140212 ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ-3

Το ένα πουλάκι:

Ποιοι θα επανδρώσουν τα ψηφοδέλτια;

Χρησιμοποιώ επίτηδες το ρήμα επανδρώσουν και όχι στελεχώσουν, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να σχολιάσω την πραγματικότητα.

Η οποία, μετά από τόσους φεμινισμούς, μετά από τόσες ποσοστώσεις, εξακολουθεί να θέλει τις γυναίκες στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Δεν αντέχω όμως να μην κάνω και το σεξιστικό μου σχόλιο. Πολλές από τις κυρίες που είδαμε στην κεντρική πολιτική σκηνή, ιδίως στην παρούσα βουλή, δεν μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Όχι πως οι άντρες είναι καλύτεροι, όμως η γυναικεία παρουσία δεν έδωσε αυτόν τον άλλο αέρα που περιμέναμε, αυτή την διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα, τη θηλυκή ματιά…

Και, αν το έκανε, σίγουρα δεν ήταν προς την κατεύθυνση που φανταζόμασταν ή ελπίζαμε.

Ίσως πάλι να φταίει και το σύστημα ενημέρωσης, το οποίο αποκλείει τις ψύχραιμες και σοβαρές φωνές και προβάλλει τις κραυγές και την όξυνση των πραγμάτων.

Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και γυναίκες που λειτουργούν αθόρυβα, σοβαρά και παράγουν αξιόλογο έργο, το οποίο, δυστυχώς, δεν προβάλλεται από τα μέσα επικοινωνίας.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο ερώτημά μας. Ποιοι θα επανδρώσουν τα ψηφοδέλτια των αυτοδιοικητικών εκλογών;

Είπαμε χθες πως το οικονομικό όχι μόνο δεν είναι κίνητρο, απεναντίας αποθαρρύνει και κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν, εκτός αν είναι άνεργοι ή δεν αποβλέπουν μόνο στα έσοδα από τους μισθούς τους.

Αυτό το λέω χωρίς να έχω άλλα στοιχεία πέραν των ανακοινώσεων που κατά καιρούς κάνουν οι Ανεξάρτητες Αρχές και μας πληροφορούν ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση παίζεται το κύπελλο πρωταθλητριών της διαφθοράς. Καθόλου απίθανο, λοιπόν, κάποιοι να ζηλεύουν τη δόξα των πρωταθλητών και να επιθυμούν να είναι μέσα στο παιχνίδι, όσο πιο μέσα, τόσο το καλύτερο, αλλά και από τον πάγκο δεν είναι τα πράγματα τόσο άσχημα.

Αυτή όμως είναι μόνο μια μερίδα, πολλές φορές γνωστή στους ψηφοφόρους και με ονοματεπώνυμα, ασχέτως αν, για ευνόητους λόγους, τους χαρακτηρίζουν όλους «λαμόγια» και… τους ψηφίζουν.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιους άλλους έχουμε;

Α, ναι, τους κομματικούς υποψήφιους. Αυτοί, θέλουν δεν θέλουν, κατεβαίνουν στην εκλογική μάχη και συχνά τα ακούν από φίλους και συγγενείς. Μου έλεγε μία σύζυγος υποψηφίου προχθές πως έχει βαρεθεί να ψηφίζει τον άντρα της και πως αυτή τη φορά δεν θα το κάνει.

«Κάθε φορά, προκειμένου να συμπληρωθεί το ψηφοδέλτιο, τον βάζουν κι αυτόν υποψήφιο και εγώ είμαι υποχρεωμένη να τον ψηφίζω. Ε, το έκανα μια, το έκανα δυο, κάποια στιγμή θέλω κι εγώ να ψηφίσω εκείνη την παράταξη που νομίζω ότι θα διοικήσει καλύτερα το Δήμο.

Εξάλλου, αν ήμουν εγώ υποψήφια με άλλη παράταξη, ούτε εκείνος θα με ψήφιζε».

