131014 ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Στην υγειά μας!

Προχθές, το Σάββατο, ξεκίνησε η γνωστή εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, στο νέο κανάλι που την φιλοξενεί, μετά το κλείσιμο (ουσιαστικά) της ΕΡΤ και την αποτυχία νέας συνεργασίας της παραγωγής με την Δημόσια Τηλεόραση.

Δεν θέλω να σχολιάσω την εκπομπή η οποία, σε γενικές γραμμές, ήταν στο ίδιο στυλ που ξέρουμε.

Ήθελα όμως να θέσω ένα ερώτημα που προκύπτει από τη νέα αυτή συνεργασία τού Σπύρου Παπαδόπουλου με το ιδιωτικό κανάλι που την έχει εντάξει στο πρόγραμμά του.

Μια εκπομπή, όταν αλλάζει «σπίτι» εξακολουθεί να είναι η ίδια;

Δηλαδή πόσο επηρεάζει τον θεατή το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο προβάλλεται μια εκπομπή;

Για να το φέρουμε λίγο και στα δικά μας. Η στήλη μας, τα «τρία πουλάκια» θα ήταν ίδια για τους αναγνώστες της, αν φιλοξενούνταν σε κάποια άλλη εφημερίδα;

Αν όχι, τι ακριβώς θα άλλαζε;

Ας επανέλθουμε όμως στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου.

Πρώτα πρώτα, όπως θα διαπιστώσατε όσοι την παρακολουθήσατε, περιορίστηκε ο χρόνος προβολής, αυτό όμως δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην ΕΡΤ αναγκαζόμασταν κάποιες φορές να ξενυχτήσουμε για να δούμε το «γκραν φινάλε», που συνήθως δεν άξιζε και τον κόπο.

Εκείνο που ήταν ενοχλητικό ήταν οι συνεχείς διακοπές για διαφημίσεις, κυρίως όμως οι ίδιες οι «διαφημίσεις».

Δεν είναι δυνατόν να κάθεσαι να παρακολουθήσεις μια εκπομπή για τον Μίκη Θεοδωράκη, να θέλεις να ακούσεις τις απόψεις ανθρώπων της τέχνης, να συγκινείσαι από κάποια τραγούδια που σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου και, ξαφνικά, να βλέπεις μπροστά σου την… Ανίτα Πάνια!

Και όχι μόνο τη συγκεκριμένη κυρία, αλλά και ένα σωρό άλλα «λουλούδια» τού καναλιού, τα οποία οι υπεύθυνοι του προγράμματος επέλεξαν να διαφημίσουν κατά τη διάρκεια των διακοπών της εκπομπής του Σπύρου Παπαδόπουλου.

Το άλλο πουλάκι:

Αταίριαστο περιβάλλον.

Παρόλο που το συγκεκριμένο κανάλι κάνει, υποτίθεται, μια προσπάθεια για πιο σοβαρές παραγωγές, ωστόσο, σύμφωνα με τη λαϊκή παροιμία, όσο κι αν «θέλει η που…να κρυφτεί, η χαρά δεν την αφήνει».

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Πριν ξεκινήσει η εκπομπή του Παπαδόπουλου, στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, τον καμαρώσαμε φιλοξενούμενο να δίνει συνέντευξη στην γνωστή ιέρεια πασών των ελαφροξανθιών της ελληνικής τηλεόρασης και να απαντά με ύφος βαθυστόχαστο σε ερωτήσεις του τύπου: «θα μπορούσες να κάνεις εκπομπή με τον… (Χ λαϊκοπόπ τραγουδιστή);»

Βεβαίως, ο Σπύρος Παπαδόπουλος είπε πως δεν έχει τίποτε με αυτό το είδος τραγουδιού, ούτε κάτι προσωπικό με τον συγκεκριμένο τραγουδιστή, αλλά δεν είναι από αυτούς που ακούει, οπότε δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει μια εκπομπή και να την προτείνει στους τηλεθεατές του.

Σωστό! Τότε όμως τι δουλειά είχε στο εν λόγω μεσημεριάτικο πρόγραμμα, καλεσμένος της οικοδέσποινας που έκανε καριέρα χάρη στο ρηχό μυαλό και το βαθύ ντεκολτέ της; Συμφωνεί με το είδος των εκπομπών και παρακολουθεί τη συγκεκριμένη παρουσιάστρια;

(Μη με ρωτήσετε εσύ πώς και την παρακολούθησες, αφού είναι γνωστό ότι δεν ανοίγω ποτέ τηλεόραση το μεσημέρι. Ήταν πραγματικά μια σατανική σύμπτωση, δικαιολογία που, φυσικά, με τίποτε δεν μπορεί να επικαλεστεί ο Σπύρος Παπαδόπουλος.)

Δεν γνωρίζω τι είδους συμβόλαια υπογράφουν οι παραγωγοί κάποιων εκπομπών με τα κανάλια και μέχρι ποιου σημείου μπορούν να θέτουν τους όρους τους.

Προφανώς, στη σκληρά ανταγωνιστική αγορά των ΜΜΕ αναγκάζεσαι να βάλεις και λίγο νερό στο κρασί σου, δεν είναι όμως και λίγες οι φορές που τελικά το ποτήρι περιέχει σκέτο νερό με καναδυό σταγόνες κρασιού, ίσα ίσα για το χρώμα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επιλογές, στάση ζωής.

Θυμάμαι έναν φίλο, που σηκώθηκε και έφυγε από ιδιωτικό ραδιόφωνο στο οποίο έκανε, αμισθί, εκπομπή, όταν του είπαν πως έπρεπε, κατά τη διάρκεια μετάδοσης του δίωρου αφιερώματος στον Μάρκο Βαμβακάρη που με πολύ κόπο και μεράκι είχε ετοιμάσει, να λέει ότι ήταν προσφορά κάποιας… «ρεμπετομπουάτ».

Δεν θα ξεχάσω ακόμη τον συγχωρεμένο εκδότη μας, τον Νίκο Σιμόπουλο, σε μια κουβέντα που είχαμε σχετικά με μια πρόταση διαφήμισης που είχε δεχτεί η εφημερίδα.

Θα μπορούσε να βάλει στο κάτω μέρος μιας σελίδας ένα μικρό διαφημιστικό «φιλέτο» με τρία τέσσερα «ροζ τηλέφωνα», πράγμα που θα του απέφερε ένα μηναίο έσοδο σχεδόν όσο τα έξοδα της εφημερίδας, σε καιρούς μάλιστα που είχαμε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες.

Είχε δεχτεί και πιέσεις από άλλους εκδότες, φίλους και συνεργάτες στον Σύνδεσμο Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων, προκειμένου να κάνουν μια συνολική συμφωνία, με το ατράνταχτο επιχείρημα «έλα μωρέ, και τι έγινε, εδώ μεγάλες και σοβαρές εφημερίδες βάζουν τέτοιες διαφημίσεις».

Θυμάμαι την απάντηση του Νίκου.

«Δεν θα το κάνω. Θέλω την εφημερίδα να τη διαβάζει και το παιδί μου».

Έτσι είναι, φίλοι μου.

Δεν είναι τυχαίο ότι κι εμείς φωλιάσαμε στα ΧΡΟΝΙΚΑ.

Είτε το θέλεις είτε όχι, το σπίτι που σε φιλοξενεί είναι μια επιλογή που χαρακτηρίζει κι εσένα.

Το ιδανικό θα είναι να ταυτίζεστε. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να φτάσεις στο σημείο να ντρέπεσαι για την επιλογή σου.

Μαργαριτάρια στα σκουπίδια!