131004 ΕΓΚΥΚΛΙΟ

Το ένα πουλάκι:

«Έχε το νου σου στο παιδί…»

Διαβάσαμε στο πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου πως η Χρυσή Αυγή είχε δημιουργήσει και μια ομάδα με την ονομασία «Κένταυρος», η οποία είχε ως αποστολή τη στρατολόγηση και την εκπαίδευση μαθητών.

Στις συναντήσεις μάλιστα του «πυρήνα» της οργάνωσης, έπαιρνε μέρος πάντοτε και κάποιος από την ομάδα του «Κενταύρου», όντας ανήλικος. Στόχος τους ήταν η δημιουργία ταγμάτων εφόδου αποτελούμενων από μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Προσπάθησα να το ψάξω λίγο το θέμα και έπεσα πάνω σε ένα ρεπορτάζ στο οποίο μιλούσαν καθηγητές που προβληματίζονταν έντονα από τη διείσδυση των φασιστικών ιδεών στους μαθητές τους.

Περισσότερο όμως τους απασχολούσε η αδυναμία (;) του σχολείου και των ίδιων να αντιδρούσαν σ’ αυτό το φαινόμενο.

Προβληματίστηκα κι εγώ.

Περισσότερο όμως Με απασχόλησε η δήλωση των καθηγητών ότι έχουν δεμένα τα χέρια τους και δεν μπορούν να παρεμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Λένε μάλιστα ότι αυτό απαγορεύεται από το νόμο και, στις δύσκολες μέρες που ζούμε, δεν είναι να παραβαίνει κανείς τις διατάξεις του.

Τα λόγια μιας καθηγήτριας Βιολογίας:

«Είναι βασανιστικό να βλέπουμε το αβγό του φιδιού να επωάζεται και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Και ενός μαθητικού:

«Πέρυσι έβλεπα τους μαθητές της Α’ Λυκείου να ζωγραφίζουν στα θρανία μαιάνδρους, το σήμα της Χρυσής Αυγής, φράσεις όπως “Ίμια 1996” και δεν μπορούσα να επέμβω. Το θέμα έχει απασχολήσει πολύ τον Σύλλογο Καθηγητών, αλλά οι εντολές από τη διεύθυνση για αποχή από κάθε πολιτική συζήτηση είναι αυστηρές. Πέρυσι μια καθηγήτρια κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις γιατί αναφέρθηκε στην παγκοσμιοποίηση, γεγονός που ενόχλησε έναν από τους μαθητές».

Ανησυχητικά φαινόμενα, φίλοι μου.

Να μην τολμούν οι καθηγητές να μιλήσουν στα παιδιά της τάξης τους. Βεβαίως θα μου πείτε πως αυτό έχει και τα καλά του, διότι αν έχουν το δικαίωμα να συζητούν για ό,τι θέμα τους κάνει κέφι, δεν ξέρουμε πού θα φτάσει η κουβέντα ή αν θα έχουν όλοι την άποψη όχι τη δική μας, τουλάχιστο του Υπουργείου Παιδείας.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ το έψαξα λίγο.

Επειδή διάβασα γι’ αυτές τις καταγγελίες εις βάρος καθηγητών, προβληματίστηκα και είδα πως αυτό που τους περιορίζει είναι μια εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας με αριθμό 240/5/Γ2/1519/1985, στην οποία μάλιστα αναφερόταν και το συγκεκριμένο ρεπορτάζ.

Τη βρήκα και σας τη διαβάζω:

«Παρακαλούμε να γνωρίσετε στους διευθυντές των σχολείων της αρμοδιότητάς σας ότι απαγορεύεται κάθε ομιλία πολιτικού περιεχομένου προς μαθητές ή εκπαιδευτικούς μέσα στο χώρο του σχολείου, από εκπροσώπους κομμάτων, φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα».

Εσείς τι καταλαβαίνετε;

Νομίζω ότι είναι σαφές. Μιλάει όχι για καθηγητές, αλλά για τρία πρόσωπα, στα οποία απαγορεύεται να κάνουν πολιτικές συζητήσεις με μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Είναι δυνατόν όμως, στο πλαίσιο του μαθήματος ή και έξω από αυτό, να μην μπορεί ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη δημοκρατία;

Σας θυμίζω ότι αυτό όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται και μάλιστα όχι από εγκυκλίους αλλά από τον ίδιο τον «ιδρυτικό» νόμο της εκπαίδευσης.

Διαβάζω τον σκοπό της εκπαίδευσης, από το 1^ο άρθρο του νόμου 1566/85:

«Ειδικότερα υποβοηθεί τους μαθητές:

α) Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο…»

Τι δεν μπορεί δηλαδή να κάνει ο εκπαιδευτικός; Τι τον εμποδίζει να μιλήσει και για το «αυγό του φιδιού» και για «μαιάνδρους» ή οτιδήποτε άλλο σχετικό με τη δημοκρατία και τους εχθρούς της;

Αν φοβάται τόσο, ας πάρει τον νόμο, ας τον διαβάσει στα παιδιά και ας τους ρωτήσει τι καταλαβαίνουν.

Τι σημαίνει δηλαδή εμπνέομαι από αγάπη προς τον άνθρωπο και πώς μπορεί αυτό να υλοποιηθεί, όταν χρησιμοποιώ τον άλλο ως… μπάλα ποδοσφαίρου, επειδή δεν μου αρέσει το χρώμα του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ευθυνοφοβία!

Εγώ έτσι θα το χαρακτήριζα.

Δεν μπορεί οι καθηγητές μας να μας μιλούσαν για δημοκρατία στα χρόνια της χούντας και σήμερα να φοβούνται, μήπως βρεθεί κάποιος παράξενος γονιός και τους δημιουργήσει προβλήματα.

Εξάλλου ακόμη και αν βρεθεί κάποιος γονιός που θα θιγεί από τη συζήτηση περί δημοκρατίας, είναι πού δύσκολο να βρει το δίκιο του, όπου κι αν απευθυνθεί.

Τι θα πάει να πει δηλαδή; Ο τάδε καθηγητής μιλάει μέσα στην τάξη για τα καλά του δημοκρατικού πολιτεύματος;

Και ευθέως κατά της Χρυσής Αυγής να θέλει να μιλήσει κάποιος, τώρα πλέον μπορεί να το κάνει ελεύθερα, αφού δεν έχει παρά να πει στα παιδιά τι άκουσε στα βραδινά δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών σταθμών ή να τους διαβάσει το πόρισμα του εισαγγελέα.

Άντε, δικαιολογίες δεν υπάρχουν.

Αρκεί να μην ξεφύγει κανείς από το ιστορικό πλαίσιο. Διότι, αν, ας πούμε, αρχίσει να διδάσκει στα παιδιά πως «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» και πως «η χώρα μας βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή», ε τότε ίσως υπάρξει θέμα.

Ελευθερία λόγου!