140210 ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Μπροστά από τα κόμματα.

Για άλλη μια φορά, με αφορμή τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, αποδεικνύεται ότι η κοινωνία και οι πολίτες βρίσκονται μπροστά από τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους.

Όχι η κοινωνία στο σύνολό της, ούτε όλοι οι πολίτες, όμως έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

Από πού το συμπεράνω αυτό;

Από το γεγονός ότι η κοινωνία και οι πολίτες έχουν καταλάβει -σε αντίθεση με τα κόμματα- πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται για… την αυτοδιοίκηση και όχι για το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα.

Έχουν καταλάβει δηλαδή ότι, από την επομένη των εκλογών και για πέντε χρόνια, κάποιοι θα πρέπει να ασχοληθούν όχι με το πώς θα βγούμε από το μνημόνιο ή πως θα διαχειριστούμε το «πρωτογενές πλεόνασμα», αλλά με τα σκουπίδια, το νερό που πίνουμε, τους δρόμους των πόλεων, τα σχολικά κτήρια, τις λαϊκές αγορές, την τάξη και την κυκλοφορία στο κέντρο των πόλεων, τον πολιτισμό…

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν θα έχουν ως αντικείμενο τη φορολόγηση των πολιτών, τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής, το σχεδιασμό της υγείας ή της παιδείας, αλλά, πιθανότατα, τη σωστή διαχείριση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, το σχεδιασμό και την υποβολή μελετών για απορρόφηση κονδυλίων, τη συνεργασία και τον συντονισμό των δυνάμεων για την ανάπτυξη ενός τόπου…

Η κοινωνία, χωρίς οι μικρές τοπικές κοινωνίες, και οι πολίτες το έχουν καταλάβει αυτό, όμως οι κομματικοί μηχανισμοί εξακολουθούν να κινούνται και να σχεδιάζουν με νοοτροπίες των δεκαετιών του ’80 και του ’90, τότε, που οι τοπικοί άρχοντες έβγαιναν από τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία!

Τα αποτελέσματα τα ζούμε τις μέρες αυτές στην προσπάθεια εξεύρεσης κομματικών υποψηφίων, με μόνο στόχο όχι το συμφέρον κάθε τόπου, αλλά τον εμφανή προσδιορισμό του χρώματος που θα «βάψει» μια περιοχή, στον εκλογικό χάρτη τη βραδιά των εκλογών.

Ασχέτως από τα κριτήρια με τα οποία θα ψηφίσουν οι πολίτες, τα κόμματα επιθυμούν έναν «βαμμένο» δικό τους υποψήφιο, ώστε να βγαίνει… αβίαστα το συμπέρασμα πως οι ψηφοφόροι εγκρίνουν την πολιτική τους.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει παράδοση!

Στη χώρα, ίσως το μοναδικό σημείο του κόσμου όπου συμβαίνει αυτό, οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι καθόλου τέτοιες, παρά ένα δημοψήφισμα για τη δημοτικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Και είναι φυσικό, από τη στιγμή που η αντιπολίτευση, η κάθε αντιπολίτευση, φτάνει στο σημείο να ζητά εθνικές εκλογές, μόλις κάποια δημοσκόπηση δείχνει ότι προηγείται (η αντιπολίτευση, όχι η δημοσκόπηση) στην πρόθεση ψήφου.

Πόσο μάλλον όταν δεν μιλάμε για απλή δημοσκόπηση, αλλά για κανονική εκλογική αναμέτρηση.

Αναμέτρηση; Εδώ είναι το ζητούμενο. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές (δηλαδή οι εκλογές για την τοπική αντιπολίτευση) δεν είναι τέτοιου είδους αναμέτρηση, οφείλουν όμως να γίνουν.

Σύμφωνα με την αντιπολίτευση. Την εκάστοτε.

Μια και μιλάμε όμως για το σήμερα, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να μετατρέψει την εκλογική αναμέτρηση, μάλλον και τις δύο αναμετρήσεις, μαζί δηλαδή και εκείνη των ευρωεκλογών, σε έκφραση της κοινής γνώμης υπέρ ή κατά του μνημονίου.

Έξυπνο. Καλή τακτική στην πολιτική και όχι μόνο.

Μεταφέρεις το παιχνίδι εκεί που έχεις το πλεονέκτημα, θέτεις το δίλημμα όπως σε βολεύει εσένα, ώστε το αποτέλεσμα να σε δικαιώσει.

Αν βγεις στο δρόμο και ρωτήσεις «είστε υπέρ ή κατά του μνημονίου»; Πόσοι θα απαντήσουν υπέρ; Πιθανότατα κανείς. Ε, δεν έχεις παρά να μεταφέρεις αυτό το δίλημμα στην εκλογική αναμέτρηση.

«Όσοι είστε κατά του μνημονίου, ψηφίστε υποψηφίους που υποδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι είστε υπέρ, ψηφίστε εκείνους που υποδεικνύουν τα μνημονιακά κόμματα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι άλλο γιατί τσίμπησαν;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, για τους δικούς του ευνόητους (όχι όμως απαραίτητα και ορθούς πολιτικά) λόγους, θέλει να  μεταφέρει το παιχνίδι στο γήπεδό του και πέταξε το γάντι στους υπόλοιπους (κυρίως τη Νέα Δημοκρατία), εκείνοι γιατί το σήκωσαν;

Για ποιο λόγο θα πρέπει οι τόσο σημαντικές εκλογές του Μαΐου να μετατραπούν σε μπρα ντε φερ μνημονιακών αντιμνημονιακών;

Γιατί θα πρέπει να χαθεί η ουσία και το στοίχημα για τις τοπικές κοινωνίες, προκειμένου να αποδειχθεί πόσο «επίκαιρο είναι το αίτημα για εθνικές εκλογές» ή πόσο μπορεί να κρατήσει ακόμη η κυβέρνηση;

Ευτυχώς, όπως είπαμε στην αρχή, οι τοπικές κοινωνίες και οι πολίτες βρίσκονται μπροστά από τέτοιου είδους πεπαλαιωμένα τερτίπια.

Το βλέπουμε τόσο στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων όσο και στα θέματα που προσπαθούν να αναδείξουν.

Δυστυχώς όμως, αυτό δεν συμβαίνει παντού, ούτε ισχύει για όλους τους πολίτες.

Το χειρότερο είναι πως, πέφτοντας στην παγίδα των κομμάτων, υπάρχει κίνδυνος να αγνοηθούν άνθρωποι ικανοί, με προσόντα αλλά και θέληση να προσφέρουν στην τοπική αυτοδιοίκηση και να επιλεγούν κομματικοί υποψήφιοι με μοναδικό προσόν την κομματική πειθαρχία.

Άσε που πολλοί θα αποδειχθούν αλεξιπτωτιστές.

Περισσότερα όμως γι’ αυτό, αύριο.

Να  ξέρουμε για τι ψηφίζουμε.