140218 ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Τι κακό έχει ο σταυρός;

Για τον σταυρό προτίμησης μιλάμε, έτσι;

Μην μας παρεξηγήσουν τίποτα σκληροπυρηνικοί χριστιανοί και βρούμε κανέναν μπελά, χωρίς να φταίμε.

Ο άλλος ο σταυρός, ας πως Σταυρός για να τον ξεχωρίζουμε, δεν έχει τίποτε το κακό, αρκεί να βρεθεί κάποιος να τον σηκώσει για σένα ή να σταυρωθεί πάνω του. Μάλλον, ούτε αυτό αρκεί. Δεν φτάνει να βρεθεί αυτός ο άλλος, θα πρέπει κι εσύ να πιστέψεις ότι το κάνει για σένα. Δύσκολα πράγματα, γι’ αυτό ας τα αφήσουμε κι ας το φέρουμε το θέμα εκεί όπου περπατάμε ασφαλέστερα.

Τι κακό έχει, λοιπόν, ο σταυρός προτίμησης στις εκλογές;

Υπάρχουν δυο απόψεις και μια ενδιάμεση. Η πρώτη λέει πως «ο σταυρός προτίμησης ενισχύει την πελατοκρατεία και τα δεινά του τόπου».

Την εξέφρασε και πρόσφατα ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες «Αν δεν καταργηθεί ο σταυρός προτίμησης, δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει το πελατειακό σύστημα και η φαυλοκρατία στην Ελλάδα, όπως και η αγορά ψήφων με ρουσφέτια, την οποία επιδιώκουν οι πολίτες και στην οποία ανταποκρίνονται οι πολιτευόμενοι».

Παρατήρηση: Μάλλον το ανάποδο συμβαίνει, η αγορά ρουσφετιών με ψήφους, όμως συγχωρείται ο κύριος Πάγκαλος διότι τα είπε σε ραδιοφωνικό σταθμό και στον προφορικό λόγο συμβαίνουν πολλά τέτοια -ρωτήστε κι εμάς που σας τα λέμε κάθε μέρα και κάνουμε του κόσμου τα λάθη.

Ενώ αν τα γράφαμε…

Πάμε στην άλλη άκρη, που υποστηρίζει πως η σταυροδοδοσία είναι η υπέρτατη έκφραση της λαϊκής βούλησης.

Κανείς αρχηγός και κανένα κομματικό επιτελείο δεν αποφασίζει ποιοι θα εκπροσωπήσουν τους ψηφοφόρους, παρά το κάνουν οι ίδιοι επιλέγοντας μέσω του σταυρού προτίμησης.

Είναι όμως έτσι;

Διότι, μη ξεχνάμε πως το ψηφοδέλτιο, δηλαδή τη λίστα μέσα από την οποία επιλέγουν οι πολίτες την αποφασίζουν και πάλι οι αρχηγοί τα κομματικά επιτελεία.

Πάνω σ’ αυτό θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα, όταν θα ξέρουμε ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι από κάθε κόμμα.

Όπως και να το κάνουμε όμως, είναι άλλο να επιλέγεις, έστω από μια λίστα σαράντα δύο υποψηφίων κι άλλο να ρίχνεις ένα ψηφοδέλτιο γνωρίζοντας ότι θα εκλεγούν οι συγκεκριμένοι που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας.

Το άλλο πουλάκι:

Ας μιλήσουμε για τις ευρωεκλογές.

Διότι, στις εθνικές εκλογές το ζούμε το μέτρο, καθώς και τα αποτελέσματα του. Βλέπουμε ας πούμε, ποιους έστειλε ο λαός στη Βουλή, όταν αποφάσισε να «καθαρίσει» το πολιτικό σύστημα και να ζητήσει να τον εκπροσωπήσουν νέα και άφθαρτα πρόσωπα.

Κατά γενική ομολογία πρόκειται για τη χειρότερη Βουλή της μεταπολίτευσης.

Στις ευρωεκλογές όμως αλλάζει λίγο το πράγμα.

Για να ξεκινήσουμε από μια παραδοχή, ας πούμε πως οι περισσότεροι πολίτες δεν γνωρίζουμε ούτε ως ονόματα όλους εκείνους που προτείνουν τα κόμματα για ευρωβουλευτές.

Πάμε και ψηφίζουμε… κόμμα, έχοντας, υποτίθεται τυφλή εμπιστοσύνη στην επιλογή του αρχηγού (που έκανε ο αρχηγός), απαξιώνοντας έτσι θεσμό και πρόσωπα.

Από την άλλη, ποιοι από μας γνώριζαν τη σημασία που έχει η παρουσία του Δημήτρη Τσάτσου σ’ ένα ευρωκοινοβούλιο όπου θα συζητιόταν το υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ώστε να τον ψηφίσουμε και να εκλεγεί με τους σταυρούς προτίμησής μας;

Ή μήπως θα περιμέναμε να τον ακούσουμε στις τηλεοράσεις και να τον προτιμήσουμε από άλλους υποψηφίους, πιθανότατα ηθοποιούς, τραγουδιστές ή αθλητές που θα μας παρουσίαζαν τα κόμματα, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν ψήφους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η ενδιάμεση άποψη για την οποία σας μιλήσουμε.

Ωραίο και δημοκρατικό είναι το κυνήγι των ψήφων, μένει όμως να δούμε ποιους θα ρίξουν τα κόμματα στο κυνήγι αυτό.

Αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα τακτική τους, μη παραξενευτείτε αν, μεταξύ των υποψηφίων, εμφανιστούν «τρανταχτά ονόματα» της σόουμπιζ ή της δημοσιότητας.

Επιπλέον, επειδή μιλάμε για μια εκλογική περιφέρεια για το σύνολο της επικράτειας, είναι πολύ σημαντικό, καθοριστικός θα λέγαμε, ο ρόλος που θα παίζει η προβολή των υποψηφίων από τα ΜΜΕ, κυρίως από την τηλεόραση, οπότε αυξάνεται ακόμη περισσότερο η επιρροή κάποιων οικονομικών κύκλων στην πολιτική ζωή του τόπου.

Μην παραξενευτείτε, λοιπόν, αν στα πρόσωπα των υποψηφίων δούμε και ανθρώπους με έντονες πολιτικές βλέψεις, αφού, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές αναμένεται να αποκτήσουν αίγλη και προβολή πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που διαθέτουν οι συνάδελφοι τους του εθνικού κοινοβουλίου.

Χρειάζεται, επομένως δικλείδα ασφαλείας. Τόσο το όριο στις δαπάνες ενός υποψηφίου, όσο και ο περιορισμός στον τηλεοπτικό χρόνο προβολής τους θα βοηθούσε πολύ. Όπως επίσης και ο χωρισμός της επικράτειας σε επιμέρους εκλογικές περιφέρειες, ώστε να περιοριστεί η «ισχύς» και το «βεληνεκές» των υποψηφίων.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνοι που θα καθορίσουν το πρόσημο του μέτρου είμαστε εμείς με την ψήφο και τις επιλογές μας.

Το πώς θα συμπεριφερθούμε θα δείξει το μέγεθος της πολιτικής μας ωριμότητας και, οπωσδήποτε, θα μας καταστήσει υπεύθυνους των επιλογών μας.

Καιρός να ενηλικιωθούμε!