130918 ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Όλοι μαζί.

Οι εργαζόμενοι, στους μεγάλους αγώνες, απεργιακούς ή άλλους, πρέπει να είναι αλληλέγγυοι, ο ένας δίπλα στον άλλο, κατά το κοινώς λεγόμενο «μια γροθιά». Μόνο έτσι μπορούν να διεκδικήσουν, με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας τα αιτήματά τους.

Είδαμε όμως τις προηγούμενες μέρες πως η συμμετοχή σε μια απεργία, για διάφορους λόγους, δεν είναι πάντοτε η απαιτούμενη. Υπάρχουν «διαρροές» που αποδυναμώνουν την παρουσία ενός κλάδου απέναντι στην κυβέρνηση και στον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος, πολύ έξυπνα, ερμηνεύει τη μη συμμετοχή στην απεργία ως διαφωνία με τα αιτήματα.

Πράγμα που δεν ισχύει.

Υπάρχει όμως και ένα ακόμη θέμα που υποσκάπτει αυτό το «όλοι μαζί», ειδικά στον κλάδο των καθηγητών, που αυτές τις μέρες έχουν και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Ποιο είναι αυτό; Το γεγονός ότι, παρόλο που εργάζονται στην ίδια δουλειά, με τις ίδιες πάνω κάτω συνθήκες, έχουν και τεράστιες διαφορές.

Τέτοιες που συχνά ακυρώνουν ακόμη και την έννοια του «συναδέλφου».

Θα σας πω παραδείγματα, όπως μου τα έχουν μεταφέρει οι ίδιοι οι καθηγητές, που θα μας δώσουν μια εικόνα της κατάστασης.

Πρώτα πρώτα ας μιλήσουμε για τις διάφορες ειδικότητες.

Παρά την μισθολογική ή την βαθμολογική εξίσωση, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν κάνουν όλοι οι καθηγητές την ίδια δουλειά, τουλάχιστον στην πράξη.

Πριν προχωρήσω ας εξηγήσω τι σημαίνει αυτό.

Στη θεωρία, η κάθε ειδικότητα έχει να επιτελέσει, από τη δική της σκοπιά, ένα σπουδαιότατο παιδαγωγικό και διδακτικό έργο. Είτε είσαι μαθηματικός είτε μουσικός, γυμναστής ή φιλόλογος, καθηγητής της πληροφορικής ή θεολόγος, οι απαιτήσεις είναι εξίσου υψηλές και η ευθύνη τεράστια.

«Στην πράξη» όμως, δεν ισχύει αυτό. Όπως και να το κάνουμε είναι διαφορετική η ευθύνη ενός φιλολόγου, ενός μαθηματικού ή φυσικού, που έχουν να προετοιμάσουν τα παιδιά για τις πανελλήνιες εξετάσεις και διαφορετικές εκείνες του γυμναστή ή του «πληροφορικού», ακόμη και του θεολόγου ή του καθηγητή γαλλικών.

Αυτό, μεταξύ άλλων, το αποδεικνύει και το ενδιαφέρον και η συμμετοχή των ίδιων των μαθητών στο καθένα από τα παραπάνω μαθήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά στην… πράξη.

Όπου υπάρχουν και άλλες διαφοροποιήσεις.

Οι γυμναστές, ας πούμε, έχουν δικαίωμα να ασχολούνται και τα απογεύματα με το επάγγελμά τους, εργαζόμενοι σε ομάδες, αθλητικούς ή χορευτικούς συλλόγους κλπ., πράγμα που… στην πράξη, δεν ισχύει για άλλες ειδικότητες.

Ισχύει όμως κάτι άλλο, πάντα… στην πράξη.

Φανταστείτε δυο καθηγητές που μπαίνουν στην υπηρεσία την ίδια χρονιά, εργάζονται στο ίδιο σχολείο, όταν όμως θα βγουν στη σύνταξη η περιουσία του ενός θα είναι (πόσο να βάλω;)… πενταπλάσια από του άλλου.

Αυτό διότι ο δεύτερος «αξιοποιεί» τα απογεύματά του κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα, τα οποία αποδίδουν τεράστια και αφορολόγητα εισοδήματα.

Θα μου πείτε (όπως μου είπε κάποιος καθηγητής) ο άνθρωπος δουλεύει, κουράζεται, δεν τα κλέβει.

Ναι, έτσι είναι. Έχετε όμως σκεφτεί τι επιπτώσεις έχει αυτή η πρακτική –αφήνω την απόδοση στην τάξη- στην «ενότητα του κλάδου», που είναι το ζητούμενο στις απεργίες και για την οποία συζητάμε;

Πώς ναι αισθανθείς συνάδελφος και συναγωνιστής με κάποιον που κάνει άλλη δουλειά από εσένα (ιδιαίτερα) και κερδίζει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι εσύ;

Θα μεταφέρω πάλι τι μου είπε άλλος καθηγητής:

«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είμαι περισσότερο συνάδελφος με την καθαρίστρια του σχολείου ή με τον φύλακα, παρά με κάτι καθηγητές που τρελαίνονται στα ιδιαίτερα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι και η εικόνα προς τα έξω.

Διότι, σε κάθε απεργία, υποτίθεται πως οι απεργοί ζητούν να έχουν με το μέρος τους και την κοινή γνώμη, συγκεκριμένα οι εκπαιδευτικοί θέλουν στο πλάι τους τους γονείς των μαθητών τους.

Πώς να σε συμπονέσει όμως και να σε συμπαρασταθεί ο γονιός, από τον οποίο έχεις πάρει κάτι χιλιάρικα, προκειμένου να προετοιμάσεις το παιδί του καλύτερα για το πανεπιστήμιο;

Σε βλέπει να ζητάς αυξήσεις, σκέφτεται πόσα βγάζεις από τα ιδιαίτερα, και αμέσως από σύμμαχος γίνεται εχθρός.

Αφήστε το άλλο.

Ένα από τα αιτήματα των καθηγητών είναι να μην αυξηθεί το ωράριό τους, διότι με τις ώρες διδασκαλίες που είχαν (16-21 την εβδομάδα, ώρες των 35-45 λεπτών) ίσα ίσα που προλάβαιναν να προετοιμαστούν στο σπίτι, για τα μαθήματα της επομένης.

Όταν όμως υπάρχουν χιλιάδες καθηγητές που τα απογεύματα εργάζονται πολλές ώρες (πάρα πολλές ώρες ορισμένοι) πώς να μας πείσουν ότι η αύξηση των 2 ωρών την εβδομάδα (ωρών των 35-45 λεπτών) είναι «αντιπαιδαγωγική»;

Έτσι, λοιπόν, το κίνημα δέχεται βολές εκ των έσω και μια υπεύθυνη συνδικαλιστική στάση θα ήταν να απομονωθούν αυτοί οι «ιδιαιτεράκηδες», όσο πολλοί κι αν είναι, ακόμη και με την απομάκρυνσή τους από τους συλλόγους εκπαιδευτικών, ώστε να διαφυλαχθεί η εργασία και το κύρος των υπολοίπων.

Η συναδελφικότητα απαιτεί από τον κλάδο των καθηγητών, πριν απ’ όλα, ειλικρίνεια και κοίταγμα στον καθρέφτη. Διαφορετικά, αποδυναμώνει τους αγώνες τους, μειώνει την ισχύ των επιχειρημάτων και των διεκδικήσεών τους, κυρίως όμως γίνεται άδικη για τους συνεπείς και τους υπεύθυνους!

Που δεν είναι και λίγοι.

Ε, όχι και όλοι μαζί!