130905 ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ας μπούμε στα πιο βαθιά…

Λίγο πολύ αναφερθήκαμε χθες στο τι σημαίνει για μια πόλη να έχει φοιτητές, αρκετές χιλιάδες φοιτητών, και τι οικονομική ανάσα δίνουν στους κατοίκους της τα εμβάσματα που καταφτάνουν από όλα τα μέρη της Ελλάδας για το ενοίκιο και τα άλλα έξοδα των νέων.

Πάνω σ’ αυτή την οικονομική πραγματικότητα, αλλά και στο διαχρονικό ελληνικό ρουσφέτι, στηρίχτηκαν οι κυβερνήσεις που υλοποίησαν το σύνθημα «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε (μεγάλο) χωριό και ΤΕΙ».

(Μη το ψάχνετε οι Δραμινοί εμείς δεν είμαστε καν μεγάλο χωριό, απλώς είχαμε ισχυρούς τοπικούς παράγοντες και καταφέραμε να εισάγονται εδώ πενήντα φοιτητές το χρόνο.

Πολλούς είπα;)

Ωστόσο, παρά την αφθονία επιλογών και ευκαιριών που παρέχει ο κήπος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσής μας, χιλιάδες νέων εξακολουθούν να μεταναστεύουν γυρεύοντας να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Αυτοί κινούνται από πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Κάποιοι δεν καταφέρνουν να εισαχθούν σε κανένα ανώτερο (για ανώτατο δεν μιλάμε) ίδρυμα της χώρας ή μήπως θα ήταν πιο ακριβές να πούμε…καταφέρνουν να μην εισαχθούν!

Έτσι παίρνουν τα μάτια τους, παίρνουν κι ένα γερό κομπόδεμα από τους γονείς, συνήθως σε συνάλλαγμα κάποιας ανατολικής χώρας, και φεύγουν για να επιστρέψουν σε λίγα χρόνια γιατροί, υλοποιώντας τη λαϊκή ρήση που λέει «άμα τουρκέψω να γίνω αγάς».

Τώρα, πώς γίνεται ένας μαθητής του 2 και του 3 και πηγαίνει, ας πούμε στη Βουλγαρία, να μαθαίνει αμέσως τη γλώσσα, να σπουδάζει γιατρός και να τελειώνει πιο γρήγορα κι από τους παλιούς αριστούχους συμμαθητές του που πέρασαν εδώ, αυτό μόνοι οι ίδιοι, κάποιοι καθηγητές τους και το πορτοφόλι του πατέρα τους (όχι του πατέρα των καθηγητών, των φοιτητών) το γνωρίζουν.

Πάντως γίνεται. Και φανταστείτε, που λέει και κάποιος φίλος καθηγητής, να σου συμβεί κάτι, να διακομιστείς αναίσθητος στο νοσοκομείο, να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις από πάνω σου έναν τέτοιο, παλιό μαθητή σου, που, αδικημένος από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, και από εσένα τον ίδιο, έφυγε να σπουδάσει γιατρός στη Βουλγαρία.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί.

Υπάρχουν νέοι που πέρασαν σε κάποια σχολή της χώρας μας, δεν ήταν όμως αυτή ακριβώς που στόχευαν και έτσι φεύγουν έξω προκειμένου να σπουδάσουν αυτό που επιθυμούν.

Κάποιοι μπορεί να ήταν και άριστοι μαθητές που απλώς ατύχησαν στις εξετάσεις και, έχοντας και την οικονομική δυνατότητα, μεταναστεύουν συνήθως προς κάποια αγγλοσαξονική χώρα.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, η οποία έχει εμφανιστεί κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Πρόκειται για μαθητές που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δώσουν εξετάσεις στη χώρα μας!

Που σημαίνει ότι γλιτώνουν και όλα τα έξοδα των φροντιστηρίων, μαθαίνουν μόνο καλά μια ξένη γλώσσα και φεύγουν κατ’ ευθείαν στο εξωτερικό.

Μη νομίσετε ότι τους κοστίζει τρομερά ποσά, εξάλλου πατσίζουν από την οικονομία που κάνουν αποφεύγοντας επί τρία χρόνια φροντιστήρια και ιδιαίτερα.

Και επειδή ο πόνος του ξενιτεμού είναι μεγάλος, κυρίως για τους γονείς, αν το καλοσκεφτείς, για έναν Αθηναίο, το Λονδίνο είναι πιο κοντά, απ’ ότι η Ξάνθη και για τον Σαλονικιό το Βερολίνο πιο κοντά απ’ ότι η Σάμος.

Φυσικά, το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι οι νέοι αυτοί σπουδάζουν ακριβώς αυτό που επιθυμούν και γλιτώνουν, μαζί και οι οικογένειές τους, το άγχος των εξετάσεων, που όλοι ομολογούν ότι δεν είναι και λίγο πράγμα.

Α, και κάτι άλλο. Ξέρουν ακριβώς πότε θα τελειώσουν τις σπουδές τους και, όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα, θα έχουν έναν ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο αέρα, πολύ περισσότερες εμπειρίες από έναν συμμαθητή τους που σπούδασε εδώ και, φυσικά, την άριστη γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι δεν καταλάβατε;

Βεβαίως και εννοούμε πως όταν μένεις εδώ δεν ξέρεις πότε ακριβώς θα τελειώσεις, κυρίως διότι δεν εξαρτάται από εσένα, αλλά από τους αγωνιστικότατους συμφοιτητές σου, οι οποίοι καταλαμβάνουν κάθε τόσο τις σχολές με αποτέλεσμα να χάνονται εξεταστικές περίοδοι και εξάμηνα.

Θα μου πείτε δεν είναι σωστό να αγωνίζονται οι φοιτητές;

Βεβαίως! Μάλιστα η αντίφαση βρίσκεται στο ότι τα αιτήματα τους (καμιά φορά) είναι ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, υψηλότερο επίπεδο σπουδών και, φυσικά, δημόσια, δωρεάν παιδεία.

Κόκκινη γραμμή ή καλύτερα κόκκινο πανί γι’ αυτούς είναι κάθε κουβέντα για ίδρυση και στη χώρα μας «μη κρατικών» πανεπιστημίων, παρ’ όλο που, όπως λέμε τόση ώρα τώρα, όποιος γουστάρει μπορεί ελεύθερα να σπουδάσει σε οποιοδήποτε αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικό πανεπιστήμιο, αρκεί να είναι έξω από εδώ.

Αυτά και άλλα πολλά έχουν στο νου τους γονείς και νέοι που επιλέγουν αυτό το τελευταίο δρόμο, δηλαδή το να αποφύγουν το ελληνικό εξεταστικό σύστημα, με ό,τι σημαίνει αυτό, και να ανοίξουν τα φτερά τους κατ’ ευθείαν για κάποιο σοβαρό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Λέτε να το μετανιώνουν;

Και καλή τύχη όπου κι αν πας…