130910 ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Με ονοματεπώνυμο!

Από τις διαφημίσεις, αλλά και από τα λίγα που γνωρίζουμε περί οικονομίας των επιχειρήσεων, όλοι ξέρουμε πόσο καλό είναι γι’ αυτές να έχουν ένα όνομα ίσως και ένα επώνυμο.

Που πάει να πει να είναι γνωστές στην αγορά και το όνομα τους να συνδέεται με κάποια χαρακτηριστικά: ποιότητα, αξιοπιστία, καλές πρώτες ύλες, γρήγορο σέρβις και ένα σωρό άλλα, αναλόγως, φυσικά, και με τα προϊόντα που παράγουν.

Εξάλλου, ένα καλό όνομα δεν χαρακτηρίζει μόνο προϊόντα και επιχειρήσεις, αλλά και εμάς τους ίδιους τους ανθρώπους.

Είτε ως επαγγελματίες, είτε ως δημιουργούς, είτε ως απλούς καθημερινούς ανθρώπους, το καλό όνομα μας συντροφεύει σε κάθε δραστηριότητά μας, συχνά μάλιστα προηγείται ημών των ιδίων.

Η κοινωνία έχει αποφανθεί πως το καλό όνομα πολύ δύσκολα «χτίζεται» και πολύ εύκολα καταστρέφεται, αν πέσει σε… λάθος χέρια. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις που το όνομα άλλοι το δημιουργούν (οι πρόγονοι) και άλλοι το εξευτελίζουν (οι απόγονοι, οι κληρονόμοι), επειδή, πολύ απλά, δεν ήταν αντάξιοί του.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Πρώτα πρώτα γιατί κάτι πρέπει να πω κάθε μέρα, και έπειτα γιατί θέλω να υποστηρίξω πως καλό θα ήταν, εκτός από τους ανθρώπους, τα προϊόντα, τις επιχειρήσεις ή τις ομάδες, όνομα να έχουν και άλλα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, οι… φόροι.

Προλαβαίνω τις ενστάσεις.

Δεν εννοώ ονόματα τα «φόρος κληρονομιάς», «φόρος προστιθέμενης αξίας», «φόρος ακίνητης περιουσίας» ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζονται οι διάφορες εισφορές που κατά καιρούς εφευρίσκουν οι κυβερνήσεις, προκειμένου να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη των πολιτών εκείνων που δεν μπορούν να αποφύγουν τη φορολόγηση.

Άλλο θέλω να πω.

(Αν ήταν στην παρέα μας ο Ορέστης Μακρής θα ρωτούσε «και γιατί δεν λες αυτό το άλλο, αλλά λες αυτό που λες;)

Ίσως θα ήταν ακριβέστερο να πω πως οι φόροι θα έπρεπε να είναι… ονοματισμένοι.

Το άλλο πουλάκι:

Έχουμε παραδείγματα.

Πώς πληρώνουμε μέσα στους λογαριασμούς κάτι για το… πράσινο ή για την αποχέτευση, ή για την ΕΡΤ;

Έτσι. Συγκεκριμένα πράγματα, όπως ακριβώς λέγανε παλαιότερα πως πληρώνουν για την προίκα της βασίλισσας.

Να ξέρει δηλαδή ο φορολογούμενος πού ακριβώς θα πάνε κάποια από τα χρήματα που πληρώνει σε φόρους.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, καλό θα ήταν έτσι να… ονοματίζονται κυρίως εκείνα τα ποσά που εισπράττονται ως «χαράτσια», που πηγαίνουν δηλαδή για να εξυπηρετήσουν έκτακτες, υποτίθεται, ανάγκες.

Για να γίνει όμως πιο δίκαιο το σύστημα, καλό θα ήταν να έχει ο πολίτης τη δυνατότητα να επιλέγει πού ακριβώς θα πάνε τα χρήματα που θα πληρώσει για τέτοιες έκτακτες ανάγκες κι όχι, ας πούμε, για σχολεία, νοσοκομεία, μισθούς ή συντάξεις.

Ένας, για παράδειγμα, που θα πρέπει να πληρώσει εκατό ευρώ, να ξέρει τις έκτακτες ανάγκες της χώρας και να κάνει τις επιλογές του αξιολογώντας πού θα πάει το μεγαλύτερο μέρος ή και ολόκληρο το ποσό, ποιους δηλαδή θα ενισχύσει και ποιους θα αφήσει απ’ έξω.

Περίοπτη θέση σ’ αυτή τη λίστα θα έχουν διάφορες «προβληματικές» επιχειρήσεις, αλλά και οι υπηρεσίες εκείνες που κατά καιρούς γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης και στόχος «κινημάτων», όπως το περίφημο «δεν πληρώνω».

Πιο αναλυτικά: Πόσα λεφτά πρέπει να δώσουμε φέτος μέσω του προϋπολογισμού σε επιχειρήσεις όπως η ΕΡΤ, ο ΟΣΕ, η ΕΛΒΟ (που είναι και της μόδας) ή άλλες των οποίων οι προϋπολογισμοί έπεσαν έξω; Πόσα λεφτά χρειαζόμαστε για τη συντήρηση των εθνικών οδών ή για να λειτουργούν στην Αθήνα τα μέσα μαζικής μετακίνησης;

Ε, θα αθροίζονται αυτά τα ποσά και μετά θα γίνεται ο καταμερισμός τους (με δίκαιο, πάντα, τρόπο) στους φορολογούμενους, με κάποιο ποσό… έκτακτης εισφοράς).

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το οποίο θα επιλέγουν πού θα το δίνουν!

Εγώ, ας πούμε, θέλω να πληρώσω για να συντηρηθεί στη ζωή η ΕΛΒΟ (που είναι και της μόδας), αλλά δεν μ ενδιαφέρει αν χρεοκοπήσει ο ΟΣΕ ή αν κλείσει η ΕΡΤ.

Στην ουσία, δηλαδή, οι ίδιοι οι πολίτες θα αποφασίζουν ποιοι θα «ζήσουν» και ποιοι θα «πεθάνουν» κι όχι οι εκάστοτε πολιτικοί, που κάνουν πολιτική με τα δικά μας λεφτά.

Θα μου πείτε, το σωστό είναι να ζήσουμε όλοι.

Συμφωνώ απολύτως και μάλιστα θα συμπλήρωνα να ζήσουμε πλουσιοπάροχα, ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του, που έλεγαν και οι παλιοί μαρξιστές, παραλείποντας το «όπως ο ίδιος τις ορίζει μόνος του» που προστέθηκε αργότερα από διάφορους νεομαρξιστές.

Επειδή όμως αυτό (φαίνεται πως) δεν γίνεται, είμαστε υποχρεωμένοι ως οργανωμένη κοινωνία να κάνουμε επιλογές. Και αυτό σημαίνει πολιτική. Σημαίνει προτάσεις. Σημαίνει επίσης και επιλογή των προσώπων που θα διαχειριστούν τις κρίσιμες καταστάσεις.

Τι δεν σημαίνει; Δεν σημαίνει «να πληρώσουν οι άλλοι», «δεν πληρώνω», «να πληρώσει η πλουτοκρατία» (χωρίς να την ορίζεις), και, κυρίως, δεν σημαίνει «άσε τους άλλους να βρίσκουν τις λύσεις κι εγώ ας φωνάζω».

Εξάλλου γι’ αυτό και η πρότασή μας δεν έγινε στα σοβαρά αλλά για πλάκα. Διότι, πρωτίστως πρέπει να είμαστε κοινωνία και συντεταγμένη πολιτεία.

Α λα καρτ φορολογούμενος!