130904 "ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ"

Το ένα πουλάκι:

Φοιτητής ίσον επιτυχία!

Αυτός είναι ο ελάχιστος παρονομαστής για τα παιδιά που έδωσαν εξετάσεις και προσπάθησαν να περάσουν στο Πανεπιστήμιο ή σε κάποιο ΤΕΙ, δηλαδή να γίνουν φοιτητές.

Κάποια από αυτά μπορεί να μην το καταλαβαίνουν τώρα, θα το καταλάβουν σίγουρα σε λίγο καιρό, όταν θα αρχίσουν σιγά σιγά να απογαλακτίζονται και να ξεκόβουν από το σπίτι τους και το στενό μαρκάρισμα των γονιών τους.

Και μόνο το γεγονός ότι φεύγεις από το σπίτι σου, ότι ανοίγεις τα φτερά σου, ότι κάνεις κουμάντο στα οικονομικά σου, ότι γνωρίζεις ανθρώπους, τόπους, ιδέες…

Ακόμη κι εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «αποτυχημένους» θα δούνε τα πράγματα με πιο ψύχραιμο μάτι.

Ξέρετε ότι οι «αποτυχημένοι» είναι δύο κατηγοριών, στα ίδια τα δικά τους τα μάτια πάντα.

Οι πρώτοι είναι όσοι δεν πέρασαν τη σχολή της προτίμησής τους, η οποία προτίμηση διαμορφώνεται με κριτήρια τα οποία στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου αναθεωρούνται πολλές φορές.

Σκεφθείτε μόνο ότι, πριν από μερικά χρόνια, πολλοί αριστούχοι πήγαιναν να σπουδάσουν δάσκαλοι, πιστεύοντας ότι θα διορίζονταν βγαίνοντας από το Πανεπιστήμιο.

Σήμερα τρέχουν για… μεταπτυχιακά, φοβούμενοι πως δεν θα διοριστούν ποτέ, τουλάχιστον με το πτυχίο της παιδαγωγικής σχολής.

Ας έρθουμε όμως στη δεύτερη ομάδα εκείνων που θεωρούν εαυτούς «αποτυχημένους». Πρόκειται για όσους δεν κατάφεραν να περάσουν στην πόλη της προτίμησης τους. Βλέπετε άλλα κριτήρια υπάρχουν για τις σχολές και άλλα για τις πόλεις των σπουδών!

Η οποία πόλη από τι εξαρτάται; Συνήθως από το πού θα βρίσκονται οι παρέες τους ή κάποιο αγόρι ή κορίτσι με το οποίο έχουν «σχέση».

Δηλαδή, για να το καταλάβετε, ο άλλος θεωρεί αποτυχία το ότι πέρασε στην Ξάνθη, απλώς και μόνο επειδή το κορίτσι του πέρασε στον Βόλο.

Βεβαίως υπάρχει κι ένα ερώτημα, το οποίο δεν μπορούμε να απαντήσουμε εμείς, φαντάζομαι ούτε κι εσείς:

Το κορίτσι θεωρεί επίσης τον εαυτό του αποτυχημένο που δεν θα σπουδάζει στην ίδια πόλη με το αγόρι ή εδώ ισχύουν άλλοι κανόνες;

Ξέρω τι θα μου πείτε. Μίλησα για δύο επαρχιακές πόλεις. Ενώ αν η μία ήταν η Θεσσαλονίκη και η άλλη, ας πούμε, η… Σάμος τότε η απάντηση είναι πιο εύκολη.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ σκέφτομαι τους γονείς.

Διότι τα παιδιά μπορεί να χαίρονται ή να στενοχωριούνται, μπορεί να φοβούνται πως ο έρωτάς τους θα δοκιμαστεί ή να «απειλούν» πως θα ξαναδώσουν του χρόνου, όμως εκείνοι που θα πληρώσουν πολύ ακριβά τη χαρά της επιτυχίας είναι οι γονείς και κανένας άλλος.

