130917 ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Άλλος λόγος;

Προσπαθούσαμε χθες να διερευνήσουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι (πολλοί) εργαζόμενοι του δημοσίου και των ΔΕΚΟ δεν συμμετέχουν στις απεργίες που προκηρύσσουν τα συνδικάτα τους.

Λόγους τους οποίους θα έπρεπε να αναζητήσουν οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προκειμένου να τους ανασκευάσουν.

Ένας ακόμη λόγος είναι ότι οι απεργίες, πριν προκηρυχθούν, στη φάση δηλαδή της συζήτησης και της απόφασης, δεν έχουν τη δεδηλωμένη βούληση των εργαζομένων για την υλοποίησή τους, για να μην πω ότι έχουν εκείνη για τη μη πραγματοποίηση απεργίας, την οποία όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αγνοούν.

Θα σας πω πώς γίνεται για να καταλάβατε. Η συνήθης διαδικασία είναι η εξής: Μια συνομοσπονδία, εκτιμώντας την πολιτική κατάσταση, εισηγείται στους εργαζόμενους την πραγματοποίηση απεργίας. Αυτοί πρέπει να πραγματοποιήσουν γενικές συνελεύσεις, ώστε να αποφασίσουν αν συμφωνούν ή όχι.

Στις (έκτακτες) γενικές συνελεύσεις των σωματείων, υπάρχει απαρτία όταν συμμετέχει ένα πολύ μικρό ποσοστό των εγγεγραμμένων μελών, συνήθως το ένα πέμπτο ή και λιγότερο, αφήστε που σε κάποια σωματεία η τρίτη συνέλευση έχει απαρτία με όσους κι αν παρευρίσκονται.

Που σημαίνει –για να πάρουμε ένα «λογικό» παράδειγμα- ένα σωματείο τριακοσίων εργαζομένων μπορεί να πραγματοποιήσει συνέλευση με απαρτία, όταν βρίσκονται παρόντα εξήντα μέλη. Αν τα τριάντα ένα ψηφίσουν την πραγματοποίηση απεργίας, τότε στην ομοσπονδία «κατεβαίνει» τέτοια απόφαση, η οποία όμως, στην πραγματικότητα πάρθηκε από το ένα δέκατο των εργαζομένων.

Ε, θα είναι έκπληξη, αν ένα ποσοστό της τάξης του 80% και πάνω γυρίσει την πλάτη στη συγκεκριμένη απεργία;

Αφήστε που πολλοί σύλλογοι, επειδή δεν συγκεντρώνουν ούτε αυτόν τον μικρό αριθμό στην συνέλευση, ώστε ένα υπάρξει απαρτία, δεν στέλνουν απόφασης, αλλά εξουσιοδοτούν την ομοσπονδία να εκτιμήσει την (εκτιμημένη ήδη) κατάσταση και να προχωρήσει ή όχι στην απεργία.

Ε, εκεί, στην Αθήνα, είναι που παίζονται τα χοντρά παιχνίδια. Σας πληροφορώ ότι εννιά στις δέκα φορές η ομοσπονδία εκτιμά πως η απεργία είναι επιβεβλημένη (γι’ αυτό άλλωστε έκανε και τη σχετική εισήγηση προς τα πρωτοβάθμια σωματεία) και την πραγματοποιεί, έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια… μη συμμετοχή.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτός είναι ο κανόνας.

Έτσι συνέβαινε επί δεκαετίες κι έτσι εξακολουθεί να συμβαίνει, λες και κανείς δεν καταλαβαίνει ή δεν μπορεί να βγάλει κάποιο συμπέρασμα από όλη αυτή την κατάσταση.

Οι συνδικαλιστές, οι μεγαλοσυνδικαλιστές είναι το πιο σωστό, εξακολουθούν να παίζουν τα παιχνίδια τους, ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων στα οποία ανήκουν, προσβλέποντας συχνά και σε ένα ίδιον όφελος.

Τα μικρότερα στελέχη, όταν δεν διακατέχονται από προσωπικές φιλοδοξίες και μεγαλοϊδεατισμούς, εξακολουθούν αφελώς να πιστεύουν πως «στραβός είναι ο γιαλός» και να μην αναρωτιούνται ούτε για λίγο μήπως οι ίδιοι «στραβά αρμενίζουν».

Ποιους βολεύει το όλο σύστημα;

Όλους εκείνους, από κόμματα μέχρι επαγγελματικά στελέχη, που θέλουν να ελέγχουν τον συνδικαλισμό και να κινούν τα νήματα χρησιμοποιώντας τον κατά το δοκούν.

Αυτοί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε. Είναι πολύ βολικό οι αποφάσεις να παίρνονται από ισχνές μειοψηφίες, οι οποίες χειραγωγούνται πιο εύκολα από έμπειρα στελέχη και ελεγχόμενες ομάδες.

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε εδώ: Και τι πρέπει να γίνει; Αν η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων είναι αδιάφορη, δεν πρέπει να λαμβάνεται ποτέ καμία απόφαση, ούτε να προκηρύσσεται ποτέ απεργία;

Δεν θα απαντήσω.

Θα σας καλέσω μόνο να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο ρόλος του συνδικαλισμού και πόσο δημοκρατικό είναι να εκπροσωπείς τον άλλο με το ζόρι, ακόμη κι όταν εκείνος προφανώς δεν επιθυμεί την εκπροσώπησή του, πιθανότατα ούτε καν τη συμμετοχή του στο συνδικάτο, η οποία επίσης γίνεται συχνά σχεδόν υποχρεωτικά, με ανάλογη παρακράτηση της συνδρομής.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πήγε μακριά η βαλίτσα.

Ξεκινήσαμε να διερευνούμε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι δεν συμμετέχουν στις απεργίες και φτάσαμε να συζητάμε όλη την παθογένεια του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αφήσαμε όμως ένα ερώτημα που δεν τέθηκε καν.

Είπαμε ποιους βολεύει το όλο σύστημα, όμως δεν αναρωτηθήκαμε ποιους δεν βολεύει, ποιοι την πληρώνουν.

Πρωτίστως κάποιοι ρομαντικοί που, σε κάθε απεργία, ασχέτως από τον τρόπο που αυτή αποφασίστηκε, ασχέτως από το πόσο καλά οργανώθηκε, ασχέτως ακόμη κι από τα αιτήματά της, αυτή προτιμούν να είναι απεργοί παρά απεργοσπάστες.

Όπως έλεγε κάποιος από αυτούς «προτιμώ να είμαι δίπλα στον συνάδελφο που χάνει το μεροκάματο του παρά σ’ εκείνον που πάει και το παίρνει».

Όλοι αυτοί, πιστέψτε με, είναι πάρα πολλές οι φορές που απεργούν με βαριά καρδιά, καμιά φορά βρίζουν κιόλας από μέσα τους, όμως είναι εκεί γιατί έτσι έχουν μάθει, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Ξέρετε ποιο είναι το κακό; Ότι συχνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των συμφερόντων για τα οποία μιλήσαμε πριν και ότι ίσως με τη (συνεπή) στάση τους βοηθούν να διαιωνίζεται ένα σάπιο σύστημα.

Και είναι κρίμα!

Λογική και συναίσθημα.