130108 ΜΠΑΦΙΑΣΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Μας την είπαν πάλι.

«Εδώ ο κόσμος καίγεται, εσύ με το κάπνισμα ασχολείσαι;»

Τι να κάνω κι εγώ, κάθισα και σκέφτηκα πως πέρσι, τέτοιος καιρός θα ήτανε, μια ομάδα βουλευτών (σας θυμίζω ότι είναι αυτοί που ψηφίζουν τους νόμους που καλούμαστε να εφαρμόζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί) αντέδρασε με το ίδιο ακριβώς τρόπο.

«Αυτές τις εποχές που η χώρα κλυδωνίζεται και ο λαός μας υποφέρει, τέτοια επεισόδια δεν είναι λογικό να αποτελούν είδηση. Μας δίνεται λοιπόν όλο το δικαίωμα να συμπεράνουμε πως η παραποίηση και η χρήση του παραπάνω γεγονότος εξυπηρετεί σκοπούς παραπληροφόρησης, αποπροσανατολισμού, προπαγάνδας και συκοφάντησης, τουλάχιστον».

Τι είναι αυτό; Πού το θυμήθηκα;

Είναι η ανακοίνωση που είχαν βγάλει τέσσερις βουλευτές οι οποίοι εθίγησαν από δημοσιεύματα στον τύπο.

Οι παραπολιτικές στήλες είχαν αντιληφθεί έναν καβγά που ξέσπασε ανάμεσα σ’ αυτούς κι έναν πέμπτο βουλευτή, ο οποίος τους έκανε παρατήρηση επειδή συνεδρίαζαν καπνίζοντας σε κλειστή αίθουσα της βουλής.

Οι τέσσερις βουλευτές, οι οποίοι ανήκαν στο «αντιμνημονιακό» μπλοκ, αντέδρασαν στις παρατηρήσεις του «μνημονιακού» βουλευτή και του έβαλαν στη θέση του με πολιτικά επιχειρήματα:

«Εσείς κάψατε την Ελλάδα, εμείς θα καπνίζουμε», του είπε η μία.

«Δεν είσαι αυτός που θα μου πει εάν θα εφαρμόσω τον νόμο, πού και πότε. Το γνωρίζω και το κάνω από μόνη μου. Πάντως το μνημόνιό σου που καταλύει το Σύνταγμα δεν πρόκειται να το εφαρμόσω. Θα το ανατρέψω», το προχώρησε μια άλλη.

Τι μας λέει όλο αυτό;

Ας το συνδέσουμε λίγο με τα παραδείγματα που δώσαμε χθες. Είναι αλήθεια ότι σε έκτακτες περιπτώσεις μπορούμε να παραβλέπουμε το νόμο ή και να τον παραβιάζουμε ακόμη.

Όταν μεταφέρεις κάποιον ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο, δεν κοιτάς τα όρια ταχύτητας, ούτε τα αντικανονικά προσπεράσματα, μπορείς να μπεις ανάποδα και σε μονόδρομο, χωρίς καμιά επίπτωση.

Όταν ένα σπίτι έχει πάρει φωτιά και μέσα βρίσκονται άνθρωποι που κινδυνεύουν, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει για παραβίαση του ασύλου, άμα σπάσεις την πόρτα και μπεις για να τους βοηθήσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι το ίδιο με το κάπνισμα;

Εντάξει. Να καταλάβω έναν πατέρα που άναψε τσιγάρο περιμένοντας έξω από το χειρουργείο τον γιατρό να του πει τα νέα για την εγχείρηση του παιδιού του.

Μπορούμε όμως να επικαλούμαστε την κρίση για να μπαφιάζουμε τους άλλους με τον καπνό μας;

Τι θα ισχυριστείς δηλαδή;

Ότι πήγες στην ταβέρνα, έφαγες τις μπριζολάρες σου, ήπιες τις ρετσινάρες σου και μετά θέλεις να φουμάρεις κι ένα τσιγαράκι, αλλά δεν σηκώνεις κουβέντα περί απαγόρευσης γιατί… υπάρχει μια κρίση που θέλεις να ξεχάσεις;

Και τι απαγόρευση δηλαδή; Να βγεις τρία λεπτά έξω, για να μην ταλαιπωρείς τους άλλους με τον δικό σου καπνό.

Όπως και να το κάνουμε είναι κακό πράγμα οι απαγορεύσεις. Ο άνθρωπος, λένε, γεννιέται ελεύθερος κι έτσι θα έπρεπε να παραμένει, αν δεν υπήρχαν… οι άλλοι άνθρωπο.

Μάλιστα υπάρχουν αρκετοί ειδικοί που υποστηρίζουν πως η ωρίμανση του ανθρώπου δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη σταδιακή συνειδητοποίηση των ορίων της ελευθερίας του.

Όταν είσαι μωρό, είσαι ελεύθερο να ικανοποιείς τις ανάγκες σου την ίδια στιγμή που σου δημιουργούνται.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μαμ, κακά, νάνι, όποτε και όπου τα θελήσεις, τα έχεις στη στιγμή.

Σιγά σιγά αρχίζεις σαν συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα, στον κόσμο των μεγάλων δεν είναι ακριβώς έτσι, και πως μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις, καμιά φορά και πολλά χρόνια, προκειμένου να ικανοποιηθούν κάποιες από τις «ανάγκες» σου.

Το πιάσατε, έτσι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις… δικαιολογίες.

Η κρίση, το ξαναείπαμε, είναι υπαρκτή και οι επιπτώσεις της πολλές φορές τραγικές.

Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για να ξεχνάμε τις αρχές μας, να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας ή να παραβαίνουμε τους νόμους.

Διαφορετικά ανοίγουμε τον ασκό (κι όχι τους ασκούς, ένας ήταν με πολλούς ανέμους μέσα) του Αιόλου και οι συνέπειες μπορεί να είναι απρόβλεπτες. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Απαράβατος όρος μιας δημοκρατίας και μιας ανθρώπινης κοινωνίας είναι ο σεβασμός στους νόμους και η παραδοχή των επιπτώσεων όταν παραβαίνονται.

Σας προλαβαίνω, μη τυχόν και μου πείτε το παιδικό επιχείρημα «και οι άλλοι πετάνε πέτρες».

Διότι αν υπάρχουν και άλλοι που παραβιάζουν τις διατάξεις των νόμων, ακόμη και το Σύνταγμα, εμείς θα πρέπει να ζητάμε είτε να συμμορφωθούν, είτε να τιμωρηθούν για να μην το ξανακάνουν.

Όχι να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία, προκειμένου να κάνουμε κι εμείς τις δικές μας μαμουνιές.

Σε καμιά περίπτωση, λοιπόν, δεν ισχύει το «εδώ ο κόσμος χάνεται το κάπνισμα σε πειράζει εσένα;»

Ναι. Και το κάπνισμα. Στον βαθμό που ως κοινωνία, μέσα από τα θεσμοθετημένα όργανά μας, αποφασίσαμε να το περιορίσουμε.

Γιατί, διαφορετικά, θα απαντήσω κι εγώ με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα:

«Εδώ ο κόσμος χάνεται, εσύ το τσιγάρο σου σκέφτεσαι;» Και δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ.

Πουφ!