130923 ΑΦΟΒΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Εκτός νόμου.

Ξαναζωντάνεψε η κουβέντα, μετά την πρόσφατη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για το αν πρέπει ή όχι να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή.

Αυτοί που υποστηρίζουν πως πρέπει, χρησιμοποιούν ως επιχειρήματα το γεγονός ότι (διαβάζω:) «η οργάνωση της Χρυσής Αυγής δεν είναι πολιτική, αλλά καθαρά παραστρατιωτική.

Τα μέλη της φορούν στολές και επιδίδονται σε πολεμοχαρείς ασκήσεις και τελετές. Οι ανήλικοι που προσηλυτίζονται μυούνται σε “ιδανικά” που καμιά σχέση δεν έχουν με το ανθρωπιστικό, φιλειρηνικό και φιλελεύθερο πνεύμα μιας οποιαδήποτε κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Μάλιστα κάποιος σχολιαστής, προκειμένου να πείσει για το επιχείρημά του, αναρωτήθηκε αν ένα «Κίνημα Ελλήνων Παιδόφιλων» ή αν ακόμη και το… πολιτικό σκέλος της 17 Νοέμβρη επιθυμούσαν να κατέβουν στις εκλογές θα τους το επέτρεπε η Ελληνική Δημοκρατία.

Δεν τα βρίσκω παράλογα τα επιχειρήματα. Η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί πλέον να κρύβεται. Έχει αποδειχθεί ότι, με λόγια και με πράξεις, θέτει τον εαυτό της εκτός δημοκρατικού και κοινοβουλευτικού τόξου. Μπορεί να μην προτρέπει ρητά τους πολίτες σε πράξεις κατάλυσης της δημοκρατίας, όμως είναι προφανές, μέσα από δηλώσεις και πρακτικές των στελεχών της, ότι προσπαθεί να στρέψει το κοινό της σε μια λογική περιφρόνησης των θεσμών, απονομιμοποίησής τους και, γιατί όχι, κατάλυσής τους.

Όσο «ανεκτική», λοιπόν κι αν είναι η δημοκρατία, λένε οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, δεν μπορεί να ανέχεται την ύπαρξη και τη λειτουργία «κομμάτων» ή μορφωμάτων που επιδιώκουν την κατάλυσή της.

Η δημοκρατία έχει το δικαίωμα να θέτει τους όρους του παιχνιδιού στο οποίο συμμετέχουν όσοι αποδέχονται τις αρχές της.

Όπως είπαμε όμως, υπάρχει κι ο αντίλογος.

Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν πως το βασικό γνώρισμα μιας δημοκρατίας είναι η ανοχή στον διαφορετικό και τον διαφωνούντα.

Διαβάζω και πάλι: «Βασική διαφορά μας με τους Ναζί είναι ότι απορρίπτουμε την ιδέα πως έχουμε το δικαίωμα της καταστολής (κρατικής ή ιδιωτικής βίας) εναντίον γονιδίων, ιδεών, σεξουαλικότητας, που διαφέρουν από τα δικά μας γονίδια, τις δικές μας ιδέες, τη δική μας σεξουαλικότητα».

Το άλλο πουλάκι:

Δεν θα κερδίσουμε τίποτε.

Έτσι λένε οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, αφού, ακόμη κι αν τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή, τίποτε δεν εμποδίζει τα στελέχη της να ιδρύσουν την άλλη μέρα ένα Αργυρό Ηλιοβασίλεμα, με την ίδια ακριβώς ιδεολογία, την ίδια νοοτροπία και τις ίδιες πρακτικές.

Θα αρχίσει έτσι ένα αέναο κυνηγητό, ένα «κρυφτούλι», το οποίο ίσως προσδώσει μεγαλύτερη γοητεία στις «αντισυστημικές» ιδέες της Χρυσής Αυγής.

Προσέξτε, όμως. Αυτό δεν θα πρέπει να αποτελέσει εμπόδιο. Αν κριθεί ότι το μόρφωμα αυτό πρέπει να τεθεί εκτός νόμου, θα ήταν λάθος να υπολογιστεί η πιθανή δημοσκοπική άνοδος που θα επιφέρει μια τέτοια ενέργεια.

Θα ήταν όμως επίσης λάθος το αν εγκλωβιστούμε ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο λογικές. Στην ποινικοποίηση από τη μια και στην αδιαφορία από την άλλη.

Πιστεύω πως υπάρχει και τρίτος δρόμος κι αυτός ίσως είναι εκείνος που έδειξε ο δήμαρχος Αθηναίων με την περίφημη φράση του «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα».

Διότι μπορεί μεν η δημοκρατία να είναι ανεκτική σε κάθε είδους ιδέες, ακόμη και σε εκείνες που πρεσβεύουν την κατάλυσή της, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να ανέχεται παράνομες και εγκληματικές ενέργειες, κι εκεί είναι που πρέπει να δοθεί η αρμόζουσα βαρύτητα.

Ο λόγος, επομένως, είναι στα αρμόδια όργανα της δημοκρατίας, τις διωκτικές και τις δικαστικές αρχές, οι οποίες πρέπει να σηκώσουν τα μανίκια, να αναλάβουν έργο και να εξαντλήσουν κάθε αυστηρότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…

Πώς ειδοποιήθηκαν ο δολοφόνος και οι άλλοι «λεβέντες» που κατέφθασαν στον τόπο του εγκλήματος;

Υπάρχει από πίσω οργάνωση με συγκεκριμένο σχήμα, δομές και μεθόδους που λειτουργεί σε ανάλογες περιπτώσεις; Αν ναι, μήπως εμπίπτει στις διατάξεις περί οργανωμένου εγκλήματος;

Σε κάθε περίπτωση, πού είναι ακριβώς η σχέση τέτοιων εγκληματιών με στελέχη ή και βουλευτές της Χρυσής Αυγής; Με ποιους άλλους «χώρους», για παράδειγμα οργανωμένους «φιλάθλους» ή «θύρες», έχουν διασυνδέσεις τα μέλη τέτοιων εγκληματικών ομάδων;

Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν και σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να δράσουν οι διωκτικές και δικαστικές αρχές, ώστε να επιτευχθεί ένας διπλός στόχος.

Από τη μια να παταχθεί η παρανομία και η εγκληματικότητα, σε κάθε τους μορφή και από την άλλη να καταδειχθούν οι όποιες διασυνδέσεις και οργανωτικές συγγένειες των μελών παράνομων ομάδων με το συγκεκριμένο κόμμα ή, αν προτιμάτε, μόρφωμα.

Η δημοκρατία, με τους θεσμούς και τα όργανά της, πρέπει να θα βγει από την άμυνα και να περάσει στην ενεργό δράση προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό της.

Όχι, με διατάξεις και απαγορεύσεις ιδεών και αντιλήψεων, αλλά με την επιβολή της έννομης τάξης και την παραδειγματική τιμωρία ων εγκληματιών.

Υπάρχει βέβαια και η αντίδραση της κοινωνίας, όμως γι’ αυτή θα πούμε αύριο.

Επίθεση!