130916 ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Γιατί δεν απεργούν οι… απεργοί;

Είναι ένα ερώτημα που μας έχει βασανίσει πολλές φορές. Σε κάθε απεργία υπάρχει ένα ποσοστό, συνήθως πολύ μεγάλο, μη απεργών ή απεργοσπαστών, όπως τους χαρακτήριζαν παλαιότερα.

Ειδικά σε κάποιους κλάδους το φαινόμενο είναι τόσο συχνό και εκτεταμένο, που έχει καταντήσει ρουτίνα.

Προκηρύσσεται μια απεργία και εκείνοι που θα απεργήσουν γνωρίζονται μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα. Οι υπόλοιποι, η πλειονότητα, εργάζονται κανονικά και μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις κάποιοι από αυτούς θα δηλώσουν συμμετοχή στην απεργία.

Όπως καταλαβαίνετε, υπάρχει ένα θέμα προς διερεύνηση. Το οποίο, κανονικά, θα έπρεπε να προβληματίσει πρωτίστως τους συνδικαλιστές κι όλους όσους αποφασίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Ας προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε ορισμένες υποθέσεις, αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για τα κίνητρα του άλλου, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και παίρνει αποφάσεις.

Όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μια απάντηση στο ερώτημα μας. Εμείς θα σας πούμε όσες μας έρχονται στο νου κι εσείς μπορείτε να προσθέσετε τις δικές σας εκδοχές. Φυσικά, έχει ιδιαίτερη σημασία η οπτική γωνία από την οποία βλέπει κάποιος τα πράγματα. Αν δηλαδή είναι ο ίδιος στη θέση του απεργού, οπότε διερευνά τα κίνητρα των άλλων, ή αν δεν συμμετέχει στην απεργία, οπότε ερμηνεύει την δική του στάση (ή ψάχνει και για δικαιολογίες).

Δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται.

Υπάρχει μια μερίδα εργαζομένων οι οποίοι δεν έχουν αγωνιστεί για τίποτε στη ζωή τους. Διορίστηκαν με μέσον και ό,τι έχουν κερδίσει είναι είτε από αγώνες άλλων, είτε φιλικές παροχές «της εργοδοσίας», συνήθως προεκλογικές, είτε προσωπικές ικανοποιήσεις αιτημάτων και διευκολύνσεις, οι οποίες γίνονται μέσω πλαγίων οδών.

Με προσωπικές γνωριμίες, με κομματικές εξυπηρετήσεις, με διαπλοκή και συνεχές πάρε δώσε, οι εργαζόμενοι αυτοί έχουν κατορθώσει να κερδίσουν πολύ περισσότερα απ’ όσα πράγματι αξίζουν, επομένως δεν μπορούν ίσως να διανοηθούν πως κάποια πράγματα χρειάζεται να αγωνιστείς συλλογικά για να τα πετύχεις.

Το άλλο πουλάκι:

Ας τους αφήσουμε αυτούς.

Κι ας δούμε την κατηγορία εκείνων που δεν πιστεύουν ότι μια απεργία μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Απογοήτευση; Πιθανότατα σε κάποια περίοδο του εργοστασιακού τους βίου να συμμετείχαν ενεργά στους αγώνες, όμως σιγά σιγά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, πεπεισμένοι ότι οι απεργίες δεν αποτελούν πλέον μέσο πίεσης.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εργαζόμενους σε τομείς όπου η απεργία δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στους πολίτες, που δεν μπορούν δηλαδή να πιέσουν την κυβέρνηση μέσω τρίτων.

Είπαμε την κυβέρνηση κι όχι την εργοδοσία, διότι θα έπρεπε να διευκρινίσουμε πως μιλάμε για απεργίες στο δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ κι όχι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό.

«Πεταμένα λεφτά», λοιπόν, είναι για την κατηγορία αυτή η απεργία, δεν θα έπρεπε όμως να τους συγχέουμε με εκείνους οι οποίοι δεν απεργούν ποτέ, και οι οποίοι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα θυσίαζαν ένα μεροκάματο.

Αυτοί μάλιστα, οι τελευταίοι φέρνουν πολύ συχνά ως επιχείρημα το ότι «δεν τους φτάνουν τα λεφτά», πράγμα που αποδείχθηκε εντελώς ψευδές με την κρίση και τις περικοπές που υπέστησαν στους μισθούς τους. Τι αποδείχτηκε; Ότι μπορούσαν και παραμπορούσαν να χάσουν όχι ένα αλλά πολλά μεροκάματα, απλώς δεν ήθελαν.

Πόσο σωστά όμως σκέφτονται όσοι πιστεύουν πως η απεργία δεν αποτελεί (πια) μέσο πίεσης;

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το «μέτρο» αυτό στη χώρα μας έχει ξεφτιλιστεί, επειδή ακριβώς έχει… παραφορεθεί.

Υποτίθεται ότι αποτελεί έσχατο μέσο, στο οποίο οι εργαζόμενοι καταφεύγουν, όταν έχουν εξαντληθεί όλοι οι άλλοι τρόποι διαλόγου και διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα υπήρχε ακόμη και το φαινόμενο της «εθιμοτυπικής απεργίας», όποτε για παράδειγμα συζητιόταν ή ψηφιζόταν ο προϋπολογισμός στη βουλή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αναξιόπιστα συνδικάτα.

Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οδηγεί πολλούς εργαζόμενους στην… αποχή από την απεργία.

Είναι γεγονός ότι  οι συνδικαλιστικές παρατάξεις αποτελούν το μακρύ χέρι των κομμάτων, εντός των χώρων εργασίας.

Οι περισσότεροι συνδικαλιστές είναι κομματικά στελέχη και γι’ αυτούς προέχει το συμφέρον του κόμματος, το οποίο είναι διαφορετικό όταν αυτό βρίσκεται στην κυβέρνηση και διαφορετικό όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Στην πρώτη περίπτωση οι συνδικαλιστές αγωνίζονται για… εργασιακή ηρεμία, ενώ στη δεύτερη προσπαθούν να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση κι έτσι βλέπουμε πως η στάση τους διαφοροποιείται, πράγμα που γίνεται αντιληπτό από τους εργαζόμενους, όσο κι αν εκείνοι προσποιούνται πως αγωνίζονται ακόμη και εναντίον μιας δικής τους κυβέρνησης.

Αυτή η διαφοροποιημένη στάση τηρείται σχεδόν αυτόματα, αφού πολλοί είναι πεπεισμένοι πως οι αγώνες χρειάζονται μέχρι να έρθει στην εξουσία το δικό τους κόμμα, γεγονός που από μόνο του θα είναι ευεργετικό για τους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν θα έχουν πια λόγο να αγωνίζονται για τίποτε.

Αυτό το παιχνίδι των συνδικαλιστών όμως οδηγεί πολλούς εργαζόμενους να αποκτούν την αίσθηση πως η συμμετοχή τους στην απεργία σημαίνει συμμετοχή σε κομματικά παιχνίδια και αυτό δεν το θέλουν.

Θα συνεχίσουμε όμως και αύριο την κουβέντα μας.

Μη συμμετοχή!