140204 ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Περί κορόιδων, λοιπόν.

Λέγαμε χθες ότι για κάποιους, για πάρα πολλούς κάποιους, η κοινωνία χωρίζεται στους έξυπνους που τα «παίρνουν» και στα κορόιδα. Μάλιστα, είπαμε πως, για να είμαστε ακριβείς, η λέξη δεν είναι ακριβώς κορόιδα, αλλά είναι η άλλη, η πολύ γνωστή, ίσως η πρώτη που θα μάθει ένας ξένος ερχόμενος στη χώρα μας.

Γιατί όμως είναι κοροϊδία το να μην τα «παίρνεις»;

Η πιο δημοφιλής απάντηση είναι επειδή το κάνουν όλοι. Τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι, χωρίς να συνειδητοποιούν ίσως την αντίφαση που έχει αυτό.

Το κάνουν όλοι οι άλλοι!

Μα, ο καθένας από όλους τους  άλλους είναι που λέει το ίδιο, που χρησιμοποιεί την ίδια δικαιολογία, το ίδιο «επιχείρημα».

Οι «άλλοι» επομένως δεν είναι τίποτε εξωγήινοι, είναι κάποιο σύνολο από άτομα, τα οποία, ένα ένα, επικαλούνται όλους τους υπόλοιπους.

Για να το καταλάβετε καλύτερα, μοιάζει με το «επιχείρημα» ενός παιδιού που το ρωτάς «γιατί πετάς πέτρες» και σου απαντάει «και οι άλλοι πετάνε». Βεβαίως, το παιδί έχει τη δικαιολογία ότι δεν ξέρει ακόμη ποιο είναι το σωστό, ότι τώρα μαθαίνει και ότι ένας από τους τρόπους που το κάνει αυτό είναι να μιμείται τους υπόλοιπους.

Στο βαθμό όμως που είναι αρκετά μεγάλο, που ξέρει καλά ότι δεν επιτρέπεται να πετάει πέτρες στο σχολείο, ας πούμε, η δικαιολογία του δεν είναι καν δικαιολογία.

Όταν ρωτούν εσένα για ποιο λόγο λειτουργείς έτσι, θα πρέπει να πεις έναν λόγο που θεωρείς ότι η λειτουργία αυτή είναι σωστή ή, έστω, έχει νόημα κι όχι απλώς επειδή το κάνουν και οι άλλοι.

Δεν κάνω τίποτε κακό!

Υπάρχει μια μερίδα «έξυπνων» που υποστηρίζουν ακριβώς αυτό. Ότι δηλαδή με το να παίρνουν «ένα δωράκι» για μια εξυπηρέτηση που κάνουν δεν παθαίνει κανείς τίποτε, δεν ζημιώνεται καν το δημόσιο, εκτός ίσως από την απώλεια κάποιου φόρου, πράγμα που στη χώρα μας δεν θεωρείται μεμπτό.

Εξάλλου, με το «δωράκι» που θα πάρει ο υπάλληλος, κάτι θα αγοράσει, κάτι θα κτίσει, κάποιος ΦΠΑ θα αποδοθεί, άσε που θα αυξηθεί και το ακαθάριστο εθνικό προϊόν.

Το άλλο πουλάκι:

Δείτε τις «μίζες».

Σας έχουμε πει κι άλλη φορά ότι η μίζα είναι κάτι εκτός τιμής του προϊόντος και τη δίνουν όλοι οι πωλητές.

Δηλαδή μπορεί ο υπάλληλος να επιλέξει το καλύτερο για το δημόσιο συμφέρον προϊόν, αυτό που θα επέλεγε ούτως ή άλλως με γνώμονα το κοινό καλό, και, επιπλέον, να βγάλει το κατιτίς του.

Εγώ θα επιλέξω τα καλύτερα αεροπλάνα για την άμυνα της χώρας και η εταιρία θα μου δώσει το «δωράκι» μου.

Κάτι αντίστοιχο μπορεί να ισχυριστεί και ο καθηγητής που κάνει ιδιαίτερα. Η ενασχόλησή του με αυτά, μπορεί να σου πει, τον κάνει ακόμη καλύτερο καθηγητή στην τάξη.

Είναι άλλο να φεύγεις από το σχολείο και να ασχολείσαι με τον κήπο σου ή με το τάβλι και άλλο να λύνεις προβλήματα, ασκήσεις, να ψάχνεις τρόπους πώς θα δώσεις κάτι  καλύτερα να το καταλάβει ο μαθητής.

Όλοι κερδίζουν και κανείς δεν παθαίνει τίποτε.

Εννοείται (για όσους μπορούν να εννοήσουν κάτι τέτοιο) ότι στο σχολείο σου είσαι καθ’ όλα συνεπής και ακριβοδίκαιος με τους μαθητές σου.

Το ίδιο μπορεί λοιπόν να υποστηρίξει και ο χειρουργός που συμπληρώνει τον μικρό μισθό που του δίνει το κράτος με φακελάκια από «ευεργετηθέντες» ασθενείς του.

Αν το επεκτείνουμε, αυτή η λογική τού «δεν κάνω και κανένα κακό» μπορεί να επεκταθεί μέχρι και στους εφοριακούς που τα παίρνουν για να μειώνουν πρόστιμα, αφού, «έτσι κι αλλιώς, το κράτος δεν θα εισέπραττε τίποτε». Έτσι είναι αυτές οι λογικές, όσο τις τραβάς απλώνονται, ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες και τα άλλοθι του ασθενούς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα πουν τα παιδιά μου;

Αυτό ήταν το αντικείμενο συζήτησης που είχα με έναν φίλο πριν από χρόνια. «Ξέρεις», μου είπε, «τι με προβληματίζει περισσότερο; Μήπως μια μέρα γυρίσουν τα παιδιά μου και με ρωτήσουν γιατί όλοι οι συνάδελφοί μου έχουν τόση περιουσία ενώ  εμείς δεν έχουμε».

Τον διαβεβαίωσα πως αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν έτσι, στα καλά καθούμενα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια τέτοια οικογένεια μαθαίνουν να σκέπτονται και να λειτουργούν ανάλογα.

Ευτυχώς δικαιώθηκα. Δεν ήταν δεδομένο!

Δυστυχώς, το «αμάρτησα για τα παιδιά μου» είναι επίσης ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι «έξυπνοι» λες και τα «κορόιδα» δεν έχουν παιδιά με αντίστοιχες ανάγκες.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ρωτάει τα παιδιά του αν θα δεχόντουσαν να αγοράσει ο πατέρας τους το μηχανάκι, ας πούμε, που ζητούν, με κάποιο «δωράκι» που θα πάρει από τη δουλειά του.

Απλώς το κάνουν, με το σκεπτικό ότι δεν μπορούν να στερήσουν από τα παιδιά τους  κάτι που έχουν άλλοι συνομήλικοί τους, έστω κι αν οι δικοί τους γονείς το αγόρασαν με χρήματα που δεν προέρχονταν από το μισθό τους.

Δικαιολογίες υπάρχουν, λοιπόν, άφθονες. Διαλέγεις και παίρνεις.

Το παν είναι να κοιμάσαι το βράδυ ήσυχος, χωρίς να δέχεσαι ενοχλητικά ερωτήματα από η συνείδησή σου.

Το κακό είναι ότι αυτή η δύσμοιρη δεν έχει ούτε καν τον Φόβο για συμπαραστάτη της. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Διότι τελευταία όλο και κάτι βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων. Έστω για δείγμα.

Δίκαιο και λογικό!