131025 ΑΕΡΟΠΛΑΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για τον εορτασμό του ΟΧΙ…

Δεν γνωρίζω τι άλλες εκπλήξεις μας επιφυλάσσει ο φετινός εορτασμός πέρα από τα αεροπλάνα τα οποία «τα πληρώνει ο ελληνικός λαός με τους φόρους τους και θέλει να τα βλέπει», τα οποία επαναφέρουν ένα παλιό θέμα που το είχαμε ξανασυζητήσει.

Τι πληρώνουμε με τους φόρους μας;

Δίνουμε στον κάθε υπουργό την άδεια να διαχειρίζεται εν λευκώ τα χρήματα του προϋπολογισμού που αναλογούν στο υπουργείο του; Πού ξέρει ο κάθε Αβραμόπουλος τι θέλω να βλέπω εγώ με τα χρήματά μου;

Πρώτα πρώτα όποιος θέλει να βλέπει αεροπλάνα θα μπορούσε να πάει στα ΟΛΥΜΠΙΑ, να θαυμάσει την ομώνυμη ταινία, με πολύ λιγότερα χρήματα και να περάσει πολύ καλύτερα από το να περιμένει με το κεφάλι ψηλά να περάσει από πάνω του κάποιο σμήνος στρατιωτικών αεροσκαφών.

(Πλάκα, πλάκα, παιδιά, αν είστε πολλοί εσείς που γουστάρετε τέτοιο θέαμα, μπορώ να αναλάβω να πω στον Σταύρο να ξαναφέρει την ταινία να τη δείτε όσες φορές θέλετε).

Έπειτα, ας πει κάποιος στον κύριο Αβραμόπουλο, πως ο κόσμος πάει στις παρελάσεις κυρίως για να δει τα παιδιά του.

Τουλάχιστον εμείς στην επαρχία πάμε μόνο γι’ αυτό κι όχι για το ένα ή δυο αγήματα στρατού που θα περάσουν.

Ας επικεντρωθούμε λοιπόν, στις μαθητικές παρελάσεις, οι οποίες έχουν τη γοητεία τους, αλλά και τα πολλά στραβά τους.

Για να ξεκινήσουμε με τη σειρά που περνούν οι μαθητές, ας μιλήσουμε, λίγο για την επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών.

Το θέμα αυτό ταλαιπωρεί κάθε ελληνική οικογένεια, η οποία έχει παιδί στην Ε΄ τάξη του δημοτικού. Κι αυτό γιατί από τους αριστούχους της Ε΄ τάξης προκύπτουν οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες που θα παρελάσουν την επόμενη χρονιά.

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί να δείτε ανταγωνισμό!

Ενώ τα πράγματα μέχρι την Δ΄ τάξη ήταν χαλαρά, με τους μαθητές να παίρνουν όλοι «Α», ξαφνικά σοβαρεύουν και αρχίζει ένας αγώνας για το… «ποιοι θα είναι στη σημαία».

Σε πρώτη φάση. Διότι μετά, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα «είναι στη σημαία», ξεκινά το πιο σκληρό παιχνίδι για το ποιοι θα είναι οι σημαιοφόροι.

Ναι πληθυντικός αριθμός, ο δυικός καταργήθηκε, γι’ αυτό όμως θα μιλήσω αργότερα.

Εκεί, λοιπόν, που οι μαθητές και οι γονείς τους είχαν μια χαλαρή σχέση με την αξιολόγηση (στην πραγματικότητα οι γονείς αξιολογούσαν τα παιδιά τους, ασχέτως της γνώμης των δασκάλων), ξαφνικά τα πράγματα σοβαρεύουν.

Ένα «εννιάρι» στο σύνολο των «δεκαριών» μπορεί να κάνει τη διαφορά που θα κρίνει τον σημαιοφόρο από τους παραστάτες. Φαντάζεστε λοιπόν τι πίεση ασκείται από κάποιους γονείς, προς τα παιδιά τους αλλά και προς το Σχολείο, προκειμένου να μην τα «αδικήσει».

