131022 ΕΧΘΡΟΖΩΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι γίνεται με τα αδέσποτα;

Θα μου πείτε λίγο αργά το έπιασες το θέμα. Τώρα ο καιρός κρυώνει, η μέρα μικραίνει και το πρόβλημα κρύβεται στο κρύο και τη νύχτα, για να εμφανιστεί πάλι οξύτατο την άνοιξη.

Δεν είναι έτσι;

Έτσι είναι. Εννοώ και για το αργά και για το πώς εμφανίζεται το πρόβλημα, διότι περί προβλήματος πρόκειται.

Για το οποίο, φαίνεται, δεν υπάρχει λύση -αν είναι δυνατόν- λες και μιλάμε για τον τετραγωνισμό του κύκλου.

Ας δούμε όμως κάποιες παραμέτρους λίγο πιο εκτεταμένα.

Περπατάτε; Κάνετε ποδήλατο; Εννοώ είστε από εκείνους που νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα προσπαθούν να αθληθούν και να μειώσουν κάποιες από τις επιπτώσεις της καθιστικής ζωής, της κακής διατροφής και του καπνίσματος.

Τότε σίγουρα θα σας έχει τύχει να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα «κατά πρόσωπο». Αδέσποτα σκυλιά, μεμονωμένα ή κατά αγέλες να κλείνουν το δρόμο σας, να έρχονται κατά πάνω σας, να σας γαβγίζουν απειλητικά, να σας επιτίθενται…

Υπάρχουν περιοχές της πόλης, -τις γνωρίζουν καλά όσοι αθλούνται μ’ αυτό τον τρόπο- που είναι πραγματικά γκέτο, δεν τολμάς να περάσεις από εκεί, ούτε καν να πλησιάσεις.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αρκεί να τις αποφύγει για να αποφύγεις και τις περιπέτειες, αφού τα σκυλιά μετακινούνται γυρεύοντας τροφή, να ζευγαρώσουν ή απλώς θύματα για να εξασκήσουν τα ένστικτά τους.

Αν είστε από εκείνους που δεν φοβούνται (εύκολα) τα σκυλιά, ίσως να μην βρεθήκατε (συχνά) σε δύσκολη θέση.

Αν όμως είστε… φυσιολογικός άνθρωπος, αν έχετε μαζί σας κάποιο παιδί, τότε δεν αρκούν ούτε χίλιες διαβεβαιώσεις του τύπου «δεν δαγκώνουν» ή «είναι εμβολιασμένα» ή «μη φοβάστε δεν πειράζουν κανέναν», που πιθανόν να ακούσετε από διάφορους φίλους των αδέσποτων σκύλων.

Διότι, αν ένα τέτοιο «παιχνιδιάρικο» σκυλί πάρει απλώς στο κυνήγι ένα παιδάκι που κάνει ποδήλατο, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη. Αφήνω την τρομάρα που από μόνη της είναι… τρομερή.

Το άλλο πουλάκι:

«Ακριβά» αδέσποτα!

Διάβασα πριν από δέκα μέρες στα ΧΡΟΝΙΚΑ (ναι, ρε παιδιά, ΧΡΟΝΙΚΑ διαβάζω, τι να κάνω, αδυναμίες είναι αυτές και αγάπη για την καλή ενημέρωση) πως ο Δήμος αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με τα αδέσποτα.

Ξέρετε πόσο κοστίζει η λειτουργία του κυνοκομείου και γενικά οι εμβολιασμοί, οι στειρώσεις και όλα όσα πρέπει να κάνει προκειμένου τα ζώα να είναι όσο γίνεται υγιή, να μην πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα και να μην μεταδίδουν ασθένειες; Κοντά στις 135.000 ευρώ το χρόνο!

Φαντάζεστε πόσα πράγματα θα μπορούσε να κάνει ο Δήμος με τα χρήματα αυτά στον τομέα της πρόνοιας αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας;

Λαϊκισμός;

Μπορεί. Το λέω όμως αυτό γιατί, σε καιρούς που τα λεφτά δεν μας περισσεύουν, μοιραία μπαίνουν και τέτοιες συγκρίσεις.

Και δεν μιλάω μόνο για οικονομικής φύσεως συγκρίσεις, διότι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι φιλόζωοι τοποθετούν τους τετράποδους φίλους μας πάνω και από τον άνθρωπο.

Τον περασμένο Αύγουστο, στην Κορσική, κόντεψε να γίνει επανάσταση, όταν τα σόσιαλ μίντια γέμισαν από διαμαρτυρίες για την «απάνθρωπη» συμπεριφορά ενός οδηγού ο οποίος «έδεσε πίσω από το μηχανάκι του ένα σκυλί και το έσερνε επί πολλά χιλιόμετρα».

Μέχρι και διαδηλώσεις έγιναν για τον άτυχο Ουίσκι, έτσι έλεγαν τον σκύλο, και οι διαδηλωτές ζητούν το κεφάλι του ασυνείδητου οδηγού επί πίνακι, δείχνοντας μεγαλύτερη ευαισθησία απ’ ό,τι θα έδειχναν για τον θάνατο ενός ανθρώπου.

Τι είχε συμβεί όμως; Ο οδηγός παρουσιάστηκε αυτοβούλως στην αστυνομία και ομολόγησε. Δεν οδηγούσε μηχανή αλλά αυτοκίνητο. Είχε χτυπήσει τον Ουίσκι που πετάχτηκε μπροστά του και το άτυχο ζώο σκάλωσε κάτω από το όχημα χωρίς εκείνος να το καταλάβει, παρά μόνο όταν μετά από χιλιόμετρα είδε σε κάποιο φανάρι τη φρίκη στα πρόσωπα των επιβατών ενός διπλανού αυτοκινήτου.

Ρωτάω όμως. Πόσοι φιλόζωοι θα συγκινούνταν αν η σύγκρουση με το ζώο προξενούσε τον τραυματισμό ή και τον θάνατο ενός οδηγού;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολλοί οι «φιλόζωοι».

Οι οποίοι, όπως δείχνουν τα στοιχεία, παίρνουν κάποιο ζώο και, αφού κάνουν το κέφι τους για λίγο διάστημα συνειδητοποιούν ότι η φροντίδα του είναι μεγάλος μπελάς και το παρατάνε στο δρόμο.

«Μόνο το 2011, και το 2012 έχουν στειρωθεί και σημανθεί πάνω από 350 ζώα ετησίως, ενώ αντίστοιχα έχουν γίνει κοντά στις διακόσιες, υιοθεσίες αδέσποτων, χωρίς όμως ο πληθυσμός τους να μειώνεται» δήλωσε ο Δήμαρχος Δράμας Κυριάκος Χαρακίδης.

Που πάει να πει ότι έχουμε μια πόλη που παράγει… αδέσποτα. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχει το φαινόμενο σε άλλες ελληνικές πόλεις, στο εξωτερικό όμως έχουν βρει τρόπους να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Ο κάθε ένας που αγοράζει ή υιοθετεί έναν σκύλο τον «χρεώνεται» υποχρεωτικά και μπορεί πολύ εύκολα να εντοπιστούν ζώο και ιδιοκτήτης χάρη σε κάποιο τσιπ που εμφυτεύεται στο τετράποδο. Έτσι αν το παρατήσει κάπου ή το «χάσει», του το πηγαίνουν πακέτο στο σπίτι μαζί με το αντίστοιχο πρόστιμο.

Λέτε να χρειάζεται ένα μνημόνιο και γι’ αυτό το θέμα;

Αδέσποτοι φιλόζωοι!