130909 ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιο είναι το χειρότερο;

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό ασυγκρίτως μεγαλύτερο απ’ ό,τι τα προηγούμενα, ψάχνουμε να βρούμε το λιγότερο κακό.

Ή, όπως θα προσπαθήσω να σας πω στη συνέχεια, προσποιούμαστε ότι το ψάχνουμε, ενώ στην πραγματικότητα επιλέγουμε στην τύχη.

Αυτό είναι το χειρότερο.

Χειρότερο από τι; Από τα μέτρα που έχουν πάρει οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις και που έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στην οικονομική εξαθλίωση.

Δηλαδή, για να το πούμε πιο απλά, χειρότερο πράγμα κι από τα μέτρα είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτά παίρνονται, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται, που ο τρόπος, δηλαδή, δεν είναι τα ίδια τα μέτρα.

Πήγα να σας ξεμπερδέψω και σας μπέρδεψα περισσότερο!

Ας κάνουμε ένα παράδειγμα στον πίνακα, για να γίνει κατανοητό: Χρειάζεται ένα συμμάζεμα του κράτους.

Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι στο οποίο θα συμφωνούσαν όλοι, αν δεν μιλούσαν από τηλεοπτικά παράθυρα ή από μπαλκόνια.

Πώς όμως θα γίνει αυτό το συμμάζεμα;

Εδώ δεν θα συμφωνήσουμε όλοι, διότι, πολύ σωστά, «πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι».

Ένα μέτρο, λοιπόν, που θα ήταν οι απολύσεις, μέτρο επαχθές, μπορεί να αποδειχθεί επαχθέστερο, όταν πιάνουμε τον πρώτο υπάλληλο που θα βρεθεί μπροστά μας και τον στέλνουμε στο σπίτι του.

Άλλο παράδειγμα:

Το κράτος πρέπει να αυξήσει τα έσοδά του και να μειώσει τα χρήματα που δίνει σε μισθούς και συντάξεις. (Κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν είναι υποχρεωτικό να συμβούν και τα δυο. Δεν θα διαφωνήσουμε).

Έρχεται, λοιπόν, μια κυβέρνηση και κόβει όλα τα δώρα, όλα τα επιδόματα, μειώνει όλες τις συντάξεις, τους μισθούς και σου πατάει κι ένα «χαράτσι», το οποίο πίπτει επί δικαίων και αδίκων.

Γιατί; Διότι κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί και να συζητήσει έναν τρόπο δίκαιο – όσο γίνεται- παρά παίρνει το ψαλίδι και κόβει.

Εδώ πρέπει να ομολογήσουμε πως έχουν μεγάλη ευθύνη και οι αντιπολιτεύσεις, όπως και τα συνδικάτα, που αρνούνται να συζητήσουν οποιοδήποτε μέτρο, πιστεύοντας ότι έτσι αφήνουν την κυβέρνηση επωμιστεί όλο το κόστος.

Το άλλο πουλάκι:

Όλη την κυβέρνηση;

Να που φτάνουμε στο σημείο όπου θα πρέπει να δούμε κάτι ακόμη χειρότερο κι από αυτά που λέγαμε πριν.

Για να παραφράσω γνωστή διαφήμιση, αν υπάρχει κάτι χειρότερο και από τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται τα μέτρα, αυτό πρέπει να είναι η ελληνίδα κουτοπονηριά.

Εννοείται, των πολιτικών, οι οποίοι βάζουν την υπογραφή τους σε κάθε μέτρο.

Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Στο γεγονός ότι πολλοί από αυτούς θέλουν να μας πείσουν ότι το κάνουν με την ίδια προθυμία που θα έπαιρναν… μουρουνόλαδο!

Τους βλέπεις να εμφανίζονται στα κανάλια, άλλοτε με περίλυπο ύφος και άλλοτε ως κατάδικοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και να προσπαθούν να μας πείσουν πως, αν ήταν στο χέρι τους, ποτέ δεν θα αποφάσιζαν τέτοια μέτρα.

«Ας όψεται όμως η κοινωνία η κακούργα που άλλους τους κατεβάζει κι άλλους τους ανεβάζει στα τάρταρα», που θα έλεγε και η ατυχήσασα Μίτση Κωνσταντάρα στον αδελφό της Λάμπρο.

Δηλαδή, οι πολιτικοί αυτοί, στην πραγματικότητα, θα ήθελαν να επιτελούν μόνο το υψηλό έργο της παροχής αυξήσεων, των προσλήψεων (ημετέρων) και γενικότερα της ικανοποίησης κάθε αιτήματος, οποιασδήποτε ομάδας πολιτών μπορούσε να πιέσει.

Γι’ αυτό ανακατεύτηκαν από μικροί με τα κόμματα, γι’ αυτό μπήκαν στην πολιτική κι όχι για να διαχειρίζονται κρίσεις και να κάνουν περικοπές και απολύσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε, γιατί δεν φεύγουν;

Τι νόημα έχει να ανήκουν σε μια κυβέρνηση, η οποία είναι αποφασισμένη να πάρει κάποια μέτρα, να προσπαθήσει ίσως να διορθώσει και στρεβλώσεις χρόνων, να κάνει και ένα απαραίτητο νοικοκύρεμα, όμως οι ίδιοι να είναι στο «ναι μεν αλλά»;

Αν πιστεύουν σε αυτά που υπογράφουν, ας βγουν προς τα έξω να τα υποστηρίξουν. Θέλουν τις διαρθρωτικές αλλαγές; Θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις; Θέλουν τον περιορισμό του δημοσίου στα «απολύτως απαραίτητα»; Πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν μετακινήσεις υπαλλήλων, να υπάρξουν διαθεσιμότητες, απολύσεις;

Αν όχι, ας παραιτηθούν από τη θέση τους, να αναλάβουν κάποιοι που το κάνουν και ας πάψουν να παριστάνουν τα θύματα, που η κακιά μοίρα, κάποια κατάρα, η τρόικα, ακόμη κι ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός του κόμματό τους τους υποχρεώνουν να κάνουν πράγματα που δεν ανήκουν στην ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία τους.

Έτσι, για να ξέρουμε κι εμείς οι ψηφοφόροι ποια ήταν η αληθινή στάση του καθενός και αναλόγως να καθορίσουμε τη δική μας.

Αυτοί όμως τι θέλουν; Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.

Σου λέει, αν τα μέτρα αποφέρουν κάτι θετικό, θα θυμίσουμε σε όλους πως έχουν την υπογραφή μας. Αν όμως κάνουμε μια τρύπα στο νερό, τότε θα υποστηρίξουμε πως εμείς τα υπογράψαμε με το πιστόλι στον κρόταφο.

Δεν έχω δίκιο που υποστηρίζω ότι αυτοί είναι ό,τι χειρότερο διαθέτουμε;

Κουτοπονηριές!