130913 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Το δίκαιο του αγώνα…

Ξεκινάμε από το αξίωμα ότι κάθε αγώνας είναι δίκαιος, οπωσδήποτε για εκείνον ο οποίος τον διεξάγει.

Μπορεί να είναι άνισος, μπορεί να είναι μάταιος ή καταδικασμένος εκ των προτέρων, δίκαιος όμως είναι το δίχως άλλο.

Αυτό είναι τόσο προφανές, που ακόμη κι όταν δυο «αγώνες» διεξάγονται ο ένας εναντίον του άλλου, πάλι είναι δίκαιοι και οι δύο, φυσικά ο καθένας για τους δικούς του αγωνιστές.

Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι τόσο δίκαιοι που ακόμη και ο Θεός, ο οποιοσδήποτε Θεός έρχεται να τους υποστηρίξει και να τους ευλογήσει.

Ως εκ τούτου, θεωρείται πολύ φυσικό εκείνος ο οποίος διεξάγει έναν αγώνα να περιμένει τη βοήθεια, και τη συμπαράσταση όλων των υπολοίπων, αφού «κανείς δεν θέλει το άδικο», εξ ορισμού.

Απορεί όταν δεν σπεύδουν προθύμως να συμπαραταχθούν μαζί του. Συχνά αγανακτεί να στρέφεται εναντίον τους.

Σου λέει, για να μην έρχονται να υποστηρίξουν τον δίκαιο αγώνα μου, άρα είναι υποστηρικτές τής αδικίας, επομένως άνθρωποι κακοί.

Κι από εδώ ξεκινούν τα προβλήματα, πολλές διαφωνίες και συχνές παρεξηγήσεις. Χαλάνε καρδιές και βουίζει το… διαδίκτυο.

Ας δούμε όμως λίγο τις παρεξηγήσεις.

Γιατί μπορεί εγώ, ας πούμε, να υποστηρίζω απολύτως το δίκαιο του αγώνα σου, όμως να διαφωνώ με τον τρόπο που αγωνίζεσαι, με το πώς δηλαδή έχεις επιλέξει να διεκδικήσεις αυτό το δίκιο.

Υπάρχει μάλιστα η πιθανότητα να αγωνίζομαι κι εγώ για το ίδιο ακριβώς πράγμα, όμως από τη δική μου πλευρά, με τα δικά μου όπλα, αν θέλετε και με τη δική μου αισθητική.

Γιατί θα πρέπει, ντε και καλά, να επιλέγουμε όλοι τον τρόπο διαμαρτυρίας που επιθυμούν κάποιοι και, αν δεν το κάνουμε, να είμαστε… προδότες και «ξεφτίλες».

Ίσως να μαντέψατε το γεγονός από το οποίο πήρα αφορμή και σας μιλάω. Επειδή δεν έχει τόση σημασία το συγκεκριμένο, αλλά πρέπει να το δούμε γενικότερα, θα αναφερθώ χωρίς ονόματα και λεπτομέρειες, απλώς και μόνο για να σας δώσω μια ιδέα.

Το άλλο πουλάκι:

Άσε, θα τα πω εγώ.

Θα γινόταν μια συναυλία γνωστού τραγουδοποιού. Λίγο πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα, μια ομάδα πολιτικών ζήτησαν να μπουν στο χώρο (έχοντας αγοράσει και εισιτήρια, έχει σημασία) να υψώσουν ένα πανό, να μοιράσουν ένα κείμενο και να κάνουν για λίγα λεπτά χρήση του μικροφώνου, προκειμένου να εξηγήσουν στους παρευρισκόμενους ποιοι είναι και για τι ακριβώς αγωνίζονται.

Ο καλλιτέχνης αρνήθηκε.

Όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι, οι υπεύθυνοι της συναυλίας τους εξήγησαν ότι αυτό «δεν το έχει επιτρέψει σε κανέναν φορέα, σε καμιά προηγούμενη συναυλία και δεν θα το επιτρέψει και τώρα».

