131003 ΔΙΜΕΤΩΠΟ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχουν δύο θέματα.

Στην πορεία ίσως μας προκύψει και κανένα τρίτο, όμως, για την ώρα, ας ασχοληθούμε με αυτά.

Το ένα έχει να κάνει με την υπόσταση, δηλαδή την οργανωτική δομή, τον τρόπο λειτουργίας και, πίσω απ’ όλα, την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής.

Αυτή άρχισε σιγά σιγά να αποκαλύπτεται και να τη συνειδητοποιούν ακόμη και οι πιο ανυποψίαστοι, οι πιο αφελείς.

Υπάρχει όμως και το δεύτερο που είναι ίσως πιο σοβαρό. Το γεγονός ότι βρέθηκαν τόσοι πολλοί «αφελείς» (αυτή τη φορά η λέξη σε εισαγωγικά) να πιστέψουν στα λόγια αλλά και να επικρατήσουν τα έργα.

Έτσι έφτασε η Χρυσή Αυγή να λανσάρεται στις δημοσκοπήσεις ως τρίτο κόμμα. Σας μεταφέρω κουβέντα που τη διάβασα, αλλά την άκουσα και με τα αφτιά μου, γεγονός που δείχνει ότι κυκλοφορούσε πολύ στους σχετικούς κύκλους:

«Στις επόμενες εκλογές θα πάθουν πλάκα. Αν τα έχασαν μ’ αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες, τώρα θα ζαλιστούν. Έχουμε δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι μπορεί να είμαστε και δεύτεροι».

Ας τα δούμε όλα από την αρχή.

Πριν από μερικά χρόνια η Χρυσή Αυγή ήταν ένα κόμμα που δεν μπορούσε να πλησιάσει το 1% του εκλογικού σώματος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ψήφιζαν μόνο τα μέλη του, άντε και μερικοί άλλοι που βρισκόταν από κοντά.

Τι συνέβη και έκανε αυτό το εκλογικό ΜΠΑΜ με αποτέλεσμα μάλιστα να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος;

Για το μπαμ υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Για κάποιους φταίει το μνημόνιο, αποκλειστικά. Για άλλους φταίει η γενική απαξίωση των πολιτικών, όπως εκφράστηκε από μια μεγάλη μερίδα των αγανακτισμένων. Για άλλους φταίνε προβλήματα όπως το μεταναστευτικό και η ασφάλεια στις μεγάλες κυρίως πόλεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως έπαιξε ρόλο η ευνοϊκή υποδοχή της Χρυσής Αυγής από μερίδα του τύπου και των δημοσιογράφων. Άλλοι ρίχνουν το φταίξιμο στη θεωρία των δύο άκρων και τον εθισμό της κοινωνίας σε πράξεις βίας που, ανάλογα από ποιους προέρχονταν, μπορεί να γίνονταν «κατανοητές», ανεκτές ή και νομιμοποιούνταν.

Στο κάθε επιχείρημα μπορεί να φέρει κανείς έναν σοβαρό αντίλογο και να υποστηρίξει, για παράδειγμα, ότι μνημόνια ή/και μετανάστες υπάρχουν και αλλού όμως πουθενά δεν εμφανίστηκε αντίστοιχο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Το άλλο πουλάκι:

Λίγη προσοχή εδώ.

Ακροδεξιά κόμματα υπάρχουν και αλλού, ίσως μάλιστα και με μεγάλη εκλογική δύναμη! Κόμματα όμως καθαρά ναζιστικά, με την υπόσταση της Χρυσής Αυγής, όχι. Κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε κι έναν διαχωρισμό για το δικό μας πολιτικό σύστημα. Πολλοί θεωρούσαν τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό κάτι σαν μια από λάιτ Χρυσή Αυγή. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι.

Μπορεί πολλοί ψηφοφόροι του πρώτου να μεταπήδησαν στη δεύτερη. Μπορεί ακόμη κάποιες ιδέες να βρίσκονται πολύ κοντά. Σε καμιά περίπτωση όμως τα δύο αυτά δεν ταυτίζονται.

Ξαναλέω, έτσι αποδείχθηκε, προς έκπληξη ή και απογοήτευση κάποιων.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις συνθήκες που θέριεψαν τη Χρυσή Αυγή και χρησιμοποιώ το ρήμα μετά λόγου γνώσης, γιατί θέλω να μιλήσω και για τον φαύλο κύκλο που είπαμε πριν, περνώντας έτσι και στο δεύτερο ζήτημα.

Φαίνεται πως λειτούργησαν ταυτοχρόνως όλες οι παράμετροι που αναφέραμε, παίζοντας η κάθε μία το δικό της ρόλο, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πολιτικό βραχυκύκλωμα, για όσους θυμούνται τον όρο από τον ηλεκτρισμό.

Τι συνέβη, λοιπόν;

Ο κόσμος «στήριξε» τη Χρυσή Αυγή, κι αυτή, όσο έβλεπε τη στήριξη του κόσμου τόσο ενίσχυσε κάποιες πρακτικές που έκαναν ακόμη μεγαλύτερο το κοινό της.

Κι έτσι ερχόμαστε, στο δεύτερο ζήτημα, όπως το θέσαμε εξαρχής. Εντάξει. Οι «αφελείς» είναι πολλοί κι ας πούμε ότι δεν γνώριζαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι ακριβώς ήταν η Χρυσή Αυγή.

Πώς εξηγείται όμως το γεγονός ότι κάποιες πρακτικές, όπως η επίθεση σε «ζωντανή μετάδοση» και το γρονθοκόπημα μιας γυναίκας να φέρνουν ακόμη περισσότερους κοντά στη Χρυσή Αυγή;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ πρέπει να πέσει το βάρος.

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που επιδοκιμάζει (ακόμα και με πρόθεση ψήφου) ξυλοδαρμούς, τραμπουκισμούς και επιθέσεις εναντίον ανυποψίαστων πολιτών;

Πόσα ακόμη χρόνια δημοκρατικού βίου ή αγωγής του πολίτη θα πρέπει να περάσουμε, μέχρι να καταλάβουμε πως η διαφωνία είναι δικαίωμα (υποχρέωση θα έλεγαν κάποιοι) και πως οι όποιες διαφορές μπορούν να επιλυθούν ΜΟΝΟ μέσω διαλόγου;

Στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, ο Χρήστος Γιανναράς μιλούσε για «πλαφόν» στα εγκλήματα και κατηγορούσε τους διάφορους «υποκριτές», οι οποίοι δεν θεωρούν εγκλήματα τις εκβιαστικές ενέργειες, τους λοστούς και τους ξυλοδαρμούς, παρά μόνο τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου.

Ήταν όμως ο ίδιος που έλεγε πως δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα γιαουρτάκι και πως το γιαούρτωμα είναι μια πράξη που μπορεί να δικαιολογηθεί, μέσα σε κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο.

Πού βρίσκεται, λοιπόν, το πλαφόν;

Η κοινωνία μας, είτε ως συγκροτημένη πολιτεία με τους θεσμούς της, είτε ως καθημερινή επαφή των μελών της, πρέπει να δουλέψει πολύ σε δύο κατευθύνσεις.

Η μία είναι η αποκάλυψη και η πάταξη εγκληματικών οργανώσεων, ακόμη κι αν φοράνε τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού.

Η άλλη, η πιο δύσκολη, είναι η διαπαιδαγώγηση στον μη βίαιο τρόπο δράσης.

Και σκέψης!

Να μας γίνει μάθημα!