να το… κρατήσει στο σπίτι.

Εμπιστοσύνη, λοιπόν, την οποία –και προσέξτε το αυτό- ακόμη κι αν δεν την έχει ο γονιός, θα πρέπει να προσποιείται μπροστά στο παιδί.

Ποτέ μην εκφράζεστε αρνητικά για τον δάσκαλο ή το σχολείο μπροστά στο παιδί σας. Αν έχετε μια άσχημη γνώμη, πείτε την στους φίλους σας, στον σύζυγό σας, ποτέ όμως στο παιδί σας.

Γιατί; Επειδή αυτό θα λειτουργήσει αρνητικά στη δική του πρόοδο. Θα αρχίσει πιθανότατα, να αδιαφορεί και να μην παρακολουθεί το δάσκαλό του, θα πάψει να τον εμπιστεύεται και να τον ακούει και αυτό είναι πολύ χειρότερο από… τον χειρότερο δάσκαλο του κόσμου.

Βοηθήστε το παιδί σας να βάλει πρόγραμμα στη ζωή και στο διάβασμα του. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που μας δίνει το σχολείο είναι ότι μας εντάσσει σε κάποιο οργανωμένο σύνολο και μας μαθαίνει να εργαζόμαστε με πρόγραμμα και κανόνες λειτουργίας.

Ε, αυτό πρέπει να συνεχίζεται και στο σπίτι και να υπάρχει πρόγραμμα στο φαγητό, τον ύπνο και τις υπόλοιπες δραστηριότητες του παιδιού.

Διδάξτε στο παιδί σας να αξιολογεί τον εαυτό του και μάλιστα να είναι αυστηρό στις κρίσεις του. Ρωτήστε το για τις επιδόσεις του στην τάξη, από αληθινό ενδιαφέρον κι όχι σε πνεύμα ανταγωνισμού. Αφήστε το να κρίνει τα γραπτά και τις εργασίες του με αντικειμενικό τρόπο. Μάθετέ το να απαιτεί περισσότερα από τον εαυτό του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αγαπήστε τη μόρφωση!

Δείξτε (ακόμη και προσποιούμενοι) ότι η μόρφωση, βρίσκεται πολύ ψηλά στις προσωπικές σας αξίες. Μιλήσετε στα παιδιά σας με θαυμασμό για ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, να τα «εκθέτετε» σε έργα τέχνης και πολιτισμού και αφήστε τα να εκπλαγούν και να συγκινηθούν.

Απεναντίας, δείξτε μπροστά στα παιδιά την αποδοκιμασία σας σε έργα και ανθρώπους κενά περιεχομένου. Μιλήστε τους για την ασημαντότητα διάφορων πρόσκαιρων «ταλέντων» που πιθανώς θαυμάζουν.

Τέλος διδάξτε στα παιδιά σας να σέβονται και να αποδέχονται τους άλλους, κάνοντας αρχή από τους συμμαθητές τους, όλους τους συμμαθητές τους. Μάθετέ τους πως ο σεβασμός στον άλλο είναι ένα από τα σπουδαιότερα στοιχεία μιας σωστής και ολοκληρωμένης προσωπικότητας.

Και μη ξεχνάτε! Όλα αυτά δεν διδάσκονται με συμβουλή και νουθεσίες, ούτε με απειλές και εκφοβισμούς, παρά μόνο διά του παραδείγματος.

Τα παιδιά μας είμαστε εμείς! Αυτό σημαίνει πως παίρνουν ό,τι καλό και ό,τι ανάποδο βλέπουν επάνω μας. Αναπαράγουν τις αδυναμίες και τα λάθη μας, αλλά και ό,τι θετικό διαθέτουμε.

Καλή σχολική χρονιά!

Καθρέφτης!