Ας αρχίσουμε από το οικονομικό. Ξέρετε πόσα έξοδα έχει ένας φοιτητής; Βάλτε ενοίκιο που στις φοιτητουπόλεις είναι Παναγία βοήθα. Βάλτε κοινόχρηστα ή έξοδα θέρμανσης το χειμώνα. Βάλτε φως, νερό, τηλέφωνο και ελάτε μετά να προσθέσουμε και να «ατομικά» έξοδα του παιδιού.

Βογκάτε; Πού να δείτε τους γονείς των φοιτητών!

Βεβαίως εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να σας πω μια σύντομη διδακτική ιστορία:

Το παιδί ενός φίλου από τη Γερμανία σπούδαζε γιατρός σε κάποιο πανεπιστήμιο της χώρας του και συγκατοικούσε με τρία άλλα παιδιά.

Ξέρετε, το δωμάτιό του το καθένα, κοινή κουζίνα, μπάνιο και έναν κοινόχρηστο χώρο όπου έβλεπαν τηλεόραση κ.λπ.

Κάποια βραδιά, συζητώντας με τους/τις συγκατοίκους του έκανε ένα παράπονο για έναν καθηγητή του στη σχολή.

Τότε πετάχτηκε η μία συγκάτοικος: «Σε παρακαλώ, μην τον κατηγορείς, γιατί είναι πατέρας μου»!

Τι μας λέει η ιστορία: Πως η κόρη καθηγητού στην ιατρική σχολή, σπούδαζε συγκατοικώντας με τρία άλλα παιδιά.

Εδώ ο καθένας θέλει το παιδί του να μένει μόνο, γιατί… «ξέρεις, βρε, τι προβλήματα έχει η συγκατοίκηση;»

Λες και οι γονείς που το ισχυρίζονται αυτό, οι οποίοι μένανε δυο και τρεις (και κοιμόντουσαν επτά και οκτώ) σε ένα σπίτι έπαθαν τίποτε.

Ανεβασμένα λοιπόν τα έξοδα, διότι, άμα γουστάρεις να τη βρίσκεις μόνος σου, πρέπει να υποστείς  και αυτό που υποστηρίζει ο λαός, που λέει ότι «τα γούστα πληρώνονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας το δούμε όμως και πιο… μακροοικονομικά.

Από μια καταμέτρηση που έκανα προχείρως, υπολόγισα ότι φέτος οι επιτυχόντες ήταν περίπου εφτακόσιοι πενήντα (αριθ. 750), χωρίς να υπολογίσουμε εκείνους που θα… πετύχουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Αυτοί θα φύγουν από το νομό και θα ξοδεύουν αλλού τα χρήματά των γονιών τους.

Υπολογίστε δηλαδή ότι οι φοιτητές που συνολικά σπουδάζουν σε άλλες πόλεις είναι πάνω από τρεις χιλιάδες, με δεδομένο ότι κάθε παιδί θα σπουδάζει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.

Τώρα κάντε κάποιους πολλαπλασιασμούς. Λογαριάστε πως κάθε ένας από αυτούς θα χρειάζεται οκτακόσια με χίλια ευρώ το μήνα, επί δέκα μήνες το χρόνο.

Είμαστε μετριοπαθείς στους υπολογισμούς, ξέροντας πως υπάρχουν παιδιά που τη βγάζουν και με λιγότερα, αλλά και άλλα με πολύ μεγαλύτερο «μπάτζετ».

Κάντε, λοιπόν, τρεις χιλιάδες, επί οκτακόσια, επί δέκα, για να δείτε τι τεράστιο είναι το ποσό που «φεύγει» κάθε χρόνο από το νομό μας, γι’ άλλες περιοχές της χώρας, χωρίς αντίστοιχα να εισρέει εδώ χρήμα από φοιτητές, αφού ελάχιστα παιδιά έρχονται να σπουδάσουν στη Δράμα.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

«Ματώνουμε»!