131011 ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ένας κούκος…

Πώς λέμε «κούκος μονός»; Καμία σχέση.

Εδώ μιλάμε για τον κούκο που μπορεί, σύμφωνα με τη λαϊκή παροιμία, να μη φέρνει την άνοιξη, ωστόσο δίνει το σύνθημα και στους άλλους να … λαλήσουν κι έτσι όλοι μαζί ίσως καταφέρουν κάτι.

Ούτε ένας, ρε παιδιά, ούτε ένας, έτσι για παραδειγματισμό!

Πόσες φορές στη ζωή σας δεν έχετε ακούσει αυτή την φράση; Και φυσικά, για να την τοποθετήσουμε στα συμφραζόμενα, μιλούσε για πολιτικούς που έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα.

Ούτε ένας δεν είχε ποτέ τιμωρηθεί.

Μέχρι τώρα. Διότι, τώρα κάναμε σεφτέ, με τον πολύ Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος καταδικάστηκε και θα μείνει για αρκετά χρόνια στη φυλακή.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές (για άλλη μια φορά), αφού αξιωθήκαμε να το δούμε κι αυτό.

Παρένθεση. Ελπίζω να μη μας αξιώσει η μοίρα να δούμε να υλοποιείται και το άλλο αίτημα πολλών πολιτών, εκείνο που λέει να κρεμαστεί ένας στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό. Κλείνει η παρένθεση.

Αυστηρότατες οι ποινές!

Το δικαστήριο κατά γενική ομολογία, εξάντλησε τα περιθώρια που δίνει ο νόμος κι έριξε τις πιο «γερές καμπάνες» που μπορούσε.

Τόσο που κάποιοι από τους συνηγόρους των κατηγορουμένων μίλησαν για «πρωτοφανή σκληρότητα».

Αν θέλετε τη γνώμη μας, σε πρωτοφανή εγκλήματα μόνο πρωτοφανείς ποινές ταιριάζουν.

Διαφορετικά μιλάμε για υποθέσεις ρουτίνας, που μόνο τέτοια δεν ήταν η περίπτωση «Τσοχατζόπουλος και ΣΙΑ».

Όλο αυτό το διάστημα της ανάκρισης και της δίκης ελάχιστα αναφερθήκαμε στον πρώην ισχυρό άντρα του ΠΑΣΟΚ, που παραλίγο να κυβερνήσει και τη χώρα.

Περιμέναμε την απόφαση του δικαστηρίου, ξέρετε, για να αποφύγουμε όλα εκείνα τα «ο φερόμενος ως…» και «ο φερόμενος ως…»

Τώρα όμως που η απόφαση ανακοινώθηκε δεν έχουμε να πούμε σχεδόν τίποτε.

Το άλλο πουλάκι:

Κοντράστ!

Η τηλεόραση, αν ήθελε να παίξει και κάποιον διαπαιδαγωγικό ρόλο, θα έπρεπε να μας προβάλλει σε εναλλαγή εικόνας από τις παλιές ένδοξες μέρες του ανδρός και από τη σημερινή του κατάντια.

Αν δεν κάνω λάθος, κάτι έδειξε μια σατυρική εκπομπή, όμως η σάτιρα απογυμνώνει το θέμα από την τραγικότητα την οποία στην πραγματικότητα έχει: sic transit gloria mundi, έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου.

Θα έπρεπε να μας θυμίζουν το αγέρωχο ύφος, το βλέμμα που δεν καταδέχονταν να πέσει χαμηλά, τις γεμάτες αερολογίες δηλώσεις, τη μαγκιά που ζυγίζονταν σε μεγατόνους, εκείνο το «εγώ είμαι και κανένας άλλος» που ήταν τόσο έκδηλα σε κάθε δημόσια εμφάνιση του ανδρός.

Θα έπρεπε ακόμη να μας δείχνουν όλους τους παρατρεχάμενους, που θαύμαζαν και χειροκροτούσαν τον Άκη, που βγήκαν από τα ρούχα τους όταν έχασε παρά τρίχα την πρωθυπουργία, εκείνους που πετάγονταν στην πίστα για να του χτυπήσουν παλαμάκια όταν έριχνε της ζεϊμπεκιές του ή που παραφύλαγαν, όπως σας είπα κι άλλη φορά, με κρυφό καμάρι να δουν να ξεπροβάλλει από την κωλότσεπη το κουμπούρι που κουβαλούσε πάνω του ο Μεγάλος.

Αυτά έπρεπε να μας δείχνουν.

Όχι με χαιρεκακία. Όχι για να δικαιωθούν όσοι είχαν διακρίνει κάτι στον Τσοχατζόπουλο. Κανείς δεν είχε διακρίνει τίποτε, απλώς σε κάποιους πολίτες δεν «κάθονταν» αυτό το ύφος από έναν άνθρωπο που ξεκίνησε ευαγγελιζόμενος τον σοσιαλισμό και την αλλαγή στην κοινωνία.

Και όταν λέω ότι κανείς δεν είχε υποψιαστεί κάτι εννοώ κανείς από τους απλούς πολίτες, από εκείνους που έβλεπαν τον Τσοχατζόπουλο από τις τηλεοράσεις και δεν είχαν πολλά πάρε δώσε μαζί του.

Γιατί οι άλλοι όφειλαν να είναι υποψιασμένοι και, αν ήταν έντιμοι, να αποτραβηχτούν όσο γίνεται πιο μακριά του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το πράγμα έζεχνε.

Το χρήμα διακινούνταν με ανυπολόγιστη ευκολία και σε ανυπολόγιστες ποσότητες, ακόμη και για «καλούς σκοπούς» που ποτέ όμως δεν είναι τέτοιοι όταν χρησιμοποιούν «κακά μέσα».

Αυτά τα ήξεραν, τα έβλεπαν, τα ζούσαν πολλοί και όχι μόνο του στενού κύκλου του Άκη.

Άλλωστε τι είμαστε η Ελλάδα, μια μικρή γειτονιά είμαστε και ειδικά το κακό, το προκλητικό, αυτό που βγάζει μάτι δεν χρειάζονται παρά λίγες ώρες για να διαδοθούν.

Πολύς κόσμος, λοιπόν, έβλεπε, άκουγε γνώριζε κι όμως όχι απλώς σιωπούσε αλλά εξακολουθούσε να περιβάλλει τον Άκη με αγάπη, με θαυμασμό ίσως επειδή, τελικά, στο πρόσωπό του αναγνώριζε την υλοποίηση του μεταπολιτευτικού ονείρου.

Ο άνθρωπος που, ελέω κόμματος, έφτασε από το πουθενά στην κορυφή, απέκτησε εξουσία, δόξα και χρήμα, πολύ χρήμα.

Δεν ήταν λοιπόν λίγοι εκείνοι που είχαν λόγο να θαυμάζουν, να ζηλεύουν, να έχουν ως πρότυπο τον Άκη κι όχι να τον επικρίνουν ή και να ντρέπονται για λογαριασμό του.

Τώρα συντελέστηκε η πτώση, τώρα το όνειρο έσβησε, τώρα η λαμπερή εικόνα αντικαταστάθηκε με τη θλιβερή εκείνη του ανθρωπάκου με το χαμένο βλέμμα, που απολογήθηκε μιλώντας για «πολιτική δίωξη», που δεν έχει καν το θάρρος να παραδεχτεί το λάθος του, να αναγνωρίσει πως δεν άντεξε στον πειρασμό –πόσοι θα αντέχαμε;-  και να ζητήσει συγνώμη.

Sic transit gloria mundi!

Άλλοτε και τώρα…