130920 ΑΠΟΚΤΗΝΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Είδατε πού φτάσαμε;

Πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή;

Με πόση ευκολία αρπάζεις ένα μαχαίρι και ξεκινάς να σκοτώσεις κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ στα μάτια;

Τόσο μίσος; Τόση περιφρόνηση για τη ζωή;

Από τι σπίτια ξεκινούν αυτοί οι άνθρωποι;

Πώς αποχαιρετούν το πρωί το παιδί τους για να το στείλουν στο σχολείο; Το φιλάνε και του λένε «όποιον σε στραβοκοιτάξει, πάρα μια πέτρα και άνοιξέ του το κεφάλι»;

Το έχουμε πει κι άλλη φορά.

Ο άνθρωπος είναι κτήνος. Ένα κτήνος όμως, το μόνο πάνω στη γη, που έχει συναίσθηση της κατάστασής του και προσπαθεί, παλεύει καθημερινά να απαλλαγεί από αυτήν.

Παλεύει τόσο συλλογικά όσο και ατομικά.

Δημιουργεί θεσμούς, ήθη και έθιμα, κανόνες και νόμους που θέτουν φραγμούς στις ορμές του, που ελέγχουν τα ένστικτά του, που προσπαθούν να τον εξανθρωπίσουν.

Από την άλλη, μορφώνεται, καλλιεργεί τις τέχνες και τα γράμματα, θέτει ο ίδιος όρια και κανόνες στον εαυτό του, ακολουθεί πρότυπα…

Φαίνεται όμως τελικά πως όλα αυτά δεν αρκούν, αφού υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις που τα δολοφονικά ένστικτα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και ξεχύνονται με ορμή και δίψα και αίμα.

Είναι όμως μόνο αυτό;

Είναι μόνο τα χιλιάδες χρόνια που περάσαμε σκοτώνοντας ο ένας το άλλο, προκειμένου να του αρπάξουμε την τροφή ή το ταίρι;

Ή μήπως υπάρχει κάτι στην κοινωνία μας που υποδαυλίζει αυτά τα ένστικτα, που δεν τα αφήνει να σιγάσουν, που συχνά τα εκτρέφει και τα θεριεύει.

Ο άνθρωπος, ας πούμε, δημιούργησε τα σπορ και τα αθλήματα προκειμένου να εξορκίζει και να εκτονώνει το πάθος του για ανταγωνισμό, την επιθετικότητά του, τη δίψα του για νίκη.

Συγχρόνως όμως δημιουργήθηκαν και οι «φίλαθλοι», δημιουργήθηκαν οι διάφορες φυλές και «θύρες», γεννήθηκε ο χουλιγκανισμός.

Το άλλο πουλάκι:

Το ίδιο και η πολιτική.

Υποτίθεται ότι είναι «η συνέχιση του πολέμου με ειρηνικά μέσα» και πως σιγά σιγά φτάσαμε στο σημείο να αποφασίζουμε ποιος θα μας κυβερνά μέσα από εκλογικές «μάχες», πολιτικές «συγκρούσεις» και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.

Πάψαμε να σκοτώνουμε τους σφετεριστές της εξουσίας, να τυφλώνουμε τους διαδόχους ή να εξοντώνουμε νεογέννητα παιδιά, μήπως και μεγαλώνοντας διεκδικήσουν την εξουσία.

Αυτά υπάρχουν πλέον στις ιστορίες που διδάσκονται οι μεγάλοι και στα παραμύθια με τα οποία νανουρίζουμε τα μικρά παιδιά.

Υπάρχουν όμως ακόμη βίαια καθεστώτα, που διατηρούνται στην εξουσία εξοντώνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους, είτε φυλακίζοντάς τους, είτε στέλνοντάς τους στις εξορίες, είτε «εξαφανίζοντάς» τους.

Από την άλλη, υπάρχουν επαναστάσεις, συχνά αιματηρές, που γίνονται στο όνομα της ελευθιερίας, της δημοκρατίας, του δίκαιου ή του θεϊκού νόμου, όπως τα αντιλαμβάνεται και τα επιδιώκει η κάθε ομάδα επαναστατών.

Αυτά υπάρχουν.

Υποτίθεται όχι εδώ! Όχι σε χώρες όπως η δική μας, όπου έχει θεμελιωθεί μια δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος και η εναλλαγή στην εξουσία γίνεται με εκλογές.

Όπου ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας και το δικαίωμα των μειοψηφιών να εκφράζουν τη γνώμη τους είναι απολύτως σεβαστό.

Όπου τα συνταγματικά αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούνται απαραβίαστα, υπάρχει η διάκριση των εξουσιών και οι διαφορές επιλύονται στα δικαστήρια.

Βάλαμε ένα υποτίθεται στην αρχή; Ε, ας το βάλουμε και στο τέλος: Υποτίθεται.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό δεν σημαίνει τίποτε.

Διότι, ακόμη κι αν όλα τα παραπάνω δεν έχουν επιτευχθεί σε απόλυτο ή ικανοποιητικό βαθμό, αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή της βίας και του δίκιου του ισχυροτέρου.

Αν τα λόγια και τα επιχειρήματα δεν αρκούν, χρειάζονται σίγουρα περισσότερα λόγια και ισχυρότερα επιχειρήματα, όχι μαχαίρια και τσεκούρια!

Δυστυχώς όμως, υπάρχουν κι αυτά. Που, συχνά, στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές. Πόσο όμως αξίζει μια ανθρώπινη ζωή; Σε τι μετριέται η αξία της;

Σε τηλεοπτικό χρόνο; Σε «χτυπήματα» στα διάφορα σόσιαλ μίντια; Σε άτομα που συγκεντρώνονται για να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους;

Δυστυχώς, κάπως έτσι μετριέται.

Ας σκεφτούμε μόνο ότι υπήρξαν και άλλα θύματα τέτοιων επιθέσεων, τα οποία όμως είχαν άλλο χρώμα, προήλθαν από άλλες χώρες και ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας μας.

Τότε δεν αφιερώσαμε τον απαιτούμενο χρόνο, ούτε δώσαμε τη δέουσα προσοχή. Θεωρήσαμε ίσως ότι δεν μας αφορά και τόσο, ότι είναι μακριά από μας, από τα παιδιά μας…

Κάναμε το λάθος να ξεχάσουμε ότι η βία εξαπλώνεται πιο γρήγορα κι από την πιο μολυσματική αρρώστια και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δε θα τον αγγίξει.

Γι’ αυτό ένας σίγουρος τρόπος αντιμετώπισής της υπάρχει. Η απομόνωση και η καταδίκη της από τη μια και η ενίσχυση των θεσμών που μας εξανθρωπίζουν από την άλλη. 

Κτήνη!