130924 ΑΦΟΒΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Ελάτε, τώρα, να φανταστούμε.

Να φανταστούμε μια κοινωνία η οποία θα αντιμετώπιζε τη Χρυσή Αυγή χωρίς φόβο, με πολύ ψυχραιμία και άφθονο χιούμορ, χωρίς αντισυγκεντρώσεις, χωρίς καμιά προβολή από τα ΜΜΕ.

Για να καταλάβετε περίπου πώς το εννοώ, θα σας πω μια ιστορία από τα παλιά.

Τη δεκαετία του ‘80 ο γυμνισμός ήταν πολύ της μόδας, καθυστερημένος απόηχος μιας σεξουαλικής απελευθέρωσης που ποτέ δεν έφθασε στη χώρα μας στην αυθεντική της μορφή.

Εμείς, νεαρά παιδιά τότε, δεν είχαμε τίποτε να κρύψουμε και τίποτε για να ντραπούμε. Ψάχναμε τις παραλίες των γυμνιστών με πληροφορίες από στόμα σε στόμα, αφού τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν κάτι άγνωστο, ανύπαρκτο ακόμη κι από τις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας.

Μια όμορφη τέτοια παραλία ήταν στο Καλαμίτσι της Χαλκιδικής, στο οποίο φτάναμε συνήθως με ότο στοπ, περιπέτεια που ήταν πολύ πιο σύντομη και με λιγότερα απρόοπτα από το να πάρεις το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Εκεί, αριστερά, πίσω από τα βράχια, βρισκόταν η παραλία όπου κατασκηνώναμε και κυκλοφορούσαμε, αγόρια και κορίτσια, μια αδαμιαία περιβολή.

Κάπου κάπου εμφανιζόταν κάποιοι περίεργοι, οι οποίοι ερχόταν από τη διπλανή παραλία και διέσχιζαν τη δική μας, τάχα κάνοντας βόλτα, για να πάνε πού; αφού μετά από εμάς δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο μια τεράστια βραχώδης έκταση.

Περνούσαν λοιπόν, δήθεν συζητώντας αδιάφορα, ρίχνοντας λοξές ματιές στους γυμνιστές, έφταναν μέχρι την άκρη της παραλίας και επέστρεφαν αργά αργά.

Συνήθως τους γυρνούσαμε την… πλάτη. Ξαφνικά, χωρίς να πούμε τίποτα, γυρίζαμε όλοι από την άλλη μεριά, αφήνοντάς τους να μας κοιτάνε από πίσω, ή δείχνοντάς τους , αν θέλετε, τον… τέλος πάντων.

Άλλοτε πάλι άρχιζε το… χειροκρότημα.

Κάποιος έκανε την αρχή δίνοντας το σύνθημα και όλοι η παραλία ξεσπούσε σε δυνατά χειροκροτήματα, χωρίς όμως να λέμε τίποτε, χωρίς καν να τους κοιτάξουμε στα μάτια, έτσι σαν να χειροκροτάμε κάτι άλλο κι όχι τους περαστικούς «ματάκηδες».

Αυτοί γίνονταν κατακόκκινοι, επιτάχυναν το βήμα κι έσπευδαν να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την παραλία ΜΑΣ, αδειάζοντάς μας τη γωνιά.

Μόλις χάνονταν πίσω από τα βραχάκια, επέστρεφε ο γνωστός χαλαρός και ξένοιαστος ρυθμός, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.

Το άλλο πουλάκι:

Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει.

Φανταστείτε, ας πούμε, ανεβαίνει στο βήμα της βουλής και να παίρνει το λόγο ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής και να σηκώνονται όρθιοι οι βουλευτές όλων των άλλων κομμάτων και να χειροκροτάνε όση ώρα μιλάει.

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη λύση, να αδειάζει αμέσως η αίθουσα, αφήνοντας τον να τα λέει στους συντρόφους του.

Πάντως η τακτική θα πρέπει να είναι εκείνη της πλήρους αδιαφορίας, σαν να μην υπάρχουν, κι όχι να μπαίνουν στον κόπο να τους απαντούν βουλευτές των άλλων κομμάτων και εκπρόσωποι της κυβέρνησης.

Το ίδιο να συμβαίνει και στις δημόσιες εμφανίσεις των παλικαριών με τα μαύρα ρούχα και τα ξυρισμένα κεφάλια.

Απ’ όπου περνούν να σταματούν αμέσως όλοι οι πολίτες και να τους γυρίζουν την πλάτη.

Μπορούν βεβαίως να κάνουν και το άλλο. Να ξεσπούν όλοι σε έντονα χειροκροτήματα, σε «μπράβο» και «ζήτω», με τόσο ενθουσιασμό που θα φαίνεται αμέσως ότι πρόκειται για κοροϊδία, σαν να χειροκροτούν πετυχημένο «νούμερο» σε παράσταση τσίρκου.

Τέτοιες φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι οι αντιδράσεις σε κάθε δημόσια εμφάνιση των χρυσαυγιτών.

Όχι διάλογος. Όχι αντίλογος. Διότι αυτά προϋποθέτουν την ύπαρξη λόγου, είτε με την έννοια της χρήσης της γλώσσας χωρίς άναρθρες κραυγές, είτε με την έννοια της λογικής, του ορθού λόγου.

Επομένως δεν έχει νόημα να δια-λέγεσαι, ούτε να αντι-λέγεις, όταν ο άλλος όχι μόνον δεν διαθέτει επιχειρήματα, αλλά δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα για να πει όχι μια άποψη αλλά ένα σύνθημα.

Αφήνω την ικανότητα λογικής συγκρότησης, από τη στιγμή που ο ίδιος ο παραλογισμός και η κτηνωδία γίνονται πρότυπα ζωής και πολιτική (υποτίθεται) πρόταση.

Πλήρης αδιαφορία, γύρισμα της πλάτης ή έντονο, έτσι που να γίνεται σαρκαστικό, χειροκρότημα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει ακόμη ένα θέμα.

Με βάση τα προηγούμενα, τίθεται ένα ζήτημα σχετικά με τις προσκλήσεις χρυσαυγιτών σε τηλεοπτικά κανάλια και τις συνεντεύξεις τους σε διάφορα έντυπα.

Εκεί η αντίδραση πρέπει να είναι διαφορετικού χαρακτήρα.

Θα πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία κυρίων μεταξύ των υπολοίπων πολιτικών και μια σαφής προειδοποίηση προς Μέσα και δημοσιογράφους πως κανείς δεν πρόκειται να πάει ως καλεσμένος σε κανάλι που φιλοξενεί χρυσαγίτες.

Τελεία και παύλα!

Φυσικά θα ακουστούν διάφορες ανοησίες περί φίμωσης της ελευθερίας του λόγου (είπαμε για τον λόγο πριν), περί αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς (ποια είναι η δημοκρατική;), περί δικαιώματος των πολιτών να ενημερώνονται (άρα και να μην ενημερώνονται).

Αυτή, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν μια έμπρακτη αποδοκιμασία και απομόνωση της Χρυσής Αυγής και των οπαδών της.

Τα υπόλοιπα, «καταδικάζουμε κ.λπ.» δεν έχουν καμιά αξία, αν δεν συνοδεύονται από έμπρακτη αποβολή αυτού του μορφώματος από την πολιτική (και όχι μόνο) ζωή του τόπου.

Κόκκινη κάρτα