131015 ΕΝΔΟΞΟ

Το ένα πουλάκι:

Λέτε να προλάβουμε;

Έχουμε λίγες μέρες μπροστά μας και το πράγμα θέλει πολύ οργάνωση για να πετύχει.

Διότι, αν πάμε… αυθορμήτως, ο καθένας μόνος του, τότε μάλλον θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Ο λόγος για την παρέλαση, την «μεγάλη στρατιωτική παρέλαση», που θα πραγματοποιηθεί στις 28 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί, όπως μαθαίνουμε, θα γίνουν πράγματα και θάματα, τα οποία θα θυμίσουν στον λαό μας τις ξένοιαστες μέρες που… σέρναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

Αυτά, διότι ο πολύς κύριος Αβραμόπουλος, γνωστός και ως «κύριος τίποτα», σχεδιάζει, λέει, να επαναφέρει στις παρελάσεις όλη τη λάμψη και το μεγαλείο του παρελθόντος.

Τότε που υπερίπταντο σε σχηματισμούς σμήνη πολεμικών αεροσκαφών, ενώ παρήλαυναν μοίρες τεθωρακισμένων αρμάτων.

(Αν δεν τα θυμάμαι καλά διορθώστε με).

Στο σημείο αυτό θα κάνω ένα φλας μπακ ή «θα εφτάω ένα ιστορικό πισωύρισμα», όπως, πολύ αστεία, έλεγε η γιαγιά (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) στο πουλάκι της τον Δημητράκη (Δημήτρης Σταρόβας) τότε που οι ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ μεσουρανούσαν.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, η Στρατονομία, αναβαθμισμένη τότε από τον Δροσογιάννη, σε μια προσπάθεια να αποκοπεί και από το αμαρτωλό παρελθόν τής ΕΣΑ, έπαιρνε μέρος στις παρελάσεις με τους δικυκλιστές της να περνούν καβάλα στις Χάρλεϋ, ηρωικά υπολείμματα του σχεδίου Μάρσαλ.

Οι Χάρλεϋ εκείνες ήταν κάτι εντυπωσιακές μηχανές, με συμπλέκτη στο πόδι, με μοχλό ταχυτήτων στο χέρι, δίπλα από το ντεπόζιτο της βενζίνης, που για να τις οδηγήσεις έπρεπε να έχεις ικανότητα σοφέρ αυτοκινήτου και ισορροπία ποδηλάτη.

Το βασικότερο όμως ήταν πως ο χρόνος είχε αφήσει έντονα τα σημάδια του πάνω τους και, σε συνδυασμό με τη χρήση που έκαναν οι τρελαμένοι εικοσάρηδες, οι Χάρλεϋ μετά βίας προχωρούσαν.

Τα χρόνια εκείνα υπηρετούσε στη Στρατονομία μια ιστορική μορφή, ο Μήτσος ο Αλιπαντές, ένας βραχύσωμος αλλά δαιμόνιος τύπος, ο οποίος έπιανε το κατσαβίδι και ανέστηνε νεκρούς.

Αν όχι νεκρούς, ετοιμοθάνατες Χάρλεϋ οπωσδήποτε.

Το άλλο πουλάκι:

Στη υπηρεσία της πατρίδος.

Αυτός υπηρέτησε πολλά χρόνια! Ο λόγος ήταν πως είχε το κουσούρι να την κοπανάει κάθε βράδυ, ακόμα και μέσα από το πειθαρχείο όπου συχνά διανυκτέρευε, να φοράει ένα από τα πολιτικά μπουφάν που έκρυβε μέσα στα βαρέλια με άμμο πυρόσβεσης, να πηδάει το φράχτη, να καβαλάει τη μηχανή του που τον περίμενε απ’ έξω όπως η Ντόλυ τον Λούκυ Λουκ και να καλπάζει στις λεωφόρους της άγριας… Αθήνας, σαν ένας φτωχός και μόνος στρατονόμος.

Κάθε φθινόπωρο όμως ο Αλιπαντές μετατίθετο στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να ετοιμάσει όλες τις Χάρλεϋ για την μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Του παραχωρούσαν καναδυό βοηθούς (για να του κουβαλάν τους καφέδες), που υπόσχονταν μια μεγάλη άδεια και του έδιναν κάποιες ελπίδες ότι ίσως σβηστούν ορισμένες μέρες φυλάκισης, ώστε να έχει όλα τα κίνητρα για να κάνει θαύματα.

Διότι περί θαυμάτων επρόκειτο.

Ο κόσμος όμως που θαύμαζε και χειροκροτούσε τους δικυκλιστές στρατονόμους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που έκανε δηλώσεις για το «αξιόμαχο του στρατεύματος» και όλοι εμείς από τις τηλεοράσεις μας που παρακολουθούσαμε το θέαμα δεν είχαμε ιδέα ποιος κρυβόταν από πίσω.

Ούτε, φυσικά, ξέραμε πως, στο τέλος της παρέλασης κάποιες από τις περήφανες Χάρλεϋ τα «έφτυναν» κι έπρεπε να τις σπρώχνουν από την παραλιακή μέχρι το Στρατηγείο στη λεωφόρο Στρατού για να επιστρέψουν στη βάση τους.

Εδώ τελειώνει το φλας μπακ, το οποίο, εκτός από τη νοσταλγική διάθεση που μας προκάλεσε, είχε σκοπό να μας πει πως πίσω από τις παρελάσεις υπάρχει άλλοτε ένας άνθρωπος κι άλλοτε κάποιο κόστος που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.

Ας θυμηθούμε ότι, εξαιτίας της κρίσης, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είχε πάρει απόφαση να κόψει τα πολλά μεγαλεία με αποτέλεσμα το κόστος των δύο παρελάσεων να μειωθεί από τα 3,1 εκατομμύρια στις μόλις… 350.000 ευρώ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα μεγαλεία επανέρχονται!

Ελέω Αβραμόπουλου του Μεγαλοπρεπούς, ο οποίος μας έχει αποδείξει πολλές φορές ότι είναι πολύ χουβαρντάς με τα λεφτά, εννοείται, των φορολογουμένων.

Βεβαίως, επειδή τίποτε δεν γίνεται στην τύχη, να είστε βέβαιοι πως αυτή η μεγαλοπρέπεια των παρελάσεων επανέρχεται ως «άνοιγμα» προς τους υπερεθνικόφρονες οπαδούς της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι καλούνται έτσι θα επανέλθουν στην αγκαλιά τής πατριωτικής Νέας Δημοκρατίας.

Τι λέτε, όμως, προλαβαίνουμε;

Να οργανώσουμε μια «αυθόρμητη» αντίδραση, όχι από εκείνες της τραγελαφικές, με «το κεφάλι αριστερά», αλλά μια άλλη που θα κράξει Αβραμόπουλο και κυβέρνηση και θα τους κάνει να ξανασκεφτούν πως τα λεφτά που μαζεύονται με θυσίες του ελληνικού λαού δεν είναι για να κάνουν αυτοί ούτε το κομμάτι τους, ούτε τα προεκλογικά τους κόλπα.

Δυστυχώς, όπως το έχουμε ξαναπεί, κάποιοι στην κυβέρνηση δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την περιπέτεια της χώρας μας και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τους πολίτες που δεινοπαθούν.

Να βλέπουν ότι αυτοί που διαχειρίζονται τις «θυσίες» τους είναι οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα εδώ. Και δεν έχουν βάλει καθόλου μυαλό!

Περνάει ο Στρατός…