Και νομίζετε ότι υπάρχει κάποιο παιδί που αδικείται;

Όπως σας είπα κι άλλες φορές, οι βαθμοί είναι τόσο «μπόλικοι» που στο τέλος την αξιολόγηση έρχεται να κάνει η κλήρωση. Κλήρωση για τους σημαιοφόρους, αλλά και κλήρωση για τις θέσεις των παραστατών.

Ας μιλήσουμε όμως και για το πλήθος όλων αυτών.

Ο νόμος προβλέπει –άκουσον, άκουσον- δύο σημαιοφόρους- έναν για κάθε παρέλαση- και δέκα παραστάτες! Επιπλέον αυτών, δύο μαθητές θα καταθέσουν το στεφάνι του Σχολείου και δύο θα είναι ταμπελοφόροι.

Αυτό το τελευταίο δεν προβλέπεται από το νόμο, είναι όμως μια δραμινή ιδιαιτερότητα, που έχει καθοριστεί τα τελευταία χρόνια. Ένας μαθητής, προηγείται του τμήματος και κρατά μια ταμπέλα όπου αναγράφεται το όνομα (ο αριθμός) του Σχολείου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάνατε την πρόσθεση;

Δεκαέξι μαθητές θα παρελάσουν σε… διακεκριμένες θέσεις οι οποίες θεωρούνταν επιβράβευση των προσπαθειών και των επιδόσεών τους.

Δεκαέξι μαθητές! Σε κάποιες τάξεις δεν αρκεί ο αριθμός των φοιτούντων για να συμπληρωθεί το νούμερο, στην πράξη δηλαδή όλοι παρελαύνουν ως αριστούχοι, σημαιοφόροι ή παραστάτες του Σχολείου.

Κλήρωση όμως και για τις θέσεις.

Όταν δύο μαθητές έχουν την ίδια βαθμολογία, ποιος θα τοποθετηθεί δεξιά και ποιος αριστερά του σημαιοφόρου. Και, άντε η πρώτη σειρά ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Τι γίνεται με τη δεύτερη;

Από παράδοση, έχει επικρατήσει οι θέσεις δεξιά να θεωρούνται «ανώτερες». Ο λόγος είναι πως τα παιδιά εκεί περνούν ακριβώς μπροστά από τους επισήμους.

Έλα όμως που στην παράδοση δεν υπήρχαν… τηλεοράσεις!

Διότι, στις μέρες μας, ποιος νοιάζεται για το αν θα τον καμαρώσει ο κάθε επίσημος (αφήνω εκείνο το… «το κεφάλι αριστερά»), αφού οι επίσημοι έρχονται και παρέρχονται, οι τηλεοράσεις όμως και τα πλάνα τους μένουν;

Οι κάμερες στήνονται συνήθως αριστερά και τα παιδιά που βρίσκονται από εκείνη την πλευρά φαίνονται καλύτερα στις οθόνες!

Για να το σοβαρέψουμε όμως και λίγο. Καλά όλα αυτά, καλές και άγιες οι παρελάσεις, δίνουν πράγματι εορταστικό κλίμα στην ημέρα, είναι όμως λόγος για να έχουμε την απαίτηση να περνούν τα παιδιά σαν στρατιωτάκια;

Ας περάσουν ωραία, ντυμένα με τις στολές τους, κρατώντας σημαιούλες, χαλαρά, χωρίς αυστηρό βηματισμό, χωρίς την (μάταιη, ούτως ή άλλως) προσπάθεια να φαίνονται σωστά… εκπαιδευμένα.

Αλλού κι αλλού είμαστε τόσο ελαστικοί, στο βηματισμό και την στοίχιση θα εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας;

Ζήτω τα ΟΧΙ!