130906 ΓΑΛΑΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θα ξεκινήσω με ένα κουίζ.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να πω τις σκέψεις μου για ένα πολύ απλό αλλά σημαντικό θέμα, με βάση και όσα συζητάμε αυτές τις μέρες, για τα πανεπιστήμια και τους φοιτητές τους.

Πρώτα όμως το κουίζ:

Τι είναι αυτά που κάποτε ήταν τέσσερα, μετά έγιναν δεκατρία, μειώθηκαν στα εννιά, στη συνέχεια έγιναν έξι και τώρα θα ξαναγίνουν τέσσερα;

Φαντάζομαι πως, όσοι έχουν μια σχέση με το Λύκειο, θα βρουν αμέσως την απάντηση.

Πολύ σωστά! Είναι τα εξεταζόμενα μαθήματα, στα οποία οι μαθητές, κάθε φορά, δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να περάσουν σε κάποια σχολή.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Παιδείας, έχει ορίσει τον αριθμό των μαθημάτων στα τέσσερα. Ο Αρσένης (κάτσε καλά, Γεράσιμε) τα είχε κάνει δεκατρία. Ο Πέτρος Ευθυμίου τα μείωσε σε εννιά και η Μαριέττα Γιαννάκου, ακόμα περισσότερο σε έξι.

Τώρα, ο νυν υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος τα κάνει τέσσερα.

Ξέρετε για ποιους λόγους γίνονται όλες αυτές οι αλλαγές;

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους! «Προκειμένου να μειωθεί η παπαγαλία και να παταχθεί η παραπαιδεία».

Τα μαθήματα αυξάνονται-μειώνονται, οι υπουργοί έρχονται και φεύγουν, ωστόσο η παπαγαλία και τα φροντιστήρια ζουν και βασιλεύουν!

Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο, υπάρχει και άλλο.

Σύμφωνα με κατά καιρούς δηλώσεις των ίδιων των πανεπιστημιακών δασκάλων, στις διάφορες σχολές εισέρχονται φοιτητές που, όλο και πιο συχνά, δεν έχουν τις στοιχειώδεις απαιτούμενες γνώσεις για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες των όσων θα διδαχθούν εκεί.

Γι’ αυτό, το τελευταίο διάστημα, ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές που υποστηρίζουν πως οι γενικές εξετάσεις πρέπει να ξεφύγουν από την αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας (του εκάστοτε υπουργού δηλαδή) και να περάσουν στην αρμοδιότητα των πανεπιστημίων, ίσως και της κάθε σχολής ειδικά, η οποία θα δηλώνει πόσους φοιτητές μπορεί να δεχθεί και τι γνώσεις πρέπει να έχουν αυτοί, ώστε να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των σπουδών.

Το άλλο πουλάκι:

Δύο τινά θα συμβούν.

Το πρώτο είναι ότι θα χαθεί η εμπιστοσύνη στο αδιάβλητο των εξετάσεων. Διότι, κατά τα ψέματα, μπορεί να ακούγονται κάποια μεμονωμένα παράπονα, όμως το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων είναι από τα ελάχιστα πράγματα στην ελληνική επικράτεια που κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Κανείς δεν τολμάει να ισχυριστεί πως υπάρχουν παραθυράκια από τα οποία μπορούν να περνούν διάφοροι που έχουν μέσα, γνωριμίες, λεφτά ή δεν ξέρω τι άλλο.

Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να ισχυριστεί πως οι βαθμολογητές δεν ήταν ακριβοδίκαιοι με το γραπτό του ή ότι το εξέτασαν «στο πόδι», όμως φαινόμενα διαβλητότητας του συστήματος δεν έχουν εμφανιστεί.

Ο φόβος, επομένως, είναι, πως πιθανότατα οι σχολές να μην τα καταφέρουν εξίσου καλά και να έχουμε περιπτώσεις όπου ο γιος του καθηγητή θα πηγαίνει όχι καλά προετοιμασμένος αλλά πολύ καλά ενημερωμένος για τα θέματα στα οποία θα εξεταστεί.

Αν με εννοείτε.

Το δεύτερο που θα συμβεί είναι πως, φυσιολογικά, δεν θα περνούν όλοι κάπου, όπως συμβαίνει σήμερα.

Αφού θα έχεις την υποχρέωση να επιλέγεις κάποιο πανεπιστήμιο ή κάποια σχολή, όπου θα δοκιμάσεις τα φτερά σου, είναι λογικό να μην γίνεται αυτό το σημερινό, δηλαδή να εξετάζεσαι μια φορά και μετά να δηλώνεις εκατό διαφορετικές σχολές και «όπου κάτσει η μπίλια».

Το αποτέλεσμα θα είναι πολλοί αποτυχόντες να καταφεύγουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Κι εδώ έρχομαι στο θέμα που θέλω να θίξω. Για ποιο λόγο να μην υπάρχουν και στη χώρα μας ιδιωτικά (μη κρατικά, δηλαδή) πανεπιστήμια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για δυο κυρίως λόγους.

Διότι μπορεί να είναι πολύ καλά ή μπορεί να είναι πολύ… «μάπα». Δηλαδή, να απευθύνονται σε πολύ πλούσιους ή στην «πλέμπα». Αυτά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα όσων εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως η ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστική υπόθεση του κράτους.

Κλείνουν όμως τα μάτια σε μια πραγματικότητα όπως την περιγράψαμε και τις προηγούμενες μέρες.

Και σήμερα είναι πάρα πολλοί αυτοί που σπουδάζουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, μόνο που αυτά δεν είναι ελληνικά.

Αποτέλεσμα; Να φεύγουν από τη χώρα ένα σωρό λεφτά κι ένα σωρό καλά μυαλά. Δηλαδή καταστροφή.

Και σήμερα επίσης υπάρχουν εκείνοι που σπουδάζουν σε καλά πανεπιστήμια, στα οποία (να κάτι που συνήθως δε λέμε) δεν αρκούν τα λεφτά για να φοιτήσεις αλλά πρέπει και να σε κόβει, και οι άλλοι που επιλέγουν τα «μάπα» όπου δεν κοιτούν τις γνώσεις σου, αλλά μόνο αν έχεις να πληρώσεις.

Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να μην υπάρχει κι εδώ η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών «μη κερδοσκοπικών» (όπως άλλωστε είναι τα περισσότερα σοβαρά ιδρύματα του εξωτερικού, κάτι που επίσης ξεχνάμε) ανώτατων ιδρυμάτων;

Έχει γούστο και νόημα ίσως να παραμένεις ένα ηρωικό, ανυπότακτο, γαλατικό χωριό, με δυο όμως προϋποθέσεις.

Ότι γνωρίζεις πώς παρασκευάζεται το μαγικό φίλτρο και ότι οι κάτοικοί σου δεν ζηλεύουν τις κατακτημένες περιοχές, ούτε ψάχνουν τρόπους πώς να καταφύγουν εκεί.

Μα τον Τουτάτη!