Οι κομματικοί υποψήφιοι, λοιπόν, είναι μια άλλη μεγάλη ομάδα και πολλούς τους βλέπουμε επί χρόνια στα ίδια ψηφοδέλτια καθαρά από κομματική πειθαρχία, μόνο και μόνο επειδή η γραμμή του κόμματος είναι να κατεβαίνει κάθε φορά στις εκλογές για να μετράει τις δυνάμεις του, αλλά και επειδή θεωρεί την προεκλογική περίοδο μια καλή ευκαιρία να επικοινωνήσει με τους ψηφοφόρους και να κοινοποιήσει τις θέσεις του.

Όχι για το τι χρειάζεται ο Δήμος, αλλά για το πώς θα αλλάξει η πολιτική κατάσταση στη χώρα.

Ίσως, από αυτά που σας είπαν, να πήγε ο νους σας μόνο στα μικρότερα κόμματα, όμως κομματικοί υποψήφιοι υπάρχουν παντού και κατεβαίνουν με άνωθεν εντολή ακόμη και ως υποψήφιοι με… υπερκομματικά ψηφοδέλτια.

Γνωστά αυτά, μην τα ξαναλέμε.

Αν αφήσουμε όμως το «κέρδος», αν αφήσουμε και την κομματική πειθαρχία, τότε τι μένει;

Φυσικά, το πάθος της πολιτικής. Ή το «ψώνιο» της πολιτικής. Η επιθυμία για προσφορά στον τόπο ή η πίστη πως ο τόπος είναι περίπου υποχρεωμένος να δεχτεί την προσφορά, μαζί και τον προσφέροντα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;

Κάποιοι από την πρώτη περίπτωση, πάρα πολλοί από τη δεύτερη. Άνθρωποι που ξεκινούν από τη διάθεση να κάνουν κάτι για το τόπο τους, να παίξουν έναν ενεργό ρόλο και άλλοι που τους αρέσει να ανακατεύονται με αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πολιτική, δηλαδή την παρουσία στα Μέσα, τις δημόσιες σχέσεις, τον παραγοντισμό, την ψευδαίσθηση ότι κινούν κι αυτοί νήματα, ότι τους λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους οι άλλοι.

Πώς θα διακρίνουμε τους πρώτους από τους δεύτερους; Δεν είναι και πολύ εύκολο, εκτός αν μιλάμε για μικρές κοινωνίες που γνωριζόμαστε μεταξύ μας και δεν περιμένουμε τις εκλογές για να δούμε ποιος είναι ποιος.

Οι πρώτοι έχουν ένα «ελάττωμα». Κουράζονται και απογοητεύονται εύκολα. Δεν είναι συνηθισμένοι, συνήθως δεν τους σηκώνει το κλίμα, αφήστε που δέχονται επίθεση από όλους τους άλλους που είπαμε πριν.

«Ποιοι είναι τώρα αυτοί; Τι θέλουν στην πολιτική σκηνή; Για ποιο λόγο δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες; Γιατί αδιαφορούν για την εικόνα τους και ενδιαφέρονται για τις θέσεις και τις απόψεις τους;»

Αποτέλεσμα να φεύγουν συνήθως όπως ήρθαν, αφήνοντας ελεύθερο το γήπεδο για τα λαμόγια, τους κομματικούς και τα ψώνια.

Ωστόσο υπάρχουν. Καθήκον δικό μας, των ψηφοφόρων, είναι να τους εντοπίσουμε και να τους στηρίξουμε.

Ας τους σφίξουμε το χέρι, ας τους χτυπήσουμε στην πλάτη, ας τους δείξουμε πως επικροτούμε την απόφασή τους να «εκτεθούν» και, επιτέλους, ας τους ψηφίσουμε.

Διαφορετικά, ας πάψουμε να γκρινιάζουμε.

Ψάξε, ψάξε, θα τους βρεις!