140219 ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Σε αναζήτηση υποψηφίων…

Φαίνεται ότι ο σταυρός προτίμησης ανοίγει νέο πεδίο δόξης για τα κόμματα, που τώρα έχουν να επιλέξουν υποψήφιους που όχι μόνο θεωρούνται κατάλληλοι για την ευρωβουλή, αλλά «γράφουν και στο γυαλί».

Ξέρετε πώς γίνεται η επιλογή υποψηφίων από τις κομματικές γραφειοκρατίες, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ.

Θυμήθηκα μόνο μια ιστορία, η οποία είναι σχετική και μας δείχνει το σκεπτικό, που, σε όλους τους χώρους, είναι παρόμοιο.

Πριν από πολλά χρόνια, σε εκλογές δημοσίων υπαλλήλων, με πλησιάζει μια ευπαρουσίαστη υποψηφία, γνωστή συνάδελφος και γνωστή για την σχέση της με συνδικαλιστικό χώρο του τότε δικομματισμού (που ήταν κακός, όχι όπως ο τωρινός!) και μου ανακοινώνει ότι είναι υποψήφια για το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ.

Τώρα που σας το λέω ντρέπομαι λίγο γι’ αυτό που έκανα, όμως ήταν άλλοι καιροί.

«Αν μου πεις τι σημαίνουν τα αρχικά ΑΔΕΔΥ, της λέω, σου υπόσχομαι εδώ, μπροστά σε όλους, να σε ψηφίσω».

Δεν ήξερε και ήμουν σίγουρος ότι δεν ήξερε, γι’ αυτό άλλωστε της έβαλα το «στοίχημα».

Το γύρισε στην πλάκα, λέγοντας πως δεν θέλει να αποσπάσει με δόλο την ψήφο μου και η κουβέντα έληξε εκεί.

Δύσκολο πράγμα η δημοκρατία, στριφνό πολίτευμα, όμως δεν έχουμε άλλο καλύτερο. Και η εκλογές, η κορυφαία, όπως λέγεται, διαδικασία αυτού του πολιτεύματος, ακόμα πιο δύσκολο.

Τι εννοείτε ρωτώντας με «γιατί όπως λέγεται»;

Διότι οι εκλογές κατάντησαν να είναι η κορυφαία διαδικασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, από τη στιγμή που οι πολίτες έπαψαν να ασχολούνται με τα κοινά και τα αναθέτουν σε επαγγελματίες του είδους.

Κανονικά, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας, η καθημερινή συμμετοχή του πολίτη σε δρώμενα της πόλης του, η ουσιαστική συμμετοχή του στα κοινά, κι όχι η εκλογική διαδικασία.

Ας τα αφήσουμε όμως τα ψιλά γράμματα και ας ξαναγυρίσουμε στον τρόπο με τον οποίο θα εκλέξουμε τους ευρωβουλευτές μας.

Το άλλο πουλάκι:

Ο σταυρός έσωσε πολλούς!

Κοιτάξτε, ας πούμε, τι έγινε στους Οικολόγους Πράσινους, ένα κόμμα που θέλει να λέει πως έχει ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες στην επιλογή των υποψηφίων.

Τον Δεκέμβριο παρουσίασαν ένα ευρωψηφοδέλτιο και είχαν κάνει ψηφοφορία για το ποιος θα βρίσκεται στην πρώτη θέση, εκείνη που οδηγεί στα ευρωβουλευτικά έδρανα.

Αν εκλέξουν κάποιον, έτσι;

Τι συνέβη, λοιπόν; Τα «πουλέν» του κινήματος δεν τα πήγαν όσο καλά περίμεναν.

Ο νυν ευρωβουλευτής Νίκος Χρυσόγελος βγήκε δεύτερος, ενώ ο προηγούμενος, ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, τέταρτος.

Πρώτος βγήκε ο πανελληνίως άγνωστος στο οικολογικό κίνημα Βαγγέλης Πίσσιας, τον οποίο οι άλλοι έπεσαν να τον φάνε.

Και για ποιο πράγμα δεν τον κατηγόρησαν; Ότι έστησε «ίντριγκες», ότι προσπάθησε να καλλιεργήσει «πελατειακές σχέσεις», ότι διαθέτει δικό του «μηχανισμό», ακόμη και ότι έχει κακό παρελθόν, αφού «ήρθε κατ’ ευθείαν από το ΠΑΣΠ».

Τι θα γίνει όμως τώρα, που τα ονόματα θα μπουν με αλφαβητική σειρά στο ψηφοδέλτιο και οι ψηφοφόροι θα καθορίσουν τη σειρά προτίμησης;

Πιθανότατα κάποιοι να… σωθούν, αυτό όμως θα εξαρτηθεί και από τη σχέση τους με το… εκλογικό κοινό.

Μια σχέση που, όπως είπαμε, καλλιεργείται μέσα από τα ΜΜΕ, κυρίως την τηλεόραση.

Θυμόσαστε όταν άρχισαν να πρωτοεμφανίζονται στο γυαλί διάφοροι Αβραμόπουλοι και να κερδίζουν ψήφους μη λέγοντας απολύτως τίποτα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε μιλούσαμε για παροδικό φαινόμενο.

Λέγαμε πως είναι ακόμη αρχές, πως το κοινό δεν έχει εξοικειωθεί με το μέσο, την τηλεόραση, και πως όταν με τον καιρό ωριμάσει, θα μπορέσει να διακρίνει εκείνους που «γράφουν στο γυαλί» από εκείνους που μπορούν να «γράψουν» στη ζωή.

Δυστυχώς η ωρίμανση αυτή δεν ήρθε ποτέ.

Ή, μάλλον, ήρθε με τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη, αφού τώρα το τηλεοπτικό κοινό εξακολουθεί να προτιμά τους τηλεοπτικούς αστέρες της πολιτικής, με τη χειρότερη όμως εκδοχή τους.

Διότι, αν στην αρχή θαύμαζαν τους διάφορους Αβραμόπουλους και Παναγιωτόπουλους που αγόρευαν και δεν έλεγαν τίποτε, τώρα θαυμάζουν εκείνους που βρίζουν θεούς και δαίμονες, κυρίως όμως όσους έχουν σχέση με αυτό που λέμε μνημόνιο, Έλληνες και ξένους.

Αυτό δηλαδή που περιμέναμε ως θετική εξέλιξη, τη μετατροπή της τηλεόρασης σε ένα πραγματικό βήμα διαλόγου, δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε από το ένα άκρο, τον μη διάλογο, στο άλλο (τις βρισιές και τις απειλές).

Δεν πειράζει, καλώς ή κακώς αυτά τα πράγματα διορθώνονται μόνο με τη συνεχή εξάσκηση και, υπό αυτή την οπτική, ο σταυρός προτίμησης στις ευρωεκλογές έχει τα θετικά του.

Θα μαλώσουμε, θα βριστούμε, κάποια στιγμή θα μάθουμε και να μιλάμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι που αντιπαραθέτουν ιδέες και επιχειρήματα κι όχι απειλές και κατάρες.

Πού θα πάει;

Εξάσκηση!