140211 ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Περί υποψηφίων, λοιπόν.

Υπάρχουν διάφορες αναλύσεις για τη στάση των υποψηφίων, υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες για εκείνη όσων αρνούνται να είναι υποψήφιοι.

Ας τα δούμε όλα, νηφάλια.

Είναι πάγια τακτική των κομμάτων να αναζητούν υποψήφιους για την τοπική αυτοδιοίκηση στους κομματικούς τους μηχανισμούς. Στελέχη προβεβλημένα ή καταξιωμένα στα τοπικές κοινωνίες, όπως τουλάχιστον τα κόμματα θεωρούν μια τέτοια καταξίωση.

Συνήθως θεωρούνται καταξιωμένοι και, συνεπώς, κατάλληλοι για υποψήφιοι, όσοι καταφέρνουν να εκλέγονται στα συνδικάτα τους ή να μετέχουν σε συλλόγους-σφραγίδες, ακόμη και εκείνοι που έχουν μεγάλο σόι, άρα πολλούς εν δυνάμει ψήφους,

Καμιά φορά το δυναμικό των κομμάτων δεν επαρκεί. Ιδίως όταν μιλάμε για «μικρά» κόμματα, υπάρχει μια δυσκολία ακόμη και στη συγκρότηση ψηφοδελτίων, με δεδομένο και το γεγονός ότι, έτσι όπως έγιναν οι δήμοι και οι περιφέρειες, θα πρέπει κάποιος να έχει ολόκληρο «στρατό» για να στελεχώσει τα ψηφοδέλτια.

«Μικρό» κόμμα, με τη λογική με την οποία εξετάζουμε το φαινόμενο, είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο που είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, επομένως, υποψήφιος για μια αυριανή κυβέρνηση.

Είναι «μικρό», διότι, μπορεί να το προτιμούν, πλέον, πολλοί ψηφοφόροι, όμως το στελεχιακό του δυναμικό δεν έχει αυξηθεί και υπερβολικά, ή, τουλάχιστον, ανάλογα με την εκλογική του δύναμη, από τότε που ήταν κόμμα του 5% (πάνω κάτω) και τα μέλη του γνωρίζονταν μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά.

Σημαίνει πως και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλα «μικρά» κόμματα, θα πρέπει όχι μόνο να εξαντλήσει το δικό του δυναμικό, αλλά να αναζητήσει και συμμαχίες ή να επιλέξει υποψήφιους από άλλους χώρους.

Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο. Υποψήφιοι υπάρχουν και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις και κατά γενική ομολογία, επιτυχημένοι.

Δεν έχεις παρά να τους στηρίξεις, ενισχύοντας και εσύ το ψηφοδέλτιό τους με αρκετά ικανά στελέχη, ώστε να αυξηθεί η πιθανότητα εκλογής τους.

Αυτό, σε συνδυασμό με προεκλογικές προγραμματικές και άλλες συμφωνίες, θα είναι προς το συμφέρον όχι μόνο του τόπου, αλλά και του κόμματος, του «μικρού», επαναλαμβάνω, που θέλει σώνει και καλά να έχει εκλογική παρουσία, αλλά και να παίξει ρόλο στα τεκταινόμενα ενός τόπου.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι όμως και πολύ δύσκολο!

Και γίνεται τέτοιο μέσα στο πνεύμα που εξετάσαμε χθες. Όταν δηλαδή οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει –γιατί, άραγε;- να μετατραπούν σε γενική, όχι γενική, σε τελική πρόβα για τις εθνικές εκλογές.

Τότε η αναζήτηση υποψηφίων δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Βλέπετε τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις υποψηφιότητες Καρυπίδη και Βουδούρη. Δημιούργησε μέγα θέμα, μόνο και μόνο εξαιτίας της επιμονής του να έχει αντιμνημονιακούς υποψήφιους.

Τέτοια λαμβάνουν χώρα πολλά σε τοπικό επίπεδο μικρών δήμων, δεν παίρνουν όμως την έκταση εκείνων που αφορούν περιφέρειες ή μεγάλους, κεντρικούς δήμους της χώρας.

Εξάλλου, σήμερα υπάρχει ένα κακό που σε παλαιότερες εποχές ήταν αδιανόητο.

Σήμερα υπάρχουν ένα σωρό μέσα, κυρίως το διαδίκτυο, που βοηθούν τη μνήμη των πολιτών. Μπορείς πολύ εύκολα να «θυμηθείς» τι έλεγε ή τι έκανε ένας υποψήφιος και αυτά τα λόγια και οι πράξεις του τον ακολουθούν παντού και πάντα.

Προσοχή! Όχι ότι είναι κακό να αλλάξει κάποιος απόψεις, ίσα ίσα, είναι δείγμα υγιούς πολιτικής σκέψης. Το κακό είναι να πηγαίνεις πότε από εδώ και πότε από εκεί, να ξεχνάς τι έλεγες χθες και να μιλάς σαν η τωρινή σου άποψη να ίσχυε από πάντα, να ψαρεύεις σε θολά νερά και να, το χειρότερο, να μην λες τίποτε, μη τυχόν και κακοκαρδίσεις κάποιους.

Δυστυχώς, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, πάρα πολλοί υποψήφιοι ανήκουν σ’ αυτές τις κατηγορίες και, δυστυχέστερα, τα κόμματα υποχρεώνονται να επιλέξουν και από αυτούς για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτιά τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πούμε και για τους βουλευτές;

Διότι και σ’ αυτούς απευθύνθηκαν κάποιοι αρχηγοί, συνάντησαν όμως την άρνησή τους. Κακώς! Ειδικά βουλευτές που δεν εκλέγονται με τις προσωπικές τους ψήφους, αλλά με τις ψήφους που πήρε το κόμμα τους στην Περιφέρεια ή την χώρα γενικότερα θα έπρεπε να δείχνουν μεγαλύτερη «πειθαρχία».

Ποιος όμως αφήνει το γάμο για να πάει για πουρνάρια;

Υπάρχει η πρώτη σκέψη που λέει πως η θέση του βουλευτή είναι προτιμότερη, διότι οδηγεί, σε βάθος χρόνου ή κάτω από καλύτερες συνθήκες, μέχρι και στην… υπουργική καρέκλα.

Μερικές φορές όμως η πραγματικότητα είναι πιο πεζή. Ποιος θα αφήσει ένα σίγουρο μισθό των 6.500 ευρώ για να διεκδικήσει έναν πιθανό (αν εκλεγεί) που θα είναι τρεις ή τέσσερις φορές μικρότερος;

Διαβάζω: οι μετά φόρων μηνιαίες αποδοχές του Κώστα Μπακογιάννη στον «μικρό» Δήμο Καρπενησίου ήταν την τελευταία τριετία 1.210 ευρώ τον μήνα (σ.σ. αφού ήταν μηνιαίες, τον μήνα θα ήταν), ενώ ο κ. Γ. Καμίνης, που διοίκησε την ίδια την πρωτεύουσα «κέρδιζε» περί τις 3.300 ευρώ. Κάτι περισσότερο από τους 13 περιφερειάρχες της χώρας…

Ίσως εκεί να βρίσκεται η εξήγηση, φίλοι μου, που πολλοί βουλευτές αρνήθηκαν να κατέβουν υποψήφιοι, επικεφαλής ψηφοδελτίων, σε δήμους και περιφέρειες της χώρας.

Κάλλιο 10 και στο χέρι, παρά… 5 και καρτέρει!

Πρόσωπα της διπλανής πόρτας!