130919 ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

«Οθόνες οπτικής καταγραφής».

Ξέρετε περί τίνος πρόκειται; Αν φαντάζεστε ότι είναι κανένα έξυπνο «γκάτζετ» τελευταίας τεχνολογίας, κάνετε μεγάλο λάθος.

Έτσι ονόμαζαν, τότε, το μακρινό 1988, τις οθόνες των υπολογιστών. Θυμηθείτε οι παλαιότεροι και φανταστείτε ή αναζητήστε στο διαδίκτυο οι νεότεροι, πώς ήταν οι οθόνες εκείνες.

Το 1988, λοιπόν, κρίθηκε άκρως επικίνδυνο για την υγεία το να εργάζεται κάποιος μπροστά σε «οθόνες οπτικής καταγραφής» και γι’ αυτό η κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, δεν χρειάζεται να ρωτάτε) αποφάσισε να πάρει μέτρα προστασίας για τους ριψοκίνδυνους υπαλλήλους.

Δείτε μερικά από τα μέτρα εκείνα.

«Διενέργεια σεμιναρίων επιμόρφωσης για τους κινδύνους και τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων μπροστά σε οθόνες».

«Κοινά φώτα και όχι φθορισμού».

«Εξασφάλιση σκούρων επιφανειών στα τραπέζια, εξασφάλιση χώρου μπροστά στο πληκτρολόγιο ή ειδικού πλαισίου για τη στήριξη του χεριού».

Το σημαντικότερο όμως μέτρο ήταν η καθιέρωση 15λεπτων διαλειμμάτων «κάθε δυο ώρες, κατά τη διάρκεια του ωραρίου, για όσους εργαζόμενους απασχολούνται μπροστά σε οθόνες πάνω από 4 ώρες την ημέρα συνολικά ή κάνουν διορθωτική εργασία ανεξαρτήτως ωρών».

Τα χρόνια πέρασαν, οι υπολογιστές άλλαξαν, το ίδιο και οι οθόνες τους, η χρήση τους γενικεύθηκε και σήμερα ελάχιστοι είναι πλέον οι υπάλληλοι που δεν εργάζονται μπροστά σε «οθόνες οπτικής καταγραφής».

Ωστόσο οι νομοθετικές ρυθμίσεις παρέμειναν, μέχρι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτηκε να τις καταργήσει.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι δημόσιοι υπάλληλοι αντέδρασαν. Διαβάζω από το διαδίκτυο μια ανακοίνωση:

«ΑΔΕΔΥ: θα πολεμήσουμε την κατάργηση της άδειας υπολογιστή».

Προφανώς και πρόκειται περί «πολέμου», αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε «κατοχή» και στενάζει κάτω από τις δυνάμεις της Τρόικας και τους ντόπιους μνημονιακούς συνεργάτες τους.

Να πολεμήσουμε, λοιπόν, όμως για ποιο πράγμα ακριβώς;

Μα, για την υγεία των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων στους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ. Περί αυτού δεν πρόκειται;

Το άλλο πουλάκι:

Μην είστε βέβαιοι.

Σας διαβάζω, και πάλι από το διαδίκτυο, τα λόγια του Γενικού Γραμματέα της ΑΔΕΔΥ, Ερμόλαου Κιοσσέ, στο πλαίσιο ρεπορτάζ της Wall Street Journal, με τίτλο «Πίσω στη δουλειά: Η Ελλάδα διαγράφει την άδεια υπολογιστή».

(Όπως καταλάβατε γίναμε θέμα στα διεθνή Μέσα.)

Τι λέει ο Γενικός Γραμματέας:

«Δεν είναι εύκολο να παίρνει κανείς όλα αυτά τα διαλείμματα μέσα στην ημέρα και γι’ αυτό είχε αποφασιστεί τότε να δίνονται ως μία μέρα ρεπό κάθε δύο μήνες».

Καταλάβατε πώς προέκυψε η άδεια, έξι μέρες το χρόνο;

Σου λέει, για να μην παρατάς τη δουλειά σου στη μέση και σηκώνεσαι για διάλειμμα δεκαπέντε λεπτών κάθε δίωρο, καλύτερα να παίρνεις μια ολόκληρη μέρα άδεια, κάθε δύο μήνες.

Κι επειδή μια μέρα τι να την κάνεις, πού να πας, βάλε πέντε μαζεμένες, κόλλα και δυο σαββατοκύριακα, και να μια αξιοπρεπής περίοδος άδειας, την οποία ο εργαζόμενος μπροστά σε «οθόνη οπτικής καταγραφής» μπορεί να αξιοποιήσει για να ξεκουράσει πραγματικά τα μάτια του, τα χέρια του, το μυαλό του και ό,τι άλλο κινδυνεύει από την εργασία του αυτή.

Είναι όμως έτσι;

Ας υποθέσουμε ότι οι οθόνες πράγματι κουράζουν, περισσότερο απ’ ό,τι το στυλό και το άσπρο χαρτί. Και ας δεχτούμε ότι είναι καλό για την υγεία του εργαζόμενου να διακόπτει κάθε λίγο, προκειμένου ο οργανισμός του να αποτοξινώνεται από τα βλαβερές επιδράσεις.

Αυτό, τι σχέση έχει με την άδεια που φτάσαν να παίρνουν οι υπάλληλοι, όποτε γουστάρουν; Εκτός αν δεχτούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως χρησιμοποιούν αυτές τις άδειες για θεραπείες στα λουτρά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για να το καταλάβετε καλύτερα.

Ας πούμε ότι ο γιατρός, για το καλό της υγείας σου, σου συνιστά να παίρνεις ένα φάρμακο, 20ml, κάθε τρεις ώρες.

Εσύ, επειδή το ξεχνάς και χάνεις το ρυθμό, ή επειδή βαριέσαι να κάνεις συνεχώς αυτή τη δουλειά, αποφασίζεις να παίρνεις κάθε βράδυ 160ml, για να ξενοιάζεις.

Δεν είναι το ίδιο;

Να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα που είναι και πιο επίκαιρο.

Ας πούμε ότι ο προπονητής μιας ομάδας μπάσκετ, δίνει οδηγία σε κάποιον παίκτη να σουτάρει πενήντα βολές, μετά από κάθε προπόνηση, προκειμένου να βελτιωθεί στον τομέα αυτό.

Εκείνος όμως, επειδή θέλει να φεύγει από το γήπεδό μαζί με τους φίλους του, κάνει τους υπολογισμούς του και πηγαίνει μια μέρα το μήνα για ατομική προπόνηση, οπότε σουτάρει χίλιες βολές κι έτσι είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στην ομάδα και τον προπονητή του.

Για να σοβαρευτούμε.

Είναι καλές οι άδειες, καλύτερα τα κεκτημένα και άριστος ο συνδικαλισμός που παλεύει να μην καταργηθούν.

Αν συμφωνήσουμε όμως ότι οι οθόνες οπτικής καταγραφής είναι κουραστικές και επικίνδυνες, τότε θα πρέπει ο συνδικαλισμός να «πολεμήσει» για τα επιβεβλημένα διαλείμματα κι όχι για διακοπές εξαήμερες των εργαζομένων.

Διαφορετικά, μόνο ρεζίλι γινόμαστε.

Ευτυχώς, εμείς γράφουμε με το χέρι!