Ας κάνουμε εδώ μια στάση για να συζητήσουμε.

Εσάς σας φαίνεται παράλογο ή υπερβολικό; Μια συναυλία δεν είναι ούτε γενική συνέλευση, ούτε απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία, όπου ο καθένας μπορεί να πάει την τελευταία στιγμή και να κατεβάσει κάποιο ψήφισμα.

Και, εν πάση περιπτώσει, θα έπρεπε οι διαμαρτυρόμενοι να σεβαστούν τουλάχιστον τη συνέπεια του καλλιτέχνη, ο οποίος «δεν το έχει κάνει ποτέ με κανέναν φορέα». Γιατί θα πρέπει να το κάνει τώρα;

Ξέρουμε την απάντηση των διαμαρτυρόμενων, φαίνεται από το κείμενο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο!

«Επειδή είμαστε εμείς και επειδή ο αγώνας μας είναι δίκαιος»!

Καταλάβατε, τώρα φίλοι μου, γιατί κάναμε όλη εκείνη την εισαγωγή;

Διότι ο οποιοσδήποτε αγωνιζόμενος θα μπορούσε να πηγαίνει σε οποιαδήποτε εκδήλωση και να απαιτεί να του δοθεί χρόνος από το μικρόφωνο, επειδή ακριβώς είναι αυτός κι επειδή ο αγώνας του είναι δίκαιος.

Έλα όμως που οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης μπορεί να μη θέλουν, χωρίς η άρνησή τους να σημαίνει ότι διαφωνούν με το δίκιο των αγωνιζόμενων.

Στην προκειμένη περίπτωση, όπως άλλωστε συνηθίζεται, οι διαμαρτυρόμενοι πήγαν να επιβάλουν με το ζόρι την παρουσία τους, φωνάζοντας μάλιστα «είναι δικαίωμά μας, έχουμε ελευθερία λόγου…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φαντάζεστε τι επακολούθησε.

Ο καλλιτέχνης δέχτηκε στο διαδίκτυο απίστευτα πυρά, όπως συνηθίζεται πλέον πολύ, τώρα τελευταία, από βρισιές μέχρι κατάρες.

Πολλοί μάλιστα, που δήλωναν ορκισμένοι φίλοι του και φανατικοί θαυμαστές του, τώρα δε θέλουν να τον δουν, γιατί…

Γιατί, άραγε;

Επειδή ζήτησε κι αυτός να γίνει σεβαστή η δουλειά του, μέσα από την οποία, παρεμπιπτόντως, μπορεί να εκφράζει παρόμοιες αγωνίες με εκείνους που ζητούσαν να την παραβιάσουν;

Ή μήπως επειδή θέλησε να σεβαστεί το κοινό του, που, σε δύσκολους καιρούς, πλήρωσε το εισιτήριο για να παρακολουθήσει συναυλία και όχι διαμαρτυρία;

Ευτυχώς, φίλοι μου, (κάποιοι λένε και δυστυχώς) σ’ αυτή τη χώρα, κανείς δεν εμπόδισε κανέναν να διαμαρτυρηθεί. Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι και εκατομμύρια τόποι για να το κάνεις. Αυτά που θα επιλέξεις δείχνουν την ιδιοσυγκρασία, τα πραγματικά «πιστεύω», αλλά και το ήθος σου.

Ιδιαίτερα όμως αποκαλυπτικός για σένα είναι ο τρόπος που επιλέγεις να συμπεριφερθείς σ’ εκείνους που πιθανότατα έχουν διαφορετική άποψη από τη δική σου.

Και, δυστυχώς, με συμπεριφορές όπως αυτές που παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό, απέναντι σε ανθρώπους που τολμούν να αρθρώσουν κάτι διαφορετικό, εγώ τουλάχιστον δεν πείθομαι ότι μπορεί να έρθει ένας καλύτερος κόσμος.

Μέχρις εσχάτων!