131017 ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Δεν είμαστε γκρινιάρηδες.

Θα πρέπει να ξεχωρίσουμε λίγο την γκρίνια από την κριτική ή από την υπερβολική, πολλές φορές, τελειομανία.

Η γκρίνια έχει να κάνει με το ανικανοποίητο, με την κακή του όμως έννοια. Στην πραγματικότητα, τον γκρινιάρη δεν τον πειράζει κάτι επειδή δεν είναι καλύτερο, αλλά επειδή δεν έγινε όπως θα ήθελε εκείνος.

Ο γκρινιάρης δεν κάνει κριτική, τρώγεται με τα ρούχα του.

Ακόμη κι αν αλλάξει κάτι που τον ενοχλούσε, ακόμη κι αν γίνει όπως θα το ήθελε εκείνος, πάλι θα βρει κάτι που τον ενοχλεί για να έχει να παραπονιέται.

Πολλές φορές η γκρίνια δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αντιπολιτευτικής διάθεσης.

Γκρινιάζεις γιατί οφείλεις να το κάνεις, γιατί πρέπει να διαχωρίζεις πάντοτε τη θέση σου από εκείνους που παίρνουν αποφάσεις, έτσι ώστε να έχεις κι ένα σημείο –μακάρι και πολλά- διαφοράς, αναγνωρίσιμο από τους ψηφοφόρους.

Αν δεν γκρινιάζεις και κάνεις εποικοδομητική κριτική τότε είναι σαν να ανοίγεις τον πολιτικό λάκκο που θα πέσεις μέσα, αφού η κριτική αυτή μπορεί να βελτιώσει τους αντιπάλους σου και να τους εμφανίσει πιο αποτελεσματικούς στα μάτια των ψηφοφόρων.

Για ποιο λόγο όμως αυτή η μικρή διάλεξη περί γκρίνιας;

Μα, φυσικά, επειδή πρόκειται να… γκρινιάξουμε

Αστειεύομαι.

Όπως είπα στην αρχή ούτε γκρινιάρηδες είμαστε, ούτε διεκδικούμε καμιά ψήφο, ώστε να προσπαθούμε να μειώσουμε τους αντιπάλους και να αναδειχθούμε εμείς.

Πουλάκια είμαστε και προσπαθούμε να λέμε τα πράγματα όπως τα βλέπουμε και όπως μας κόβει.

Αν αυτό είναι μια θετική συμβολή ή όχι το κρίνετε εσείς. Αν κάποιοι στους οποίους έχει ανατεθεί να παίρνουν αποφάσεις ακούσουν κάτι που τους φαίνεται καλό και θελήσουν να το υιοθετήσουν, αυτό θα είναι για μας πολύ ευχάριστο.

Στο τέλος τέλος, κουβέντα να γίνεται.

Καμιά φορά συζητάμε όχι επειδή θα ακουστεί η γνώμη μας ή θα την λάβει ο άλλος υπόψη του, αλλά έτσι, για… ανταλλαγή απόψεων όπως λέγαμε και παλιά.

Το άλλο πουλάκι:

Με την κουβέντα κάτι βγαίνει.

Μπορεί να μη κερδίζουμε όλοι το ίδιο, μπορεί να μην καταλήγουμε όλοι στα ίδια συμπεράσματα, κανείς όμως δεν βγαίνει χαμένος συζητώντας. Ακόμη και εκείνος που δείχνει ότι μετά από μια συζήτηση δεν έχει μετακινηθεί καθόλου από τις αρχικές τους θέσεις, κατά βάθος έχει μπει στη διαδικασία να ξανασκεφτεί μήπως κάτι δεν είναι όπως το έχει στο κεφάλι του.

Πολύ μπλα μπλα όμως και δεν έχουμε έρθει ακόμη στο θέμα μας, που είναι η ανακύκλωση.

Λέγαμε χθες πως ο Δήμος έκανε τη δική του δουλειά και μπράβο του, και πως τώρα σειρά έχουμε εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Ωστόσο, για να είμαστε ακριβείς, η δουλειά του Δήμου δεν τελειώνει εδώ, αφού αυτό το πράγμα που λέγεται ανακύκλωση –προσπάθεια για ανακύκλωση- θέλει συνεχή παρακολούθηση και επιδέχεται συνεχείς βελτιώσεις.

Παραδείγματος χάρη πρέπει να γίνουν καταγραφές ώστε ένα διαπιστωθεί ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες κάθε περιοχής και κάθε γειτονιάς, αφού δεν παράγουμε όλοι τα ίδια «σκουπίδια» ή τα ίδια υλικά προς ανακύκλωση.

Άλλα πράγματα βγάζουν στους κάδους τα νοικοκυριά της πόλης, άλλα τα νοικοκυριά του χωριού, άλλα τα εμπορικά καταστήματα του κέντρου, άλλα οι καφετέρες κι άλλα τα σούπερ μάρκετ.

Θα μου πείτε τι την ψάχνεις τώρα, αυτό θα είχε νόημα αν γινόταν και διαχωρισμός των ανακυκλώσιμων υλικών στην πηγή. Αφού εμείς τα ρίχνουμε όλα στον ίδιο κάδο…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αδυναμία του συστήματος.

Κατά τη γνώμη μας αυτό έπρεπε να επιδιωχθεί ως βασική συνιστώσα της λειτουργίας της ανακύκλωσης, το να εκπαιδευτούμε δηλαδή ως πολίτες να διαχωρίζουμε τα υλικά στο σπίτι μας, να τα τοποθετούμε σε ξεχωριστές σακούλες και να τα βγάζουμε σε ξεχωριστούς κάδους, όπως γίνεται σε όλα τα «πολιτισμένα» κράτη.

Κι εδώ δεν ισχύει το «αφού μπορούν να το κάνουν άλλοι για μας στο ΚΔΑΥ, γιατί να το κάνουμε εμείς», επειδή αυτό δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα με τη διαλογή στη πηγή, η οποία εξασφαλίζει την καλύτερη ποιότητα των ανακυκλώσιμων υλικών και λειτουργεί περισσότερο «παιδαγωγικά» για τον πολίτη.

Τώρα όμως έγινε.

Το κακό είναι πως στη χώρα μας τίποτε δεν ξεκίνησε από ένα σημείο και στη συνέχεια βελτιώθηκε.

Συνήθως η καλύτερη στιγμή των πραγμάτων ή των καταστάσεων είναι όταν αρχίζουν τη λειτουργία τους ή τίθενται σε ισχύ και στην πορεία φθίνουν ή εκφυλίζονται.

Ας ελπίσουμε πως στην περίπτωση της ανακύκλωσης τα πράγματα δεν θα πάνε έτσι και πως το σύστημα συνεχώς θα βελτιώνεται, ώστε να φτάσουμε σιγά σιγά να απολαμβάνουμε τα μέγιστα οφέλη που μπορεί να μας προσφέρει.

Ποια είναι αυτά τα οφέλη; Δεν αρκεί να μην πετάγονται σαν σκουπίδια υλικά που μπορούν να ανακυκλωθούν; Δεν αρκεί. Επειδή όμως το θέμα είναι πολύ μεγάλο και αρκετά σοβαρό θα μας απασχολήσει και αύριο.

Α, δεν σας ρώτησα, μήπως γκρινιάξαμε;

Το πράγμα θέλει κυνήγι!