131002 ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΕΣ-3

Το ένα πουλάκι:

Αγώνα για τα σχολεία.

Αναρωτιόμασταν χθες αν μπορεί να υπάρξει άλλου είδους αγώνας για τα σχολεία, ο οποίος και τα παιδαγωγικά του χαρακτηριστικά να διατηρεί, και τα αιτήματα να προβάλλει, και, αν είναι δυνατόν, να έχει αποτελέσματα.

Οι «καταλήψεις» είναι λάθος.

Και μόνο το γεγονός, ότι, εδώ και δεκαετίες, επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, χωρίς πραγματικά αποτελέσματα, θα έπρεπε να βάλει σε σκέψεις τους υπερασπιστές τους.

Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει όμως;

Το παράδειγμα για άλλη μια φορά, μας το δίνει η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα δημοτικά σχολεία, όπου, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούν να γίνουν «καταλήψεις» από τους μικρούς μαθητές.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Υπάρχουν προβλήματα, στον χώρο της εκπαίδευσης; Απαντώ αμέσως και ευθέως: ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Και πάρα πολλά. Τόσα που, αν καθίσουμε να τα απαριθμήσουμε ένα προς ένα, θα ξεκινήσουμε σήμερα και θα τελειώσουμε αύριο.

Για την ευκολία της συζήτησης θα τα χωρίσουμε σε μεγάλες κατηγορίες.

Στην πρώτη είναι όλα εκείνα που έχουν ως αφετηρία τους την (ανύπαρκτη πλέον) χρηματοδότηση των σχολείων. Σε πολλές περιπτώσεις τα χρήματα δεν φτάνουν για τα στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα.

Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται οι (τραγικές και χωρίς λόγο) μειώσεις προσωπικού, οι (αδικαιολόγητες, κάποιες φορές) συγχωνεύσεις σχολείων, οι (μη) μετακινήσεις μαθητών…

Σε άλλη κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε όλα τα προβλήματα που ξεκινούν από την ανικανότητα των εκάστοτε υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων, σε συνδυασμό με τη μεγαλομανία τους να «γράψουν ιστορία».

Εδώ βάλτε τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία, τις εξετάσεις, τους συνεχείς πειραματισμούς, τη γραφειοκρατία, αλλά και τη λανθασμένη διαχείριση προσωπικού, αποσπάσεις, μεταθέσεις κλπ.

Όπως βλέπετε δεν ασχολούμαι εδώ με προβλήματα που έχουν να κάνουν με χρόνιες παθογένειες του συστήματος, με λάθος νοοτροπίες ή κατεστημένα των εκπαιδευτικών, με προσωπικές αδυναμίες στελεχών, με την απουσία οποιαδήποτε αξιολόγησης…

Το άλλο πουλάκι:

Έχουμε και την κρίση.

Η οποία είτε επιδείνωσε κάποια προβλήματα, π.χ. εκείνα που έχουν «οικονομικό χαρακτήρα», είτε αποτελεί δικαιολογία για να μην αντιμετωπιστούν άλλα.

Ποιοι όμως αγωνίζονται για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων;

Πριν απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, ας επαναλάβουμε κάτι το οποίο έχει να κάνει με την κρίση, τα μνημόνια και τους τρόπους ξεπεράσματός τους γενικώς.

Υπάρχει μια μερίδα πολιτών που έχει την αντίληψη πως «λεφτά υπάρχουν», πως όλα αυτά περί κρίσης είναι εφεύρεση της πλουτοκρατίας για να αυξήσει τα κέρδη της και πως μια σωστή κυβέρνηση δεν έχει παρά να απλώσει το χέρι, να μαζέψει αυτά τα λεφτά και να τα δώσει στον κοσμάκη και –μια και μιλάμε για την εκπαίδευση- στα σχολεία και στους εκπαιδευτικούς.

Άλλοι πολίτες έχουν την αντίληψη πως η χώρα χρεοκόπησε, πως, αν δεν μας δώσουν δανεικά δεν θα έχουμε ούτε τους μισθούς να πληρώσουμε, και πως προκειμένου να συνεχίσουν να μας δανείζουν θα πρέπει να «κόβουμε» απ’ όπου μας λένε, ακόμα κι από τα σχολεία.

Υπάρχει τέλος και μια τρίτη αντίληψη η οποία υποστηρίζει πως είναι μεν αναγκαίες πολλές περικοπές, πως πρέπει να περιοριστούν οι σπατάλες και να γίνει ορθολογική χρήση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, αλλά αυτό σηκώνει και μια μεγάλη κουβέντα, ώστε να μην πληγούν ευαίσθητοι τομείς και να μην πληρώσουν οι πλέον ανήμποροι…

Συγνώμη για τις αδρές περιγραφές, όμως σχόλιο σε εφημερίδα κάνουμε, δεν γράφουμε βιβλίο για την κρίση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήρθε και η ώρα των αγώνων.

Όπως όμως είναι φυσικό, η στάση του καθενός και η τοποθέτησή του σε κάθε μια από τις παραπάνω ομάδες καθορίζει και τη μορφή και την ένταση του αγώνα που θα επιλέξει.

Το πρώτο λόγο, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχουν οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι όμως θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν.

Και να μετρήσουν πόσοι είναι αυτοί που θέλουν το κάθε τι.

Να φύγει το μνημόνιο και οι πολιτικές (δηλαδή η κυβέρνηση) που το στηρίζουν; Ή μήπως να γίνουν εκείνες οι αλλαγές ου απαιτούνται (ακόμη κι αν τις επιβάλλει η Τρόικα), ώστε τα σχολεία να συνεχίσουν να λειτουργούν όσο το δυνατόν καλύτερα, με δεδομένη τη χρεοκοπία της χώρας;

Ποιες θα είναι αυτές; Από πού θα κοπούν χρήματα και πού θα δοθούν; Μπορούν, ας πούμε, να μη δίνονται χρήματα για τη μεταφορά των μαθητών από το σπίτι στο σχολείο, όταν μένουν σε άλλο χωριό;

Δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα. Συμβαίνει και στο νομό μας κι εδώ θέλω να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να κινητοποιηθούν οι γονείς των παιδιών και να απαιτήσουν το αυτονόητο.

Έτσι, λοιπόν, μπαίνουν στο παιχνίδι και οι γονείς, αφού το θέμα αφορά τη μόρφωση των παιδιών τους.

Και οι μαθητές; Οπωσδήποτε έχουν λόγο κι αυτοί, σε βαθμό που πρέπει ίσως να ευαισθητοποιήσουν γονείς κι εκπαιδευτικούς, ώστε εκείνοι να πιέσουν, με όποιους τρόπους κρίνουν κατάλληλους, την πολιτεία.

Σ’ αυτή την περίπτωση μια «έντιμη» και παιδαγωγικά ορθή στάση των μαθητών θα ήταν όχι «κατάληψη», αλλά η αποχή από τα μαθήματα, με ό,τι σημαίνει αυτό, απουσίες, παράταση του διδακτικού έτους κλπ.

Πολλά είπαμε όμως…

Όλοι στον αγώνα!