131024 ΧΑΙΡΕΚΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Χαιρεκακία!

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, όμως υπάρχουν κάποια ανθρώπινα ελαττώματα στα οποία δείχνω μεγάλη κατανόηση.

Λέτε επειδή τα διαθέτω κι εγώ; Ίσως.

Ένα από αυτά είναι το να χαίρεσαι όταν κάποιος άλλος την πατάει, όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όταν ένα πάθημά του ξεπερνάει τα συνηθισμένα, όχι σε ένταση ή σε σπουδαιότητα, αλλά επειδή έρχεται «κουτί» στον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Τώρα είμαι βέβαιος ότι δεν καταλάβατε τι ακριβώς εννοώ, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω λίγο το θέμα και να δώσω ορισμένα παραδείγματα.

Να, ας πούμε κάποιος είναι έντονα ηθικολόγος, μας πρήζει στο «πνεύμα και ηθική», όπως ο Αυλωνίτης.

Ε, δεν χαίρεστε ιδιαιτέρως όταν αποδειχθεί πως ο εν λόγω κύριος δεν ήταν και τόσο αμέπτου ηθικής –με τα δικά του κριτήρια, έτσι;- και πως όλα όσα έλεγε για τους άλλους μπορούν κάλλιστα να ισχύουν για τον ίδιο; Εγώ χαίρομαι πολύ και ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις «κακίας» μιλάω.

Αυτό εξάλλου είναι και το περιεχόμενο μιας πλειάδας ταινιών, αρχής γενομένης από τα κινούμενα σχέδια, όπου όλοι ταυτιζόμαστε με το αθώο πουλάκι, τον Τουίτι, και χαιρόμαστε όταν ο πονηρός γάτος Σιλβέστρο την πατάει.

Το ίδιο και αργότερα, όταν μεγαλώνουμε, πάντοτε νιώθουμε μια ανακούφιση και μια δικαίωση όταν ο κακός ήρωας βρίσκει πληρωμή ανάξια της συμπεριφοράς του και δεν εννοώ να τιμωρηθεί παραδειγματικά, απλώς να την πατήσει ή, καλύτερα, να πέσει ο ίδιος στον λάκκο που ανοίγει για τους άλλους.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Πρόσφατα φαίνεται ότι την πάτησε κάποιος, ο οποίος όμως, σε αντίθεση με τους ήρωες που σας ανέφερα, ήταν αρκετά συμπαθείς στον πολύ κόσμο. Τόσο που τον εξέλεξαν και βουλευτή.

Εμένα όμως κάτι δεν μου πήγαινε στο ύφος ή στο στυλ του, και δεν θέλω να κάνω τον μετά Χριστόν Προφήτη, απλώς είναι από τις περιπτώσεις που με κάποιους ανθρώπους κάτι δεν σου κάθεται καλά, χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί.

Το άλλο πουλάκι:

Ο λόγος για τον Αλέξη Μητρόπουλο.

Και μόνο το γεγονός ότι ήταν τακτικότατος θαμώνας στο πρωινάδικο του Αυτιά θα αρκούσε για να μην τον τοποθετήσεις στους πλέον συμπαθείς. Ένα άλλο που με ενοχλεί αφάνταστα είναι όταν κάποιος τα ξέρει όλα, ακόμη και σε θέματα που δεν είναι της ειδικότητάς του.

Θέλετε κάτι πιο ενοχλητικό;

Όταν αυτά τα όλα που γνωρίζει τα «πουλάει», εκμεταλλευόμενος όμως όχι τόσο τις γνώσεις του αλλά τις θέσεις που έχει ή τη δημοσιότητα που πέτυχε χάρη στην τηλεόραση.

Αφήνω τελευταίο το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είχε στενές επαφές με τον Γιώργο Παπανδρέου –ίσως ο καλύτερος όρος να ήταν στενό μαρκάρισμα- όταν όμως ο δεύτερος δεν τον συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ το 2009 (γιατί άραγε;) αυτός βρήκε φιλόξενη γη στον ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίο εκλέχτηκε και βουλευτής.

Διαβάζω από τον τύπο:

«Ο δικηγόρος Αλέξης Μητρόπουλος εισέπραξε μια υψηλότατη αμοιβή στο εξωτερικό. Τη νομιμοποίησε εισάγοντας το ποσό στην Ελλάδα, κάνοντας χρήση ενός αμφιλεγόμενο νόμου. Αμφιλεγόμενου μεν, νόμου δε. Άρα, ως προς αυτό δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Το ΣΔΟΕ όμως λέει όταν δεν είναι νόμιμος ως προς την απόδοση φόρων».

Τι συμβαίνει εδώ;

Πρώτα πρώτα να πούμε πως και για τον κύριο Μητρόπουλο ισχύει όπως για όλους τους πολίτες το τεκμήριο αθωότητος. Πως μέχρι να δικαστούν και να καταδικαστούν δεν αποκαλούνται –ούτε, φυσικά, είναι- ένοχοι, αλλά κατηγορούμενοι.

Σκέτο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλοι οι πολίτες;

Μήπως για τα πολιτικά πρόσωπα υπάρχει και κάτι άλλο;

Συνήθως αρκεί μια σοβαρή κατηγορία για να τεθούν «εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας» ή «εκτός κόμματος», εν πάση περιπτώσει να μπουν στο πολιτικό ψυγείο μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους.

Διότι, μέχρι τότε, τίθενται σε περιορισμό, προκειμένου να μην εκφράζουν δημοσίως τις απόψεις του κόμματος, στην ουσία να μην συμπαρασύρουν το κόμμα ή τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπούν στις κατηγορίες που τους βαρύνουν.

Από την άλλη το κόμμα ή ο φορέας θέλουν μ’ αυτό τον τρόπο να δείξουν πως είναι το ίδιο αυστηροί απέναντι σε μέλη τους, όπως και σε οποιαδήποτε άλλο.

Φαντάζεστε όμως αυτά που βαρύνουν –έστω ως κατηγορίες- τον κύριο Μητρόπουλο και βάρυναν κάποιο άλλο στέλεχος από κάποιο άλλο κόμμα, κυρίως της συγκυβέρνησης;

Φαντάζεστε πόσα και τι θα είχε να πει ο ίδιος και ο πολιτικός φορέας που τώρα κάνουν την πάπια;

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά κι ας επανέλθουμε στην αρχή, σ’ εκείνα που λέγαμε πως μας χαροποιούν, όταν δηλαδή κάποιος υπερασπιστής των αδυνάτων αποδεικνύεται όχι και τόσο καλό κουμάσι.

Η χαιρεκακία είναι ένα ελάττωμα, ποιος είπε όμως ότι τα πουλάκια οφείλουν να είναι «καλά παιδιά» και να μην έχουν ελαττώματα;

Εξάλλου, κάτι τέτοιες αποκαλύψεις είναι που δίνουν νοστιμιά στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου και καλά είναι, όταν γίνονται, να τις τιμούμε δεόντως.

Δεν τα φάγαμε μαζί!